Αγαπητοί μας καλεσμένοι
Παρακάτω θα βρείτε δραστηριότητες και εκδρομές που εμείς σας προτείνουμε. Εσείς μπορείτε να διαμορφώσετε το πρόγραμμά σας ανάλογα με τις προτιμήσεις σας και το χρόνο σας προσθέτοντας, αφαιρώντας ή συνδυάζοντας δραστηριότητες και εκδρομές. Σας ευχόμαστε να περάσετε όμορφα και να χαρείτε τις ομορφιές της Αρκαδίας και της Ελλάδας.
Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε πληροφορία και βοήθεια θελήσετε.
Με εκτίμηση
Η ομάδα της βίλας Αγνώ
Μεγαλόπολη
Σε απόσταση 18 χιλιομέτρων από τη βίλα μας, μετά από 30 λεπτά της ώρας απόσταση με το μεταφορικό σας μέσο, μπορείτε να βρείτε τη πρωτεύουσα του Δήμου που ανήκει η κοινότητα των Άνω Καρυών που βρίσκεται η βίλα μας , τη Μεγαλόπολη. Στη Μεγαλόπολη θα βρείτε οργανωμένη αγορά για τα ψώνια σας, για τις τραπεζικές σας συναλλαγές, για τις ιατρικές ή φαρμακευτικές σας ανάγκες. Επίσης μπορείτε να κάνετε το περίπατό σας στη πόλη, να πιείτε το καφέ σας και να επισκεφθείτε το αρχαίο θέατρό της.
Να περάσετε όμορφα …
Μεγαλόπολη και Αρχαιότητες
Η Μεγαλόπολη, μία από της πιο σημαντικές πόλεις του νομού, έχει την δική της συμβολή στην ιστορία της περιοχής. Κτίστηκε το 370 π.Χ. με διαταγή του Θηβαίου Επαμεινώνδα. Ο Παυσανίας στα «Αρκαδικά» αναφέρει, ότι το θέατρό της ήταν το μεγαλύτερο στη Ελλάδα.
Αποτελούσε κατά την αρχαιότητα κέντρο πολιτιστικό και πνευματικό, που βοηθούσε στην πνευματική καλλιέργεια των Αρκάδων. Ακόμα και σήμερα διατηρεί ζωντανή την λάμψη της μεγαλειώδους αρχαίας εποχής. Συνέχεια του θεάτρου ήταν το στάδιο για αθλητικούς αγώνες. Υπολογίζεται, ότι μπορούσαν να καθίσουν σ’ αυτό 18 και 20 χιλιάδες άνθρωποι. Ανασκαφές του Βρετανικού Ινστιτούτου έφεραν στο φως του ήλιου την ορχήστρα, τις προεδρείες, τα χαμηλότερα λίθινα εδώλια του θεάτρου, τα αναλήμματα των παρόδων και τα θεμέλια του «Θερσίλειου», που βρισκόταν παράπλευρα στο θέατρο.
Το «Θερσίλειο» ήταν το βουλευτήριο των Αρκάδων, η περίφημη Βουλή των Μυρίων, στο οποίο έπαιρναν μέρος αντιπρόσωποι απ’ όλες τις Αρκαδικές πόλεις. Το όνομα του το πήρε από τον αναθέτη Θέρσιλο τον Ορχομένιο και συμβολίζει την ιδέα της ενότητας και της δημοκρατικής διακυβέρνησης των λαών. Η ύπαρξη αυτού του οικοδομήματος αποδεικνύει την βαθιά δημοκρατική φύση των Αρκάδων, την ελεύθερη σκέψη τους, στοιχεία που επηρέασαν σημαντικά ολόκληρο το μετέπειτα πολιτισμό της περιοχής, αλλά και το πολιτισμό όλης της Ελλάδας.
Πλησίον του Χωριού βρίσκεται μια πολύ οχυρή και απόρθητη τοποθεσία που ονομάζεται «Κελιά», όπου υπάρχει οχυρωμένη σπήλια με πολεμίστρες στην μέση πελώριων κάθετών βράχων, που ήταν ορμητήριο της κλεφτουριάς πριν από το 1821, εκεί κατέφευγαν οι καταδιωκόμενοι από τους Τούρκους Καρυώτες και κοντοχωριανοί. Στην περιοχή των Άνω Καρυών βρίσκονται αρκετές κορυφές του Λυκαίου Όρους, μερικές από τις οποίες ιστορικές είναι το «Διαφόρτι» (Δίαν φέρει), «Αι-Λιάς», «Ταμπούρι», «Τζορόκος», «Γαβράκι», «Τρικόρφι», «Αγιος Κωνσταντίνος», «Αγιος Βασίλειος», «Ψηλέικο», κ.ά.
Γύρω από τις σημερινές Άνω Καρυές (Καρυές) υπάρχουν αρκετές πηγές που αναβλύζουν κρυστάλλινα και γάργαρα νερά και που σβήνουν την δίψα κάθε περαστικού, ντόπιου και ξένου, που έχει την τύχη να βρεθεί στις νερομάνες πηγές. Το Χωριό είναι βουνίσιο και όμορφο και βρίσκεται πνιγμένο μέσα στο πράσινο με καρυδιές, κέδρα, βελανιδιές, λευκές, πεύκα, έλατα, πουρνάρια, μουριές και οπωροφόρα δέντρα.
Το χωριό, εκτός από την εποχή που κάθε τέσσερα χρόνια πραγματοποιούνται τα Παναρκαδικά Λύκαια, πανηγυρίζει και στις 20 Ιουλίου του Προφήτη Ηλία, όπου γιορτάζει το πανέμορφο εκκλησάκι δίπλα στα αρχαία μάρμαρα της ιεράς κορυφής των Αρκάδων και όπου οι τσοπαναραίοι του Χωριού και όλων των γύρων Χωριών προσφέρουν δωρεάν γίδες βραστές, ντόπιο τυρί, ψωμί και αγνό κρασί. Επίσης κάθε χρόνο το τελευταίο Ψυχοσάββατο πριν από την Πεντηκοστή και του Αγίου Πνεύματος υπάρχει το παμπάλαιο έθιμο το ονομαζόμενο «Του Ρουσιαλιού το Σάββατο» όπου γίνονται θρησκευτικές, κοινωνικές πολιτιστικές και πολύ όμορφες λαογραφικές εκδηλώσεις.
Τα αξιοθέατα μέσα και έξω από το Χωριό είναι και πολλά και ενδιαφέροντα.
Το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης, ένα από τα πλέον αξιόλογα του Νομού Αρκαδίας.
Το Πνευματικό Κέντρο του Χωριού, ένας θαυμάσιος χώρος πολιτισμού, στο παλαιό πέτρινο ανακαινισμένο σχολείο του χωριού.
Η Βιβλιοθήκη του Χωριού με πλήθος εκλεκτά βιβλία και δίπλα η προτομή του οπλαρχηγού του χωριού του 1821 Κυριάκου Καραγιάννη.
Η αίθουσα κοινωνικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων και το στέκι της νεολαίας.
Ο παραδοσιακός παλαιός Νερόμυλος του Χωριού
Η παλαιά Εκκλησία με την πλατεία της.
Οι γραφικές νεροπηγές, « Κράμποβα», «Μούσγα», «Βοϊβόντα», «Κερασιά», «Βρυσούλι», «Πάνω Κράμποβα», «Καρναβολίθι», «Καταβόλου», Τριάντα», «Χαντάκια», «Μεγάλη Βρύση», «Λιγούλη Νερό», «Γοντίστα», «Μαυρόπετρα» κ.ά., σε τοποθεσίες εξαιρετικά ωραίες για παραμονή , ξεκούραση και περισυλλογή, πολλές από τις οποίες είναι ανακατασκευασμένες και αναβαθμισμένες και έχουν εφοδιασθεί με τα απαραίτητα καθιστικά, στέγαστρα κ.λ.π.
Ξεκινώντας από τη βίλα μας, οδηγώντας για 15 λεπτά της ώρας και μετά από 8 χλμ απόσταση, περνώντας τα γραφικά χωριά Λύκαιο και Λυκόσουρα, θα συναντήσετε πινακίδα που θα σας οδηγήσει στον αρχαιολογικό χώρο και το μουσείο της Αρχαίας Λυκόσουρας που είναι επισκέψιμα για εσάς. Σας συμβουλεύουμε να καλέσετε πριν ξεκινήσετε για να ρωτήσετε το ωράριο λειτουργίας του αρχαιολογικού χώρου.
Τηλέφωνα
Αρχαιολογικού χώρου Λυκόσουρας : +302791025780
Εφορεία Αρχαιοτήτων Αρκαδίας : +30 2710 225 243, +30 2710 242745
Φαξ: +30 2710 242 227
Αρχαία Λυκόσουρα
Στα νότια του Νομού Αρκαδίας, 15 χιλιόμετρα από τη Μεγαλόπολη, βρίσκεται η Λυκοσούρα, όπου υπάρχει και αρχαιολογικός χώρος αφιερωμένος στη Δέσποινα, κόρη της Δήμητρας και του Ποσειδώνα, και μια από τις σημαντικότερες θεότητες της αρκαδικής λατρείας. Εντός του αρχαιολογικού χώρου χτίστηκε Μουσείο, το οποίο προοριζόταν για να στεγάσει τα ευρήματα που θα έφερναν στο φως οι ανασκαφές, που ξεκίνησαν το 1903 από την Αρχαιολογική Εταιρεία.
Εντός του ιερού της Δέσποινας δέσποζε το κολοσσιαίων διαστάσεων σύμπλεγμα του Δαμοφώντα, το οποίο παρίστανε τη Δέσποινα και τη Δήμητρα καθισμένες σε θρόνους και πλαισιωμένες από την Άρτεμη και τον Τιτάνα Άνυτο. Θραύσματα από γλυπτά αυτού του συμπλέγματος απαρτίζουν τα κύρια εκθέματα του Μουσείου. Τα περισσότερα είναι πιστά αντίγραφα, διότι τα πρωτότυπα εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Αυθεντικά στη Λυκοσούρα εκτίθενται τμήματα από το βάθρο του συμπλέγματος με την ανάγλυφη διακόσμησή τους. Εκτός αυτών, το Αρχαιολογικό Μουσείο της Λυκοσούρας φιλοξενεί μαρμάρινα και πήλινα αναθήματα, επιγραφές, γλυπτά, καθώς και διάφορα άλλα μικρά ευρήματα.
Το μικρό Αρχαιολογικό Μουσείο της Λυκόσουρας βρίσκεται 15 χιλιόμετρα από τη Μεγαλόπολη, στον αρχαιολογικό χώρο του ιερού της Δέσποινας. Το μουσείο περιλαμβάνει γλυπτά, επιγραφές, μαρμάρινα και πήλινα αναθήματα διαφόρων τύπων από το παρακείμενο ιερό της Δέσποινας, όπως και διάφορα μικρά ευρήματα από την περιοχή γύρω από το ιερό της Δέσποινας καθώς και από το ιερό του Διός στο Λύκαιο όρος. Τα σημαντικότερα εκθέματα του Μουσείου είναι μέρη από το γλυπτό σύμπλεγμα του Δαμοφώντα (περιελάμβανε τη Δέσποινα καθιστή σε θρόνο να περιστοιχίζεται από τη θεά Δήμητρα, τη θεά ’ρτεμη και τον Τιτάνα ´Ανυτο), πήλινα αναθήματα από το Μέγαρο (βωμό) του Ιερού της Δέσποινας, μαρμάρινη τράπεζα που στηρίζεται σε πόδια που έχουν αποδοθεί ανάγλυφα σε λεοντόποδα, μαρμάρινος αναθηματικός λύχνος, αφιέρωμα στο Ιερό της Δέσποινας. Το γλυπτικό σύμπλεγμα (σύνταγμα) του Δαμοφώντα ήταν κολοσσιαίων διαστάσεων και ήταν στημένο μέσα στο ιερό της Δέσποινας στην αρχαία Λυκόσουρα. Μέρος του γλυπτού συντάγματος εκτίθεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Στο μουσείο της Λυκόσουρας εκτίθενται επίσης αντίγραφα των υπερφυσικών κεφαλών που ανήκαν στα αγάλματα του συμπλέγματος. Τα πήλινα αναθήματα συνίστανται σε ειδώλια ή πλακίδια με παραστάσεις ονοκέφαλων και κριοκέφαλων δαιμόνων. Ας σημειωθεί ότι αυτά απεικονίζοντο και στον μαρμάρινο πέπλο του αγάλματος της Δέσποινας.
Το Αρχαιολογικό Μουσείο Μουσείο στη Λυκόσουρα χτίστηκε μέσα στον αρχαιολογικό χώρο, για να φιλοξενήσει τα κινητά ευρήματα από το ιερό της Δέσποινας, που ανασκάφηκε κοντά στην ομώνυμη αρχαία πόλη. Η Δέσποινα, κόρη της Δήμητρας και του Ποσειδώνα, ήταν θεότητα που έχαιρε ιδιαίτερου σεβασμού από τους Αρκάδες. Το ιερό της περιλάμβανε έναν ναό και έναν βωμό προς τιμήν της, βωμό της Δήμητρας και άλλων θεοτήτων, μια μεγάλη στοά και άλλα κτίσματα για την εξυπηρέτηση των πιστών. Το λατρευτικό σύμπλεγμα που υπήρχε μέσα στον ναό, σύμφωνα με τις πηγές, ήταν έργο του γλύπτη Δαμοφώντα, και παρίστανε τη Δέσποινα και τη Δήμητρα ένθρονες, περιστοιχισμένες από την Άρτεμη και τον Τιτάνα Άνυτο.
Τα σημαντικότερα εκθέματα του μουσείου είναι θραύσματα γλυπτών που βρέθηκαν στον χώρο του ιερού και αποδίδονται στο σύμπλεγμα του Δαμοφώντα. Τα περισσότερα από τα πρωτότυπα θραύσματα εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Στο μουσείο της Λυκόσουρας εκτίθενται ακριβή αντίγραφα από τις κεφαλές των κολοσσιαίων αγαλμάτων της Δήμητρας, της Άρτεμης και του Άνυτου, και από το ιερό ένδυμα που έφεραν οι θεές. Αυθεντικά είναι τα θραύσματα από το βάθρο του συμπλέγματος, με ανάγλυφη διακόσμηση. Στο μουσείο υπάρχουν επίσης επιγραφές, αφιερώματα και μαρμάρινα αρχιτεκτονικά μέλη από τον ναό και τα άλλα κτίρια του ιερού της Δέσποινας.
Η Λυκόσουρα βρίσκεται στα νότια του Νομού Αρκαδίας, σε μικρή απόσταση από την Αρχαία Ολυμπία και 7 χιλιόμετρα δυτικά της Μεγαλόπολης. Ιδρυτής θεωρούνταν ο Λυκάων, που την κατέστησε έδρα των βασιλέων της Αρκαδίας. Ο Παυσανίας την αναφέρει ως την πρώτη πόλη που χτίστηκε και την οποία οι άνθρωποι πήραν ως υπόδειγμα για τις άλλες πόλεις. Στις μέρες του όμως είχε πολύ λίγους κατοίκους. Στη Λυκόσουρα υπάρχουν σημαντικά αρχαία μνημεία που μαρτυρούν την ακμή της πόλης.
Ένα από αυτά είναι ο ναός της Δεσποίνης, σημαντικό κέντρο λατρείας των Αρκάδων. Κατά την μυθολογία, αυτή η Δέσποινα ήταν κόρη της θεάς Δήμητρας. Η μυθική παράδοση αναφέρει, όπως είδαμε και σε άλλο σημείο της μελέτης, πως όταν κάποτε η Δήμητρα πέρασε από την Αρκαδία αναζητώντας τη χαμένη Περσεφόνη, την είδε ο Ποσειδώνας και την ερωτεύτηκε. Η θλιμμένη θεά, για να αποφύγει τον Ποσειδώνα, που μόνο ταραχές και αναστάτωση ήξερε να δημιουργεί, είτε ήταν στη θάλασσα είτε στη στεριά, μεταμορφώθηκε σε φοράδα και κρύφτηκε μέσα σ’ ένα στάβλο. Ωστόσο ο Ποσειδώνας τυφλωμένος απο τον ακατασίγαστο πόθο του, μεταμορφώθηκε κι αυτός σε άλογο και μπήκε στον ίδιο στάβλο. Η Δήμητρα μπορεί να μην βρήκε την χαμένη Περσεφόνη, ύστερα όμως από την ένωσή της με τον Ποσειδώνα έφερε στον κόσμο μία νέα κόρη . Το όνομά της δεν διασώθηκε σε καμία πηγή, γιατί ήταν απόρρητο, αλλά οι Αρκάδες την αποκαλούσαν Δέσποινα.
Ο αφιερωμένος σε αυτήν ναός στη Λυκόσουρα ήταν ιδιαίτερα σεβαστός απ’ όλους τους Πελοποννήσιους, γι’ αυτό και όταν το 368 π.Χ οι Λυκοσουρείς κλείστηκαν μέσα, αντιτιθέμενοι στην εγκατάλειψη της πατρογονικής τους εστίας και στην μετακόμιση τους στην Μεγαλόπολη, δεν παρενοχλήθηκαν από κανένα. Ανακαλύφθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα π.Χ. στο λόφο που ήταν παλιότερα γνωστός ως “¨Παλιόκαστρο της Στάλας”. Μέσα στο ναό υπήρχε ένα εντυπωσιακό μαρμάρινο σύμπλεγμα, φιλοτεχνημένο από τον Μεσσήνιο γλύπτη Δαμοφώντα, που παρίστανε τη Δήμητρα και τη Δέσποινα καθισμένες δίπλα δίπλα σε διθέσιο θρόνο, και πλαισιωμένες από την Άρτεμη συνοδευόμενη από ένα κυνηγόσκυλό της και τον Τιτάνα Άνυτο που ανέθρεψε την Δέσποινα.
Τμήματα του έξοχου αυτού καλλιτεχνήματος ήρθαν στο φώς από την αρχαιολογική σκαπάνη του αρχαιολόγου Κώστα Κουρουνιώτη στις αρχές του 20ου αιώνα. Τότε κτίστηκε και το μικρό μουσείο που υπάρχει εδώ και στο οποίο μπορεί να δεί κανείς τα σωζόμενα κομμάτια του συμπλέγματος, καθώς και μια συνολική αναπαράσταση. Μπορεί ακόμα να δεί κανείς τα θεμέλια του ναού, τα θεμέλια του μνημειώδους βωμού της Δέσποινας, που ονομαζόταν μέγαρον, τα θεμέλια μιας μεγάλης στοάς στην άλλη πλευρά του ναού, τα σκαλάκια δίπλα στο ναό, που πρέπει να χρησιμοποιούνταν αντί εδωλίων για τους θεατές των ιεροπραξιών και δεκάδες σκόρπια μάρμαρα τριγύρω. Σώζονται επίσης στη θέση τους το βάθρο πάνω στο οποίο ήταν στημένο το σύμπλεγμα του Δαμοφώντος και πολλές βάσεις αγαλμάτων με τις αναθηματικές επιγραφές τους. Στη βάση του λόφου λίγα μέτρα πιο δυτικά, μπορεί να δεί κανείς μία εντυπωσιακή κρηνική κατασκευή, που ανήκε πιθανότατα στο αρχαίο ξενοδοχείο όπου έμεναν οι επισκέπτες, καθώς και πολλά τμήματα από τα τείχη της πόλης. Εκτός απο τη Δέσποινα λατρευόταν στην πόλη η Άρτεμις ηγεμών, ο Πάν και η Αθηνά. Τα ιερά τους βρίσκονταν γύρω από το ιερό της Δέσποινας. Την ίδια πόλη δυστυχώς δεν μπορεί να τη δεί ο επισκέπτης, γιατί τα ερείπιά της παραμένουν μέχρι σήμερα σκεπασμένα από ένα δάσος με πουρνάρια.
Το Ιερό της Δέσποινας
Ο αρχαιολογικός χώρος της αρχαίας Λυκόσουρας βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της Αρκαδίας, στην ανατολική πλευρά του Λυκαίου όρους, μέσα σε καταπράσινο και ειδυλλιακό περιβάλλον. Απέχει 49 χλμ. από Τρίπολη και 12 χλμ. από την Μεγαλόπολη.
Το ιερό της Δέσποινας στη Λυκόσουρα ήταν ένα σύμπλεγμα βωμών και ναών αφιερωμένων σε διάφορες θεότητες. Όμως κορυφαία ήταν ο ναός και το μέγαρο της Δέσποινας. Εκεί γίνονταν από πολύ παλιά απόκρυφη οργιαστική γιορτή, με αναπαράσταση της γέννησης του Δία, όπου λάμβαναν μέρος έφηβοι υποδυόμενοι τους Κουρήτες και Κορύβαντες, που χόρευαν με ενθουσιασμό κραδαίνοντας όπλα και βγάζοντας άναρθρες κραυγές.
Ο αρχαιολογικός χώρος περιλαμβάνει ναό, περίβολο, το «μέγαρο», μεγάλη στοά, υπολείμματα Λουτρών, και τους βωμούς της Δέσποινας, της Δήμητρας και της Μεγάλης Μητρός. Τα σωζόμενα ερείπια είναι του 2ου αι. π.Χ. Στο ναό της Δέσποινας υπήρχε το βάθρο του περίφημου «συντάγματος»του Μεσσήνιου γλύπτη Δαμοφώντα (σύμπλεγμα των κολοσσιαίων αγαλμάτων της Αθηνάς, της Δήμητρας, της Αρτέμιδας και του τιτάνα Ανύτου) του 2ου π.Χ. αι. Το μέγαρο της Δέσποινας, ένα ναόμορφο οικοδόμημα-βωμός, ήταν ένας ιερός χώρος όπου γίνονταν τελετουργίες και μυστηριακές θυσίες. ΝΔ. του μεγάρου υπάρχει κρηνικό κτίσμα από μεγάλες ορθογονισμένες πέτρες.
Μέσα στον αρχαιολογικό χώρο βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο Λυκόσουρας. Οι ανασκαφές έγιναν το 1903 από την Αρχαιολογική Εταιρεία.
Η Δέσποινα ήταν από τις αρχέγονες χθόνιες θεότητες, προς τιμήν της οποίας γίνονταν μστηριακές λατρευτικές τελετές, τις οποίες καθώς και το όνομά της γνώριζαν μόνο οι μυημένοι σε αυτές. «Δέσποινα» δεν ήταν το κύριο όνομα της θεάς αλλά επίθετο με το οποίο την προσαγόρευαν. Τελικά όμως η Δέσποινα θα πρέπει να ήταν η Περσεφόνη, κόρη του Ποσειδώνα και της Δήμητρας:
«…ταύτην μάλιστα θεών σέβουσιν οι Αρκάδες την Δέσποιναν, θυγατέρα δε αυτήν Ποσειδώνος φασίν είναι και Δήμητρος. Επίκλησις ες τους πολλούς εστιν αυτή Δέσποινα, καθάπερ και την εκ Διός Κόρην επονομάζουσιν, ιδία δε εστίν όνομα Περσεφόνη, καθά Όμηρος και έτι πρότερον Πάμφως εποίησαν. Της δε Δεσποίνης το όνομα έδεισα ες τους ατελέστους γραφείν.»
Δηλαδή, «Οι Αρκάδες σέβονται και τιμούν αυτή τη Δέσποινα περισσότερο από τους άλλους θεούς, γιατί τη θεωρούν θυγατέρα του Ποσειδώνα και της Δήμητρας. Οι περισσότεροι ονομάζουν αυτή τη θεά Δέσποινα όπως και αυτή που εγεννήθη από το Δία (και τη Δήμητρα) ονομάζουν Κόρη, όμως το όνομά της είναι Περσεφόνη, όπως έγραψαν ο Όμηρος και ακόμη παλιότερα ο Πάμφως στα ποιήματά τους. Το όνομα της Δέσποινας φοβήθηκα να το γνωστοποιήσω στους αμύητους.»
Η Δέσποινα ήταν άρρηκτα δεμένη με την Αρκαδική λατρεία. Κατείχε ξεχωριστή θέση μεταξύ των αρκάδων θεών και για το λόγο αυτό και υπήρχε συνέχεια από τη μια εποχή στην άλλη. Αυτό διαφαίνεται ανάγλυφα τόσο στα διάφορα ευρήματα που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές εποχές, όσο και στο τεραστίου μεγέθους σύμπλεγμα του Δαμοφώντα, όπου συνδέεται η σύγχρονη τέχνη του με την αρκαδική παράδοση.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1753
Αφού σας αποζημιώσει ο αρχαιολογικός χώρος της Λυκόσουρας, μπορείτε να πάρετε το δρόμο που οδηγεί προς το γραφικό χωριό Ίσαρης. Οδηγώντας για περίπου 30 λεπτά της ώρας και μετά από 20 χλμ απόσταση, θα περάσετε το χωριό Ίσαρης και θα φτάσετε στην θαυμαστή εκκλησία της Αγίας Θεοδώρας. Εκεί μπορείτε, αφού προσκυνήσετε, να πιείτε το καφέ σας ή να γευματίσετε δίπλα από τη θαυμαστή εκκλησία απολαμβάνοντας την όμορφη φύση.
Να περάσετε όμορφα …
Αγία Θεοδώρα Τηλέφωνο : +302791081343
Το εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας βρίσκεται κοντά στην Τ.Κ. Βάστα Μεγαλόπολης. Είναι κτίσμα πιθανόν του 12ου αιώνα.
H παράδοση αναφέρει πως το θαύμα της Φύσης έχει σχέση με το μαρτύριο της Αγίας. Ποιο όμως είναι το θαύμα της φύσης: Ένα μικρό εκκλησάκι που το αγκαλιάζουν δεκαεπτά (17) δέντρα.
Τα κλαδιά τους ξεφυτρώνουν από τη σκεπή ενώ οι ρίζες τους, που δε φαίνονται, περνούν μέσα από τους τοίχους του για να καταλήξουν στο έδαφος. Είναι βέβαιο πως αν ανθρώπινος παράγοντας παρέμβει για να κόψει τα δέντρα ή να βελτιώσει κάτι στο εκκλησάκι, το κτίσμα θα καταστραφεί.
Το άφθονο νερό που τρέχει στο ποταμάκι κάτω από την εκκλησία ποτίζει τα δέντρα. Και τα δυο μαζί, ποτάμι και δέντρα, είναι η ευχή της Αγίας Θεοδώρας που όπως λέγεται παρακάλεσε στην προσευχή της λίγο πριν μαρτυρήσει ‘τα μαλλιά μου να γίνουν δέντρα και το αίμα μου ποτάμι για να τα ποτίζει.’
Γιορτάζει στις 11 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο. Χιλιάδες προσκυνητές επισκέπτονται το εκκλησάκι για να προσκυνήσουν και να θαυμάσουν αυτό το μοναδικό σύμπλεγμα. Για να φτάσει ο επισκέπτης στην Αγία Θοδώρα, ξεκινώντας από την Τρίπολη, παίρνει το δρόμο για Καλαμάτα, βγαίνει στην έξοδο για Μεγαλόπολη και στη συνέχεια στρίβει αριστερά προς Καλαμάτα από την παλαιό Εθνική Οδό.
Μετά από περίπου 2 χιλιόμετρα, στρίβει δεξιά ακολουθώντας τον δρόμο προς Ίσαρι – Βάστα (υπάρχουν σχετικές ταμπέλες που καθοδηγούν). Τα τελευταία έξι χιλιόμετρα του δρόμου, μέχρι να φτάσει στην Αγία Θοδώρα, θέλουν ιδιαίτερη προσοχή.
Ο δρόμος είναι κατηφορικός με πολλές στροφές. Αποζημιώνεται όμως ο επισκέπτης από το μυστήριο που αντικρίζει στο όμορφο εκκλησάκι αλλά και από το κάλλος του τοπίου με την οργιώδη βλάστηση και τα γάργαρα νερά. Στο χώρο υπάρχουν μικροπωλητές για κάποια ψώνια και λειτουργεί ταβέρνα εξασφαλίζοντας έτσι το φαγητό.
500 μ. από την εκκλησία, ακολουθώντας το κεφαλάρι, είναι η θέση ‘Νερόμυλος’, μαγευτική τοποθεσία πνιγμένη στο πράσινο. Εδώ υπήρχε παλιότερα νερόμυλος. Στη θέση του σήμερα υπάρχει εξοχικό κέντρο. Ο μηχανισμός του νερόμυλου έχει αποκατασταθεί από τους ιδιοκτήτες και λειτουργεί κανονικά. Η εκκλησία προσελκύει κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητών και επισκεπτών.
Η ιστορία της Αγίας Θεοδώρας Κατά το Βυζάντιο, κάθε χωριό είχε αυτόνομο χαρακτήρα. Είχε τη δική του κοινωνική, διοικητική καθώς και στρατιωτική αρχή. Κάθε οικογένεια του χωριού όφειλε να προσφέρει έναν άντρα για το στρατό του κι αν αυτό δεν ήταν εφικτό, έπρεπε να καταβάλει χρήματα για τη μίσθωση ενός μισθοφόρου να την εκπροσωπήσει.
Η νεαρή Θεοδώρα ήταν το μεγαλύτερο κορίτσι μιας φτωχής και πολύ θρήσκας οικογένειας με πατέρα ηλικιωμένο και άρρωστο και ζούσε σε ένα χωριό της Πελοποννήσου, τη Βάστα, λίγο έξω από τη Μεγαλόπολη. Το χρηματικό ποσό που απαιτείτο για την πληρωμή μισθοφόρου ήταν πολύ μεγάλο για τις δυνατότητες της οικογένειάς της και ο πατέρας της ανήμπορος να πάρει μέρος σε μάχη. Έτσι η Θεοδώρα σε ηλικία 17 ετών αποφάσισε να υποδυθεί τον άντρα και να συμμετέχει η ίδια στο στρατό του χωριού της.
Βρέθηκε πολύ σύντομα να πολεμά σε μάχες με περίσσιο θάρρος και όπως ήταν λογικό προάχθηκε σε βαθμό. Το σθένος της, αλλά και η σεμνότητά της την έκαναν αρεστή μέσα στο στράτευμα. Μια νεαρή κοπέλα δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη γοητεία του νεαρού στρατιώτη κι έτσι τον ερωτεύθηκε.
Η Θεοδώρα δεν ήθελε να προδώσει το μυστικό της γιατί αυτό θα εξέθετε όλη την οικογένειά της. Όσο κι αν η Θεοδώρα προσπαθούσε να μεταπείσει τη νεαρή κοπέλα λέγοντάς της ότι είναι αφιερωμένη στο Θεό, τόσο η νεαρή κοπέλα ήθελε το νεαρό που έβλεπε μπροστά της, τον όμορφο και θαρραλέο στρατιώτη που είχε γνωρίσει. Η συνεχής άρνηση της Θεοδώρας οδήγησε τη νεαρή κοπέλα στην εκδίκηση.
Κοιμήθηκε με κάποιον άλλο στρατιώτη με τον οποίο έμεινε έγκυος και πήγε στον Διοικητή του στρατού δηλώνοντας ότι η Θεοδώρα, δηλαδή ο στρατιώτης που είχε ερωτευθεί η κοπέλα, ήταν εκείνος που την άφησε έγκυο και θα έπρεπε να την παντρευτεί.
Η άρνηση της Θεοδώρας, η οποία δεν ήθελε να αποκαλύψει το μυστικό της, στο συγκεκριμένο γάμο, δεν επέτρεπε παρά την καταδίκη της σε θάνατο λόγω ατίμωσης της νεαρής κοπέλας.
Έτσι κι έγινε. Ο νεαρός στρατιώτης μέχρι την έσχατη στιγμή δεν ήθελε να αποκαλύψει το μυστικό του και να φέρει έτσι τον πατέρα του σε δύσκολη θέση. Οδηγήθηκε έξω από το χωριό και εκτελέστηκε. Καθώς ξεψυχούσε, είπε: «Κάνε Κύριε τα χρόνια μου να γίνουν δέντρα και το αίμα μου νερό να τα ποτίζει». και ξαφνικά, ένα ρυάκι σχηματίστηκε με ορμητικό νερό…
Άλλη θεωρία διατείνεται ότι η Αγία Θεοδώρα ήταν η Αυγούστα Θεοδώρα, κόρη του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Η΄ της μακεδονικής δυναστείας, που λέγεται πως βασίλεψε σαν άνδρας από το 1055 μέχρι το 1056. Η Αυγούστα Θεοδώρα κατά τους ισχυρισμούς του Μιχαήλ ΣΤ΄ του Στρατιωτικού που τη διαδέχθηκε με κίνημα αρρώστησε βαριά και πέθανε, ενώ κατ’ άλλους εικάζεται ότι ο ίδιος την δολοφόνησε και την έθαψε εδώ.
Μερικούς αιώνες αργότερα, γύρω στον 12ο αιώνα, στο σημείο αυτό φτιάχτηκε ένα εκκλησάκι εις μνήμη της Αγίας Θεοδώρας όπου μεταφέρθηκαν και θάφτηκαν τα λείψανά της. Με την ολοκλήρωση του ναϊδρίου αυτού, φύτρωσαν 17 δέντρα στη στέγη του όσα και τα χρόνια της Θεοδώρας όταν θανατώθηκε και έτσι ολοκληρώθηκε ο θρύλος της Αγίας Θεοδώρας.
Ακόμα και σήμερα το εκκλησάκι στέκει εκεί δίπλα στα νερά ενός χείμαρρου που διασταυρώνεται με τον ποταμό Χάραδρο και παρότι μικρό σε μέγεθος εντυπωσιάζει κάθε επισκέπτη που προσπαθεί να δικαιολογήσει την ύπαρξη των 17 πανύψηλων δέντρων στη σκεπή του χωρίς ίχνος ρίζας στο κάτω μέρος της στέγης ή το εσωτερικό του ναΐσκου.
Ο ναός της Αγίας Θεοδώρας αποτελεί μοναδικό φαινόμενο και είναι από τα πιο δημοφιλή και αξιόλογα αξιοθέατα της Αρκαδίας. Η εκκλησία κτίστηκε μεταξύ του 1050-1100 προς τιμήν της οσιομάρτυρος Θεοδώρας. Βρίσκεται κοντά στο χωριό Βάστα της Μεγαλόπολης σε μια κατάφυτη ειδυλλιακή ρεματιά με πυκνό δάσος από θεόρατες βελανιδιές. Η οδική πρόσβαση γίνεται από το Ίσαρι μετά από μια πανέμορφη κατηφορική διαδρομή.
Η μνήμη της Οσιοπαρθενομάρτυρος Θεοδώρας από αμνημονεύτων ετών και μέχρι του έτους 1952 εορταζόταν κάθε Λαμπροτρίτη για λόγους που δεν διέσωσε η παράδοση ως τοπική Αγία και πανηγύριζε ο φερώνυμος ιερός ναΐσκος της. Έκτοτε καθιερώθηκε να εορτάζεται την ίδια μέρα, που η εκκλησία μας τιμά και την μνήμη της Οσίας Θεοδώρας της εξ Αλεξάνδρειας.
Η εξήγηση που έδωσαν για το παράδοξο αυτό φαινόμενο συνοπτικά μερικοί επιστήμονες:
– κ. Λούκος Κων/νος (Γεωπόνος – Κόρινθος): ‘Δεν υπάρχει εξήγηση από πλευράς γεωπονικής επιστημονικής. Πρόκειται για ένα ΔΙΑΡΚΕΣ ΘΑΥΜΑ’.
– κ. Μακρυγιάννης Π. (Γεωπόνος): ‘… Αλλά σα γεωπόνος, είμαι σε θέση να ξέρω πολύ καλά, ότι οι τοίχοι θα είχαν ανοίξει και σπάσει από τις ρίζες ενός μόνο δέντρου, πόσο μάλλον δεκαεπτά’.
– κ. Ράπτης Γεώργιος (Δασολόγος – Ναύπακτος): ‘Το όλο φαινόμενο υπερβαίνει κάθε λογική, φυσική και επιστημονική εξήγηση του ανθρώπου’.
– κ. Μπεληγιάννης Ελευθέριος (Πολιτικός Μηχανικός – Αθήνα): ‘Όταν ο αέρας αυτός (της ρεματιάς) έχει τη δυνατότητα να ξεριζώνει δέντρα, καταλαβαίνει κανείς, τι δυνάμεις εξασκούνται από τα 17 δέντρα για την ανατροπή της στέγης’.
– κ. Σταυρογιάννη – Περρή Ελένη (Αρχιτέκτων – Καλαμάτα): ‘Φαινόμενο επιστημονικά ανεξήγητο. Οι δυνάμεις βάρους και αέρος σε συνάρτηση, θα έπρεπε λόγω θέσεως του εξωκλησιού, αλλά και λόγω της προχείρου κατασκευής αυτού, προς δε και της παλαιότητάς του να είχαν διαλύσει το κτίσμα. Τούτο όμως, παραμένει επί τόσους αιώνας χωρίς σοβαρές φθορές’.
– κ. Παλλας (Διευθυντής Αρχαιοτήτων – Κόρινθος): ‘Βάσει των φυσικών νόμων, τουλάχιστον τα μεγάλα αυτά δέντρα, λόγω κλίσεως, ύψους, περιμέτρου έπρεπε να είχαν γκρεμισθεί. Δια να στέκουν αγέρωχα, είναι κάτι που η επιστήμη δεν μπορεί να δώσει εξήγηση’.
– κ. Τίγκας Αναστάσιος (Θεολόγος, Αρχαιολόγος, Ιστορικός – Ηράκλειο Αττικής): ‘ Η όλη ανάπτυξις, ύπαρξις και ζωή των δέντρων επί της στέγης του ναού της Οσιοπαρθενομάρτυρος Θεοδώρας εκπλήσσει, αντιβαίνει προς πάσα λογικήν και φυσικήν εξήγησιν του ανθρώπου. Καταδεικνύει μίαν σπανίαν ιδιαιτερότητα, την επέμβασιν του Θεού επί της δημιουργίας Του, το θαύμα’.
https://www.megalopoli.gov.gr/component/k2/33-monastiria-ekklisies/159-agia-theodora
Ναός Αγίας Θεοδώρας – Αφιερωμένος στην αυτοθυσία Της
Το θαυμαστό εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας βρίσκεται κοντά στο χωριό Βάστα της Μεγαλόπολης και αποτελεί ένα από τα πιο αξιόλογα αξιοθέατα της Αρκαδίας.
Τοποθετημένο μέσα σε ένα πανέμορφο, καταπράσινο τοπίο, έχει πολλές φορές χαρακτηριστεί «θαύμα της φύσης»: από τη στέγη του ξεφυτρώνουν 17 δέντρα, οι ρίζες των οποίων περνούν μέσα από τους τοίχους του και καταλήγουν στο έδαφος!
Το φυσικό αυτό φαινόμενο σχετίζεται με έναν θρύλο που αφορά την οσιομάρτυρα Θεοδώρα, στην οποία είναι αφιερωμένο το εκκλησάκι : η Θεοδώρα, δεκαεπτάχρονη κοπέλα, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι της και να καταταγεί στο στρατό μεταμφιεσμένη ως νεαρό αγόρι, για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά της. Μια σειρά γεγονότων, όμως, την οδήγησε σε μαρτυρικό θάνατο έξω από το χωριό της. Η τελευταία της ευχή, πριν ξεψυχήσει, ήταν να γίνουν τα χρόνια της δέντρα και το αίμα της νερό για να τα ποτίζει. Έτσι κι έγινε…
Το απόμερο εκκλησάκι, κτίσμα του 12ου αιώνα, αποτελεί πόλο έλξης χιλιάδων πιστών κάθε χρόνο, οι οποίοι έρχονται για να προσκυνήσουν, αλλά και για να θαυμάσουν το μοναδικό θέαμα που προσφέρει.
Ξεκινώντας από τη βίλα μας, περνώντας τα γραφικά χωριά Λύκαιο και Λυκόσουρα, Απιδίτσα και Χωρέμη θα συναντήσετε πινακίδα που θα σας καθοδηγεί προς το γραφικό χωριό Λεοντάρι. Όδηγώντας για 45 λεπτά της ώρας και μετά από 30 χλμ απόσταση θα φτάσετε στο Λεοντάρι. Στην όμορφη πετρόκτιστη κεντρική πλατεία του χωριού θα συναντήσετε τον Ιερό Ναό των Αγίων Αποστόλων. Μπορείτε να επισκεφτείτε επίσης το κάστρο του χωριού και ύστερα να κάνετε μία στάση για καφέ ή φαγητό στη γραφική κεντρική πλατεία.
Ναός Αγίων Αποστόλων, Λεοντάρι
Δώδεκα χιλιόμετρα από τη Μεγαλόπολη βρίσκεται το γραφικό χωριό Λεοντάρι, στην κεντρική πλατεία του οποίου στέκει ο Ιερός Ναός των Αγίων Αποστόλων. Πρόκειται για βυζαντινή εκκλησία μεικτού τύπου· στο ισόγειο ακολουθεί τη διάταξη δρομικής τρίκλιτης βασιλικής ενώ στον όροφο τη διάταξη τετράστυλου σταυροειδούς εγγεγραμμένου τρουλλαίου ναού.
Ο ναός έχει χρονολογηθεί, βάσει αρχιτεκτονικών στοιχείων, στον 14ο αιώνα μ.Χ. Μέσα στους επόμενους αιώνες πέρασε από πολλές αλλαγές, οι οποίες περιλάμβαναν μέχρι και τη μετατροπή του σε τζαμί, στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Ο ναός δέχθηκε πολλές επεμβάσεις και μετά την απελευθέρωση, οι οποίες άλλαξαν σε σημαντικό βαθμό την αρχική μορφή του. Σήμερα σώζεται μόνο το δυτικό σκέλος του αρχικού ναού, καθώς και το νοτιότερο από τα βυζαντινά τόξα. Τα δύο επόμενα δημιουργήθηκαν μετά την περιόδο της Τουρκοκρατίας, ενώ το βορειότερο αποτελεί πολύ μεταγενέστερη προσθήκη.
Το Λεοντάρι Αρκαδίας είναι ένα γραφικό, ιστορικό χωριό που απέχει 12 χλμ. από τη Μεγαλόπολη. Την εποχή της Φραγκοκρατίας ανήκε σε μία από τις σημαντικότερες βαρονίες της Πελοποννήσου, τη Βελιγοστή, και αναδείχθηκε σε σημαντικό εμπορικό και διοικητικό κέντρο όλης της περιοχής, εξαιτίας της στρατηγικής του θέσης. Σε λόφο που υψώνεται πλησίον του χωριού μπορεί κανείς ακόμα να δει τα ερείπια ενός φράγκικου κάστρου. Το χωριό περιλαμβάνει αρκετές βυζαντινές εκκλησίες, η σημαντικότερη εκ των οποίων είναι ο Ιερός Ναός των Αγίων Αποστόλων, σπουδαίο δείγμα υστεροβυζαντινής αρχιτεκτονικής, που εντοπίζεται στην κεντρική πλατεία.
Ο ναός αυτός χτίστηκε τον 14ο αιώνα και είναι ιδιαίτερης σημασίας, διότι συνδυάζει δύο αρχιτεκτονικά είδη, κάτι που απαντάται σε πολύ μικρό αριθμό θρησκευτικών μνημείων: στο ισόγειο ακολουθεί τη διάταξη δρομικής τρίκλιτης βασιλικής, ενώ στον όροφο ακολουθεί τη διάταξη τετράστυλου σταυροειδούς εγγεγραμμένου ναού με τρούλο. Ο μεικτός αυτός τύπος πρωτοεμφανίστηκε στην περιοχή του Μυστρά και αποτελεί χαρακτηριστικό της λεγόμενης Παλαιολόγειας ναοδομίας. Ο πρώτος ναός στον οποίο απαντήθηκε ήταν το καθολικό της Μονής Βροντοχίου (ευρύτερα γνωστό ως Οδηγήτρια), ενώ στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε και για το ναό της Παντάνασσας, αλλά και για το ναό του Αγίου Δημητρίου, τη Μητρόπολή του Μυστρά. Οι Άγιοι Απόστολοι είναι η πρώτη εκκλησία εκτός Μυστρά στην οποία χρησιμοποιήθηκε ο συγκεκριμένος μεικτός τύπος, κάτι που την κάνει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.
Ο ναός δέχθηκε πολλές παρεμβάσεις ανά τους αιώνες, με εντονότερη τη μετατροπή του σε τζαμί κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, όπου το κωδωνοστάσιό του έδωσε τη θέση του σε μιναρέ. Σήμερα σώζεται μόνο το μισό σε ύψος. Κι άλλες επεμβάσεις, όμως, μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, άλλαξαν σε σημαντικό βαθμό την αρχική μορφή του ναού. Παραμένει, ωστόσο, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα θρησκευτικά μνημεία της ευρύτερης περιοχής.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1742
Δίπλα από τo Λεοντάρι και πάνω στον λόφο που δεσπόζει στο χωριό υπάρχουν τα ερείπια μεσαιωνικού φράγκικου κάστρου. Η περιοχή ανήκε σε μια από τις σημαντικότερες φράγκικες βαρονίες της Πελοποννήσου, ονομαζόμενη Βελιγοστή. Η στρατηγική του θέση ανέδειξε το Λεοντάρι την περίοδο της φραγκοκρατίας σε εμπορικό και διοικητικό κέντρο όλης της περιοχής.
Το Λεοντάρι αναπτύχθηκε ραγδαία μετά από την καταστροφή της Βελιγοστής. Μάλιστα, από το 1300 μέχρι το 1391 αποτελούσε την έδρα των δεσποτών του Μοριά. Το 1391 καταλήφθηκε από τους Τούρκους υπό τον Εβρενόζ Πασά. Σύντομα όμως οι Τούρκοι έφυγαν και το Λεοντάρι επανήλθε στους Βυζαντινούς.
Στο κάστρο σώζονται υπολείμματα της οχύρωσης και μιας δεξαμενής. Κοντά στην είσοδό του υπάρχει η επίσης ενδιαφέρουσα βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, χαρακτηριστικό δείγμα βυζαντινής αρχιτεκτονικής.
Τις μεγάλες του δόξες, όμως, φαίνεται πως τις γνώρισε στα βυζαντινά χρόνια, καθώς δεν αποτέλεσε απλώς μια ακμάζουσα ελληνική κοινότητα που διαδέχτηκε τον φράγκικο οικισμό της Βελιγοστής, αλλά στο πέρασμα του χρόνου εξελίχθηκε στην δεύτερη σημαντικότερη πόλη του Δεσποτάτου του Μυστρά, ενώ για περιορισμένα χρονικά διαστήματα διεκδίκησε και τον τίτλο της πρωτεύουσας του, περί το 1391, λόγω της στρατηγικής θέσης που κατείχε το ονομαστό του κάστρο.
Το οχυρό αυτό ήταν και η βασική αιτία που το Λεοντάρι δεν έχασε την λάμψη του, ούτε στα χρόνια που ακολούθησαν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, καθώς τόσο οι Βενετοί κατακτητές, όσο και οι Τούρκοι, συγκρούστηκαν αρκετές φορές στην προσπάθεια τους να το θέσουν υπό τον δικό τους έλεγχο, ενώ ανεξαρτήτως της δύναμης που το κυρίευε ο οικισμός διατηρούσε τον τίτλο της ομώνυμης επαρχίας.
Η στρατηγική του σημασία ήταν τόσο μεγάλη, ώστε για μια χρονική περίοδο μετατρέπεται σε έδρα του Τούρκου πασά της Πελοποννήσου, ενώ αργότερα και ύστερα από την οριστικοποίηση της επικράτησης των Τούρκων στην Πελοπόννησο, το Λεοντάρι εξακολούθησε να κατέχει τον ρόλο πρωτεύουσας σε μία από τις 24 επαρχίες- βιλαέτια, στην οποία χώρισαν τον Μοριά οι κατακτητές.
Ενδεικτικό άλλωστε της σπουδαιότητας του κάστρου για τον εκάστοτε κύριο της περιοχής είναι ότι η μισθοδοσία της φρουράς του, γινόταν απευθείας από τον ίδιο τον σουλτάνο, τακτική που ίσχυε για τα σημαντικά φρούρια, όπως ήταν εκείνα του Μυστρά, του Ναυπλίου, της Πάτρας, του Ναυαρίνου, της Μεθώνης και της Κορώνης.
https://www.megalopoli.gov.gr/component/k2/31-aksiotheata/161-kastro-leontariou
Εφόσον είστε φυσιολάτρες και θρησκευόμενοι μπορείτε να επισκεφθείτε 3 πολύ όμορφες μονές, την Ιερά Μονή Μπούρα, τη Μονή Ρεκίτσας και την Ιερά Μονή Αμπελακίου « Κοίμηση της Θεοτόκου » που βρίσκονται σε πολύ κοντινή απόσταση από το Λεοντάρι. Να είστε σίγουροι ότι οι μοναχές και οι μοναχοί που θα συναντήσετε θα σας καλωσορίσουν, θα σας κεράσουν και θα σας ξεναγήσουν στους χώρους λατρείας του Θεού.
Ακολούθως μπορείτε να γευματίσετε σε ταβέρνες στα χωριά Λεοντάρι, Ποταμιά, Καμάρα, Άκοβος, Δυρράχι.
Να περάσετε όμορφα …
Η μονή Μπούρα βρίσκεται κοντά στο χωριό Λεοντάρι (6 χιλ), δίπλα από τον δρόμο Λεονταρίου-Σπάρτης. Είναι κτισμένη σε κατάφυτο λόφο, 4 χιλ. από το χωριό Φαλαισία και είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου.
Αν και δεν είναι γνωστή η ακριβής χρονολογία κατασκευής της μονής, πιθανολογείται ότι χτίστηκε στα μέσα του 12ου αιώνα. Από τότε ήταν ανδρική μονή. Τα προεπαναστατικά χρόνια, όπως και την περίοδο της επανάστασης του 21 υπήρξε λίκνο του αγώνα για την απελευθέρωση.
Ο “Πύργος”, ένα κτίσμα της Μονής ύψους 10 μέτρων, αποτελεί με τις πολεμίστρες του μαρτυρία της αντίστασης των μοναχών κατά των Τούρκων.
Στην επανάσταση του 1770 η μονή λεηλατήθηκε από Τουρκαλβανούς οι οποίοι σκότωσαν όλους τους μοναχούς και κατέστρεψαν τις τοιχογραφίες.
Αργότερα, κατά την επιδρομή τoυ Ιμπραήμ, οι μοναχοί πρόβαλαν γενναία αντίσταση κατά των Τουρκοαιγυπτίων, μέχρι που σκοτώθηκαν όλοι.
Το 1932 η Μονή προσαρτήθηκε στη Μονή του Τιμίου Προδρόμου και έκλεισε. Το 1934 ξανάνοιξε με λίγες μοναχές που ήλθαν από την κοντινή Μονή Αμπελακίου.
Το 1952 η περιουσία της παραχωρήθηκε στους ακτήμονες της Φαλαισίας και από τότε άρχιζε παρακμάζει. Το 1984 εγκαταστάθηκε μια ομάδα από μοναχές οι οποίες σε διάστημα 15 χρόνων συντήρησαν και αναμόρφωσαν τη Μονή, αναπαλαιώνοντας τα παλιά της κτίσματα και δημιουργώντας νέα φροντισμένα κτίσματα.
Ανάμεσα στα τελευταία είναι η ωραία εκκλησία του Αγίου Αλεξίου, οι Ναοί των Αγίων Αναργύρων, Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης και το διώροφο κτήριο που στεγάζει τα κελιά, διάφορα εργαστήρια, τη βιβλιοθήκη και άλλους χώρους.
Η Μονή εορτάζει στις 23 Αυγούστου.
https://www.megalopoli.gov.gr/component/k2/33-monastiria-ekklisies/164-iera-moni-boura
Η Μονή Ρεκίτσας είναι μοναστήρι που βρίσκεται στον αρκαδικό Ταΰγετο, 7 χλμ. βόρεια του χωριού Δυρράχι. Το μοναστήρι βρίσκεται σε υψόμετρο 1.100 μέτρων, στις παρυφές ενός δάσους από έλατα.
Η Μονή υπήρχε, σύμφωνα με γραπτές μαρτυρίες, πριν το 1600 μ.χ. όπου και πλήθος μοναχών ασκήτευαν σε αυτήν. Ήταν λημέρι των αρματολών και κλεφτών στα χρόνια της τουρκοκρατίας.
Εκεί μόνασε για μερικά χρόνια και ο ήρωας της ελληνικής επανάστασης Παπαφλέσσας. Η μονή καταστράφηκε από τους Τούρκους αρκετές φορές και συλλήθηκε.
Στις 16 Αυγούστου λαμβάνει χώρα τοπική γιορτή με πλήθος κόσμου και αρχών.
Σήμερα η μονή στέκει εγκαταλελειμμένη, με γκρεμισμένα τα κελιά και μόνο την εκκλησία της Παναγίας σε καλή κατάσταση.
https://www.megalopoli.gov.gr/component/k2/33-monastiria-ekklisies/638-moni-tis-rekitsas
Έξοδος Παπαφλέσσα – Eορτασμoί στο Δυρράχι
Αν επισκεφθείς το Δυρράχι θα έχεις την ευκαιρία να ζήσεις την αίγλη της επανάστασης με τους εορτασμούς για την έξοδο του Παπαφλέσσα από την Ιερά Μονή Ρεκίτσας.
Ο Παπαφλέσσας, γνωστός και ως Γρηγόριος Δικαίος, ήταν κληρικός, πολιτικός και σημαντικός ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης. Αρχικά μόνασε στην Ιερά Μονή Βελανιδιάς, έξω από την Καλαμάτα, αλλά στη συνέχεια μετέβη στην Κωνσταντινούπολη, όπου χειροτονήθηκε αρχιμανδρίτης και αργότερα μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.
Ξαναγύρισε στην Πελοπόννησο κατά τη φορτισμενη περίοδο που προηγήθηκε της Επανάστασης, με το σκοπό να εμψυχώσει τον εκεί λαό.
Ορμητήριό του υπήρξε η Ιερά Μονή Ρεκίτσας, κοντά στο χωριό Δυρράχιο (ή Δυρράχι), από όπου ξεκίνησε για αποφασιστικές μάχες σε πολλά μέρη της Πελοποννήσου και δη της Αρκαδίας. Ο Παπαφλέσσας θανατώθηκε στη μάχη στο Μανιάκι, στις 20 Μαΐου 1825, πολεμώντας ηρωικά στο πλευρό των λίγων συντρόφων που του είχαν απομείνει.
Η έξοδος του Παπαφλέσσα από την ιστορική Μονή Ρεκίτσας εορτάζεται κάθε χρόνο στο Δυρράχιο, υπό τη διοργάνωση της Περιφέρειας Πελοποννήσου, του Δήμου Μεγαλοπόλεως και της Αδελφότητας Δυρραχιτών Αττικής.
Οι εορτασμοί ξεκινούν με το σημαιοστολισμό του χωριού, ενώ στη συνέχεια πραγματοποιείται η επίσημη Δοξολογία στη Μονή Ρεκίτσας. Στη συνέχεια οι επίσημοι συγκεντρώνονται μπροστά από την προτομή του Παπαφλέσσα, όπου ψάλλεται επιμνημόσυνη δέηση, γίνεται κατάθεση στεφάνων, τηρείται ενός λεπτού σιγή και εκφωνείται ο καθιερωμένος πανηγυρικός λόγος. Στη συνέχεια γίνεται η απονομή των επάθλων των αθλητών της διαδρομής Δυρράχιο – Ρεκίτσα και οι εορτασμοί κλείνουν με τον Εθνικό Ύμνο.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1153
Στο μέσο της χαράδρας είναι σπηλιά. Στα δεξιά και στα αριστερά της, τρυπούν τον ουρανό οι κορυφές ενός βράχου· στη μία υψώνεται ένας Σταυρός και στην άλλη, ο Ιερός Ναός της Αναλήψεως.
Στο εσωτερικό της Σπηλιάς, βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας, που ονομάζεται «Παναγία η Μακελαρίτισσα» και θεωρείται μία από τις εβδομήντα Εικόνες του απόστολου και ευαγγελιστή Λουκά!
Εικάζεται, ότι, ένας Μοναχός -πιθανόν αγιορείτης- μετά την καταστροφή της Μονής του από τους Τούρκους, πήρε τη συγκεκριμένη εικόνα και, καταδιωκόμενος, βρήκε καταφύγιο στη Σπηλιά.
Αργότερα, βρέθηκαν εκεί τα οστά του Ασκητή και, σήμερα, φυλάσσονται πίσω από την Αγία Τράπεζα του Ναού της Αναλήψεως. Γύρω από τη σπηλιά, απλώνεται ένα μικρό αμπέλι εξ’ ου και, οι περίοικοι, γνωρίζουν την περιοχή με το όνομα «Αμπελάκι»· έτσι πήρε και το όνομα της η Μονή.
Tο Μοναστήρι γιορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου και κάθε χρόνο πλήθος πιστών καταφθάνει για να προσκυνήσει την εικόνα της «Παναγίας της Μακελαρίτισσας» που θεωρείται θαυματουργή!
Η θεραπεία παραλυσίας, εγκεφαλικών πόνων, επιληψίας, στειρότητας και πολλά άλλα συγκαταλέγονται στα θαύματα της… Στην εξώπορτα της Μονής και στο πάνω μέρος, η εικόνα της Παναγίας της Πορταΐτισσας παρακολουθεί τον εισερχόμενο…
Στο κέντρο δεσπόζει ο Ναός της Αναλήψεως που εγκαινιάστηκε από τον Επίσκοπο Λακεδαίμονος κ. Θεόκλητο, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος!
Ο ίδιος χειροτόνησε και την πρώτη Μοναχή, τη Μοναχή Πελαγία. Έξω από το Ναό ο επισκέπτης προσκυνά τον Εσταυρωμένο και τον τάφο όπου φυλάσσονται τα Οστά της Κτητόρισσας Μοναχής.
Στο προαύλιο της Μονής έχει υψωθεί Ηρώο «υπέρ των πεσόντων» στα πεδία των μαχών. Λίγο πιο κει, μπορούμε να επισκεφθούμε και το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτη.
Επίσης, κατά την είσοδο μας στη Μονή, συναντάμε και το Ναό του Αγίου Νεκταρίου. Στο βράχο -τμήμα- υπάρχει ο Ναός του Αγίου Σάββα, το εξομολογητήριο μοναχών και προσκυνητών.
Το σύνολο της Μονής υδροδοτείται από πηγή που αναβλύζει στην ανατολική πλευρά της κορυφής. Αναφορικά, με τη φιλοξενία των επισκεπτών, πρέπει να πούμε, πως λειτουργεί Ξενώνας, ο οποίος μπορεί να φιλοξενήσει γύρω στα 200 άτομα! Αλλά και για τους εκάστοτε επισκέπτες ιερείς υπάρχει ένα δωμάτιο μπροστά από τον Ναό της Αναλήψεως.
Η Ιερά Μονή Γεννήσεως της Θεοτόκου στο Αμπελάκι τυγχάνει υπό την πνευματική προστασία του Σεβ. Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Θεόφιλου.
Φιλοξενεί εννέα Μοναχές και τη Γερόντισσα, τη Μοναχή Πελαγία.
Η πρόσβαση στη Μονή γίνεται με λεωφορεία ή Ι.Χ. Ερχόμενοι από Αθήνα, μέσω Τρίπολης, περνάμε τη Μεγαλόπολη και το Λεοντάρι για να φτάσουμε στο χωριό Φαλαισία και εν συνεχεία στη Μονή (250 χλμ. περίπου).
Από την Τρίπολη απέχει 50 χλμ. και άλλα τόσα από τη Σπάρτη.
https://www.megalopoli.gov.gr/component/k2/33-monastiria-ekklisies/163-i-m-ampelakiou-koimisi-tis-theotokou
Στην Τοπική Κοινότητα Φαλαισίας έχει δημιουργηθεί Λαογραφικό Μουσείο με πλούσια συλλογή από παραδοσιακές φορεσιές, κεντήματα, υφαντά καθώς και αγροτικά εργαλεία και οικιακά σκεύη που καλύπτει χρονικά τις αρχές του 19ου αι. ως τα μέσα του 20ού αι.
https://www.megalopoli.gov.gr/component/k2/31-aksiotheata/736-laografiko-mouseio-falaisias
ΑΡΧΑΙΟ ΟΧΥΡΟ «ΑΘΗΝΑΙΟΝ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΤΩΝ»
oxyro
ΑΡΧΑΙΟ ΟΧΥΡΟ «ΑΘΗΝΑΙΟΝ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΤΩΝ»
Στα ΝΑ του Σκορτσινού και αμέσως ανατολικά από τις πηγές του Ευρώτα (κεφαλάρι «Λογαρά») υψώνεται με απότομες πλαγιές ο περίοπτος λόφος Χελμός (υψόμ. 770μ.) που παρεμβάλλεται μεταξύ της λεκάνης της Μεγαλόπολης και της λεκάνης του Ευρώτα βόρεια της Σπάρτης. Από την κορυφή του η ορατότητα προς τη Μεγαλοπολίτιδα φθάνει μέχρι την Καρύταινα και τη Στεμνίτσα, ενώ προς τη Λακωνική μέχρι τη Σελλασία και σχεδόν τις παρυφές της Σπάρτης.
Η καίριας στρατηγικής σημασίας επίκαιρη θέση του λόφου στα όρια, από την αρχαιότητα, της Αρκαδίας με τη Λακωνία και δίπλα από τον οδικό άξονα που συνδέει τις δύο αυτές περιοχές, είχε σαν επακόλουθο τη διαχρονική οχύρωσή του με ισχυρές οχυρώσεις.
Στο πλάτωμα της κορυφής του και περιμετρικά από αυτό σώζονται μέχρι σήμερα σημαντικά κατάλοιπα αρχαίου οχυρού. Το εξωτερικό τείχος του οχυρού είναι χτισμένο με μεγάλους αργούς λίθους, έχει περίμετρο σχεδόν 2χλμ. (1.955,65μ.) και περικλείει όλο το μεγάλης έκτασης (191.265,00τ.μ.) πλάτωμα της κορυφής. Στο νότιο μέρος του πλατώματος που έχει και το μεγαλύτερο υψόμετρο, μεταξύ της ανατολικής και της δυτικής πλευράς του εξωτερικού τείχους είναι χτισμένο εγκάρσιο τείχος και έτσι στο νότιο πλάτωμα, όπου είναι και το εξωκλήσι του Αγ. Κωνσταντίνου, σχηματίζεται το κεντρικό (ή άνω) οχυρό που έχει περίμετρο 896,70μ. και περικλείει έκταση 39.491,23τ.μ.. Το σύνολο των ισχυρών οχυρώσεων ενισχύεται με 33 ημικυκλικούς πύργους.
Τα σημαντικά κατάλοιπα του αρχαίου αυτού οχυρού ταύτισε πρώτος το 1895 ο σπουδαίος Άγγλος αρχαιολόγος W. Loring, που έκανε αυτοψία και ερεύνησε το χώρο, με το περίφημο οχυρό «Αθήναιον» που ήταν η ακρόπολη της αρχαίας πόλης Βελεμίνας. Σχετική δημοσίευση με φωτογραφίες και σχεδιαστική τοπογραφική αποτύπωση των οχυρώσεων, μεγάλης ακρίβειας για τα μέσα της εποχής του, έκανε ο W. Loring στο περιοδικό «The Journal of Hellenic Studies», Vol. XV, London 1895, σελ. 39–41 & 71–74.
Στο οχυρό «Αθήναιον» αναφέρονται οι Πολύβιος (Ιστοριών Β΄ και Δ΄) και Πλούταρχος (Κλεομένης). Ο Πολύβιος ως Μεγαλοπολίτης το αποκαλεί «το των Μεγαλοπολιτών Αθήναιον», ο δε Πλούταρχος «το περί την Βέλβιναν Αθήναιον». Όπως παραδίδουν οι αρχαίοι ιστορικοί αυτοί, το οχυρό, που υπήρξε το μήλο της έριδας Μεγαλοπολιτών και Σπαρτιατών, άλλαξε πολλές φορές χέρια μεταξύ των δύο αυτών αντιμαχόμενων.
Το 229 π.Χ., κατά την έναρξη του «Κλεομενικού πολέμου» μεταξύ της Σπάρτης και της Αχαϊκής Συμπολιτείας στην οποία είχε προσχωρήσει το 234 π.Χ. και η Μεγαλόπολη, ο βασιλιάς της Σπάρτης Κλεομένης Γ΄ αφού κατέλαβε το λόφο του Αθήναιου (Χελμού) έχτισε το οχυρό.
Το 224 π.Χ. το οχυρό περιήλθε στους Μεγαλοπολίτες όταν ο βασιλιάς της Μακεδονίας Αντίγονος Δώσωνας, που ήλθε στην Πελοπόννησο με στρατό προς βοήθεια της Αχαϊκής Συμπολιτείας, έδιωξε από αυτό τη φρουρά του Κλεομένη και τους το παρέδωσε.
Το 223 π.Χ. το οχυρό περιήλθε πάλι στους Σπαρτιάτες όταν ο Κλεομένης το χειμώνα του έτους αυτού επιτέθηκε αιφνιδιαστικά και απροσδόκητα στη Μεγαλόπολη και αφού την κατέλαβε την κατέστρεψε.
Το 222 π.Χ. ο Αντίγονος Δώσωνας μαζί με την Αχαϊκή Συμπολιτεία νίκησαν τον Κλεομένη σε φονική μάχη που έγινε τον Ιούλιο στη Σελλασία και το οχυρό περιήλθε πάλι στους Μεγαλοπολίτες.
Το 219 π.Χ. νέος βασιλιάς της Σπάρτης έγινε ο Λυκούργος ο οποίος πολιόρκησε το «Αθήναιον» και το κατέλαβε και έτσι το οχυρό περιήλθε για ακόμη μια φορά στους Σπαρτιάτες.
Το 218 π.Χ. τέλος, ήλθε με στρατό για βοήθεια στην Αχαϊκή Συμπολιτεία ο νέος βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Ε΄, ο οποίος στη μέση του χειμώνα του έτους αυτού κατέληξε στη Μεγαλόπολη όπου και στρατοπέδευσε. Όπως δε παραδίδει (σε μετάφραση) ο Πολύβιος (Ιστοριών Δ΄ 81): «Οι Λακεδαιμόνιοι επειδή φοβήθηκαν την παρουσία του Φιλίππου, ξεσήκωσαν τα πράγματα από την ύπαιθρο, κατέστρεψαν συθέμελα το Αθήναιον των Μεγαλοπολιτών και το εγκατέλειψαν».
Το «Αθήναιον» λοιπόν χτίστηκε από τους Σπαρτιάτες το 229 π.Χ. στην κορυφή του λόφου Χελμού Σκορτσινού και καταστράφηκε από τους ίδιους το 218 π.Χ. προκειμένου να μην χρησιμοποιείται εναντίον τους από τους Μεγαλοπολίτες. Είναι αρχαίο οχυρό των ελληνιστικών χρόνων.
Στη δυτική πλαγιά του Χελμού, κοντά στη μεγάλη πηγή που υπάρχει στην τοποθεσία «Συκαμιά» από την οποία υδρεύεται το Σκορτσινού, βρέθηκε κάτω από το έδαφος χάλκινο ειδώλιο ιππέα των αρχαϊκών χρόνων (γύρω στο 520 π.Χ.) που φυλάσσεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Το σημαντικό και σπανιότατο αυτό εύρημα ήταν ανάθημα, δηλαδή αφιέρωμα – προσφορά σε ιερό και εν προκειμένω ασφαλώς στο ιερό της Αθηνάς που υπήρχε σε άγνωστη θέση στο λόφο, από το οποίο ο λόφος και το οχυρό του λέγονταν Αθήναιον. Πιθανότατα το ιερό της Αθηνάς ήταν εκεί στην τοποθεσία «Συκαμιά» κοντά στην πηγή που βρέθηκε το ειδώλιο.
https://www.megalopoli.gov.gr/component/k2/31-aksiotheata/735-arxaio-oxyro-athinaion-ton-megalopoliton
ΝΕΟΛΙΘΙΚΟ ΣΠΗΛΑΙΟ «ΤΡΟΥΠΙΤΣΕΣ» ΣΚΟΡΤΣΙΝΟΥ
spilaio
ΝΕΟΛΙΘΙΚΟ ΣΠΗΛΑΙΟ «ΤΡΟΥΠΙΤΣΕΣ» ΣΚΟΡΤΣΙΝΟΥ
Στη δυτική πλαγιά του λόφου στη ράχη του οποίου είναι το χωριό Σκορτσινού, είναι η τοποθεσία «Τρουπίτσες» που λέγεται έτσι καθώς εκεί υπάρχουν πολλά σπήλαια, ένα από τα οποία είναι του «Κουνέλη η Τρούπα» ή όπως λεγόταν παλαιότερα του «Βούρδουλα η Τρούπα» ή «Τυρότρουπα».
Το σπήλαιο αυτό εξερεύνησε το 1996 ομάδα του Σπηλαιολογικού Ελληνικού Εξερευνητικού Ομίλου (ΣΠ.ΕΛ.Ε.Ο.) περνώντας από στενό άνοιγμα μόλις 35 εκατοστών και με έκθεση στην Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας – Σπηλαιολογίας Ν. Ελλάδος γνωστοποίησε την ύπαρξη αρχαιολογικών ευρημάτων στο εσωτερικό του. Η Εφορεία αυτή το καλοκαίρι του 2004 διενήργησε αυτοψία, όπου διαπιστώθηκε η ύπαρξη διάσπαρτης επιφανειακής κεραμικής της Τελικής Νεολιθικής εποχής και τον Ιούλιο του 2005 πραγματοποίησε σωστικού χαρακτήρα έρευνα του σπηλαίου με επιστημονική αποστολή επικεφαλής της οποίας ήταν η αρχαιολόγος της Εφορείας Ιωάννα Ευσταθίου.
Η σημερινή είσοδος του σπηλαίου είναι ιδιαίτερα στενή και βαραθρώδης και χρειάσθηκε να διανοιχτεί περαιτέρω σε διαστάσεις 0,50Χ0,40μ. για τη διευκόλυνση της πρόσβασης σε αυτό και της διενέργειας των εργασιών. Από την είσοδο ακολουθεί κατακόρυφο κατέβασμα ύψους περίπου 2,5μ. μέχρι το δάπεδο του σπηλαίου και απαιτείται η χρήση σχοινιού ή σκάλας.
Το σπήλαιο αναπτύσσεται με προσανατολισμό ΒΔ–ΝΑ σε συνολικό μήκος 40μ. Η κύρια αίθουσα έχει μέγιστο μήκος 30μ. και μέγιστο πλάτος 7,5μ. στο δε βόρειο όριό της σχηματίζεται απότομο πρανές, ύψους περίπου 3μ., που οδηγεί σε κατώτερο επίπεδο μέγιστου μήκους 32μ. και πλάτους 4,5μ.
Πληθώρα κεραμικής υπήρχε επιφανειακά σε όλη την κύρια αίθουσα, στα πρανή, σε κόγχες του σπηλαίου καθώς και στο κατώτερο επίπεδό του. Η κεραμική που προήλθε τόσο από τις δοκιμαστικές τομές που έγιναν όσο και από την επιφανειακή περισυλλογή, σώζεται σε αποσπασματική κατάσταση και χρονολογείται στην Τελική Νεολιθική (4200–3300 περίπου π.Χ.). Εκπροσωπείται στην πλειοψηφία της από τμήματα άβαφων χρηστικών αγγείων, ανοικτών και κλειστών. Ως προς τα σχήματα των αγγείων κυριαρχούν οι πίθοι, τα πιθοειδή αγγεία και τα βαθειά ανοιχτά αγγεία. Ένα μικρότερο ποσοστό της κεραμικής ανήκει σε ημισφαιρικές φιάλες.
Εκτός από την κεραμική, στα ευρήματα του σπηλαίου συγκαταλέγονται λεπίδες οψιανού, μία μισχωτή αιχμή βέλους από οψιανό, ένας πέλεκυς, ένας τριπτήρας, λίγα δείγματα λεπίδων και φολίδων πυριτόλιθου, θραύσματα λίθινων εργαλείων από οψιανό και πυριτόλιθο, μία λίθινη και μία οστέινη ψήφος περιδεραίου, λίγες ψήφοι από οστό και όστρεο και ένα ταινιωτό έλασμα χαλκού. Στα οστέινα εργαλεία ανήκει θραύσμα από είδος σουβλιού που έχει κατασκευασθεί σε τμήμα κνήμης λαγού, στα δε κεράτινα κέρατο ελαφιού με διαμπερή οπή ως στοιχείο στειλέωσης σύνθετου εργαλείου.
Στο σπήλαιο βρέθηκαν επίσης διάσπαρτα ανθρώπινα οστά, καθώς και ζωοαρχαιολογικά κατάλοιπα που ανήκουν τόσο σε οικόσιτα ζώα, όπως αιγοπρόβατα και βοοειδή, όσο και σε είδη κυνηγίου, όπως ελάφι, ζαρκάδι, λαγός και αγριόχοιρος. Στη δοκιμαστική τομή στην κύρια αίθουσα βρέθηκε ακόμη διάσπαρτο κάρβουνο καθώς και τμήμα εστίας.
Στον περιβάλλοντα εξωτερικό χώρο του σπηλαίου βρέθηκαν αρκετά θραύσματα οψιανού καθώς και λίγα φθαρμένα άβαφα νεολιθικά όστρακα που σε συνδυασμό με τη γειτνίαση του σπηλαίου με πηγές νερού (πηγές Ευρώτα), οι αρχαιολόγοι θεωρούν πολύ πιθανό το σπήλαιο να σχετίζεται με κάποιο γειτονικό ανοιχτό νεολιθικό οικισμό.
https://www.megalopoli.gov.gr/component/k2/31-aksiotheata/734-neolithiko-spilaio-troupitses-skortsinou
ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΑΝΔΡΙΤΣΑΙΝΑΣ
Δημόσια Ιστορική Βιβλιοθήκη Ανδρίτσαινας(Βλ.Ιστορικά στοιχεία)
Ιστορικό Γυμνάσιο Ανδρίτσαινας
Το 1875 άρχισε η ανέγερση του Διδακτηρίου της Ανδρίτσαινας στο προσφερθέν από το Νικόλη Μπαμπαδήμο οικόπεδο, με σχέδια του Μιλτιάδη Κανελλόπουλου – Μηχανικού και Καθηγητού της Σχολής Ευελπίδων – σε σχήμα Π και ανοιχτή την Β.Α. πλευρά του. Τα χρήματα προήλθαν από πανελλήνιο έρανο και από τη δωρεά του Άγγελου Γιαννικέση, Πρόξενου της Ελλάδας στην Τεργέστη. Τα εγκαίνια του κτηρίου έγιναν στο 1879. Στο Διδακτήριο συστεγάστηκαν Δημοτικό Σχολείο στο ισόγειο, Ελληνικό Σχολείο στον πρώτο όροφο και η Νικολοπούλειος Βιβλιοθήκη στην Δυτική πλευρά του πρώτου ορόφου. Το 1882 ιδρύεται Γυμνάσιο, το οποίο λειτούργησε από το 1889 (Α’ τάξη) και αποτελεί ένα από τα πρώτα Γυμνάσια της Ελλάδας.
Το 1932 χτίστηκε (προστέθηκε) η Β.Α. πτέρυγα και το κτήριο πήρε το σημερινό του σχήμα.
Λαογραφικό Μουσείο Ανδρίτσαινας
Το Λαογραφικό Μουσείο της Ανδρίτσαινας ιδρύθηκε το 1981 με πρωτοβουλία του «Εξωραϊστικού Συλλόγου Γυναικών». Η πρωτοβουλία του Συλλόγου ενισχύθηκε από την άμεση ανταπόκριση των Ανδριτσάνων για προσφορά και συγκέντρωση αξιόλογων παραδοσιακών αντικειμένων. Το Μουσείο αρχικά στεγάστηκε στο σπίτι του Βαγγέλη Θεοχάρη (δίπλα στο κτήριο του ΟΤΕ) και στη συνέχεια στο αρχοντικό Κανελλοπούλου, το οποίο προσφέρθηκε από τη Γαληνή Κανελλοπούλου για τη στέγαση του Μουσείου.
Πετρόχτιστα κτήρια – Πλακόστρωτα σοκάκια
Εκκλησίες – Εξωκλήσια
Βρύσες – Θεατράκι
http://www.andritsainalibrary.gr/andritsaina/
Μετά από μία γεμάτη ημέρα με όμορφες εικόνες και στιγμές ο δρόμος του γυρισμού προς τη βίλα μας είναι αναπόφευκτος για ξεκούραση και χαλάρωμα. Οδηγώντας για 55 ακόμα λεπτά της ώρας και μετά από 29 χλμ απόσταση θα φτάσετε στη βίλα μας, αφού κάνετε την αντίστροφη πορεία και φτάνοντας στο χωριό Λύκαιο, θα στρίψετε αριστέρα προς Άνω Καρυές.
Ξεκινώντας από τη βίλα μας, οδηγώντας για 30 λεπτά της ώρας και μετά από 18 χλμ απόσταση, περνώντας το γραφικό και αμφιθεατρικό χωριό Καστανοχώρι, τα χωριά Κάτω Καρυές και Θωκνία, θα φτάσετε στη πρωτεύουσα του τοπικού Δήμου, τη Μεγαλόπολη, που φιλοξενεί ένα από το δύο ενεργειακά κέντρα της Ελλάδας. Εκεί θα συναντήσετε πινακίδα που θα σας οδηγήσει στο χώρο του Αρχαίου Θεάτρου Μεγαλόπολης που είναι επισκέψιμο για εσάς. Σας συμβουλεύουμε να καλέσετε πριν ξεκινήσετε για να ρωτήσετε το ωράριο λειτουργίας του αρχαιολογικού χώρου.
Τηλέφωνα
Δήμου Μεγαλόπολης : +302791360200
Εφορεία Αρχαιοτήτων Αρκαδίας : +30 2710 225 243, +30 2710 242745
Φαξ: +30 2710 242 227
Επίσης στη Μεγαλόπολη θα βρείτε οργανωμένη αγορά για τα ψώνια σας, για τις τραπεζικές σας συναλλαγές, για τις ιατρικές ή φαρμακευτικές σας ανάγκες. Μπορείτε τέλος να κάνετε το περίπατό σας στη πόλη και να πιείτε το καφέ σας στην όμορφα διαμορφωμένη κεντρική της πλατεία.
Μεγαλόπολη και Αρχαιότητες
Η Μεγαλόπολη, μία από της πιο σημαντικές πόλεις του νομού, έχει την δική της συμβολή στην ιστορία της περιοχής. Κτίστηκε το 370 π.Χ. με διαταγή του Θηβαίου Επαμεινώνδα. Ο Παυσανίας στα «Αρκαδικά» αναφέρει, ότι το θέατρό της ήταν το μεγαλύτερο στη Ελλάδα.
Αποτελούσε κατά την αρχαιότητα κέντρο πολιτιστικό και πνευματικό, που βοηθούσε στην πνευματική καλλιέργεια των Αρκάδων. Ακόμα και σήμερα διατηρεί ζωντανή την λάμψη της μεγαλειώδους αρχαίας εποχής. Συνέχεια του θεάτρου ήταν το στάδιο για αθλητικούς αγώνες. Υπολογίζεται, ότι μπορούσαν να καθίσουν σ’ αυτό 18 και 20 χιλιάδες άνθρωποι. Ανασκαφές του Βρετανικού Ινστιτούτου έφεραν στο φως του ήλιου την ορχήστρα, τις προεδρείες, τα χαμηλότερα λίθινα εδώλια του θεάτρου, τα αναλήμματα των παρόδων και τα θεμέλια του «Θερσίλειου», που βρισκόταν παράπλευρα στο θέατρο.
Το «Θερσίλειο» ήταν το βουλευτήριο των Αρκάδων, η περίφημη Βουλή των Μυρίων, στο οποίο έπαιρναν μέρος αντιπρόσωποι απ’ όλες τις Αρκαδικές πόλεις. Το όνομα του το πήρε από τον αναθέτη Θέρσιλο τον Ορχομένιο και συμβολίζει την ιδέα της ενότητας και της δημοκρατικής διακυβέρνησης των λαών. Η ύπαρξη αυτού του οικοδομήματος αποδεικνύει την βαθιά δημοκρατική φύση των Αρκάδων, την ελεύθερη σκέψη τους, στοιχεία που επηρέασαν σημαντικά ολόκληρο το μετέπειτα πολιτισμό της περιοχής, αλλά και το πολιτισμό όλης της Ελλάδας.
Στα 35 χλμ. από την Τρίπολη, θα συναντήσεις την Μεγαλόπολη χτισμένη στην ίδια θέση με την αρχαία Μεγάλη Πόλη των Αρκάδων, η οποία είχε ιδρυθεί από τον Θηβαίο Επαμεινώνδα μετά την ήττα των Σπαρτιατών, το 371 π.Χ. στα Λεύκτρα με τη συνένωση 40 αρκαδικών πόλεων.
Η περιήγηση στον αρχαιολογικό χώρο και στην Αρχαιολογική Συλλογή κοντά στον Ελισσώνα ποταμό είναι πραγματικά εντυπωσιακή εμπειρία που αξίζει να βιώσεις. Θα συναντήσεις τα εντυπωσιακά ερείπια από το Θερσίλειο Βουλευτήριο, την αρχαία αγορά, το ιερό του Διός Σωτήρος και του Διός Λυκαίου, από τη Φιλίππειο Στοά και από ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα της αρχαιότητας, που μπορούσε να συμπεριλάβει 18.000 θεατές.
Κοντά στη Μεγαλόπολη δεσπόζει ο ηλεκτροπαραγωγικός σταθμός της ΔΕΗ που εκμεταλλεύεται τα κοιτάσματα λιγνίτη. Το ενεργειακό αυτό κέντρο υψώθηκε στο οροπέδιο το 1965 και παρόλο που μεγάλο μέρος του πληθυσμού απασχολείται στον σταθμό αυτό, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η εγκατάλειψη οικισμών και η μετοίκηση πληθυσμών παραμένουν προβλήματα που αναζητούν λύσεις.
Γύρω από την κεντρική πλατεία της πόλης συγκεντρώνεται ο εμπορικός παλμός, ενώ το οικολογικό πάρκο, το Πνευματικό Κέντρο, ο Μορφωτικός Σύλλογος και η μεγάλη διεθνής πίστα Moto Cross προσθέτουν την πολιτιστική και αθλητική δραστηριότητα στο πρόσωπο της πολιτείας.
Με αφετηρία τη Μεγαλόπολη ο επισκέπτης μπορείς να ακολουθήσεις διαδρομές για φυσιολατρικές και αρχαιολογικές επισκέψεις στη γύρω περιοχή, που είναι πλούσια σε αξιοθέατα. Έτσι, μπορείς να επισκεφθείς τη Μονή Παναγιάς (ή Αγία Μονή), τάμα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ή να πάρεις το δρόμο προς τις Καρυές περνώντας από τη Μαραθούσα, τη Θώκνια, με τον ναό του Αγίου του Δημητρίου με τοιχογραφίες του 1730, καθώς και το ιστορικό Καστανοχώρι.
Φτάνοντας στις Άνω Καρυές, σε υψόμετρο 1.050 μ., στο Λύκαιο όρος, ο παλιός νερόμυλος, η βιβλιοθήκη, οι πολλές πηγές, το πνευματικό κέντρο και το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης μαρτυρούν το ακμαίο παρελθόν του οικισμού, που ζωντανεύει με το έθιμο «του Ρουσαλιού το Σάββατο» πριν την Πεντηκοστή, αλλά και με την αναβίωση των «Λύκαιων» στη γειτονική αρχαία Λυκόσουρα.
Στην ιερή κορυφή των Αρκάδων, τα ερείπια του αρχαιολογικού χώρου του ιερού του Λύκαιου Δία και της αρχαίας Λυκόσουρας, με το ιερό της Δήμητρας και της Δέσποινας, αντιλαλούν «κάτι» από τις αρχαίες μυστικιστικές γιορτές. Ο δρόμος συνεχίζει προς το ιστορικό χωριό Ίσαρης, τους Χράνους με τις τρενογέφυρες ή και από την άλλη μεριά του βασικού δημόσιου δρόμου προς τη Βελιγοστή, στη θέση της σημαντικής ομώνυμης μεσαιωνικής πόλης και τον σημαντικό μεσαιωνικό οικισμό Λεοντάρι, χτισμένο την εποχή των Κομνηνών, χωριό σήμερα όμορφο πετρόχτιστο, με κάστρο και μεγαλόπρεπες βυζαντινές εκκλησίες.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?page_id=1329
Ο αρχαιολογικός χώρος της αρχαίας Μεγάλης Πόλης βρίσκεται 3χιλ. έξω από την σημερινή πόλη της Μεγαλόπολης, κοντά στο δρόμο Μεγαλόπολης-Καρύταινας, και 35 χλμ. από την Τρίπολη. Κοντά κοιλά ο ποταμός Ελισσών που εκβάλει στον Αλφειό.
Το θέατρο Μεγαλόπολης ήταν το μεγαλύτερο του αρχαίου ελληνικού κόσμου.
Αποτέλεσε σπουδαίο πνευματικό και καλλιτεχνικό κέντρο τον 3ο αιώνα π. Χ. για την Μεγάλη Πόλη και το Αρκάδων Κοινό μαζί με το Θερσίλειο βουλευτήριο, την Αγορά, τα Ιερά, τη Φιλίππειο Στοά.
Εδώ γαλουχήθηκαν άνδρες του πνεύματος όπως ο Κερκιδάς, ο Πολύβιος, ο Έκδημος, ο Μεγαλοφάνης αλλά και στρατηγικά πνεύματα: ο Φιλοποίμην, ο Λυκόρτας, ο Διοφάνης. Μας συντροφεύει 110 χρόνια περίπου, αφού ήρθε στο φως το 1890-1891.
Η σκαπάνη της Αγγλικής Αρχαιολογικής Σχολής αποκάλυψε την ορχήστρα, τις προεδρίες τα χαμηλότερα λίθινα εδώλια, τα επιβλητικά αναλήμματα των παρόδων καθώς και τα θεμέλια της σκηνοθήκης ενώ καθαρίστηκαν τα θεμέλια του Θερσίλειου και της προς το θέατρο στοάς του.
Με σεβασμό θυμόμαστε τα ονόματα των αρχαιολόγων Ernest Gardner, William Loring, G. Richards, W. Woodhouse καθώς και του αρχιτέκτονα Robert Schultz.
Βρίσκεται απέναντι από την αρχαία αγορά και θα υπήρχε γέφυρα πάνω από τον Ελισσώνα ποταμό που θα τη συνέδεε μ΄ αυτή. Μας εντυπωσιάζει το μέγεθός του.
Υπολογίζεται ότι μπορούσαν να καθίσουν 18-20 χιλιάδες θεατές. Αν αναλογιστούμε όμως ότι η Μεγάλη Πόλις ήταν συνοικισμός 40 περίπου πολιχνών κατανοούμε ότι σχεδιάστηκε έτσι για να φιλοξενεί τις συγκεντρώσεις των αντιπροσώπων τους, τις πολιτικές συγκεντρώσεις της αρκαδικής ομοσπονδίας και παράλληλα τις θεατρικές παραστάσεις.
Ο αρχαιολογικός χώρος περιλαμβάνει το μεγαλύτερο αρχαίο ελληνικό θέατρο, το Θερσίλειο Βουλευτήριο και λείψανα της αρχαίας Αγοράς στην οποία περιέχονται τα Ιερό του Διός και του Σωτήρος, η Φιλίππειος Στοά και η Στοά Μυρόπολις.
Κεντρικό μνημείο είναι το Αρχαίο Θέατρο, το οποίο αποτελεί μεγάλη μαρτυρία της κραταιάς Αρκαδικής Ομοσπονδίας και της πανίσχυρης Μεγάλης Πόλεως, της νεώτερης πόλης της αρχαίας Αρκαδίας, που γνώρισε αίγλη και μεγαλείο, αλλά χάθηκε μέσα σε δύο αιώνες.
Όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας, “Η δε επέκεινα του ποταμού μοίρα η κατά μεσηβρίαν παρείχετο ες μνήμην θέατρον μέγιστον των εν τη Ελλάδι” (Παυσ. VIII 32.1), το θέατρο ήταν το μεγαλύτερο και αρχαιότερο θέατρο της αρχαίας Ελλάδας.
Κατασκευάστηκε από τον Αργείτη Πολύκλειτο λίγο μετά το 370 π.χ. Το κοίλο είχε διάμετρο 145 μ., ενώ η ορχήστρα του 30 μ. περίπου.
Θεωρείται ότι το κοίλο περιελάμβανε δύο διαζώματα, με 20 σειρές εδωλίων στα δύο κατώτερα μέρη του και 17 στο ανώτερο μέρος.
Κατόπιν τούτου υπολογίζεται πως η χωρητικοτητά του ήταν 18.200 θεατές περίπου. To θέατρο είχε σχεδιαστεί τόσο μεγάλο για να εξυπηρετεί τις συγκεντρώσεις των αντιπροσώπων των συνοικισμένων στην Μεγαλόπολη 40 αρκαδικών πόλεων καθώς και όλων των Αρκάδων που ήθελαν να παρευρεθούν σ’ αυτές.
Για τις θεατρικές παραστάσεις είχε κατασκευασθεί κινητή ξύλινη σκηνή πάνω σε τροχούς, η οποία συρόταν στη σκηνοθήκη, όπου και φυλασσόταν. Αργότερα έγινε το προσκήνιο με διαστάσεις 31x 7 μ.
Την περίοδο της ακμής της Μεγάλης Πόλεως, όταν δηλαδή αυτή αποτέλεσε τον “ομφαλόν των Αρκάδων”, το θέατρο έφθασε στην πλήρη ανάπτυξή του.
Ο Παυσανίας βεβαιώνει μάλιστα, ότι στο θέατρο και “αένα ός έστιν ύδατος πηγή”. Τότε κατασκευάστηκε και η λίθινη προεδρία.
Το 1890 αποκαλύφθηκαν από τις ανασκαφές του Βρετανικού Ινστιτούτου (1890 – 1891), η ορχήστρα, το προσκήνιο, μέρος της προεδρίας, οι χαμηλότερες λίθινες κερκίδες, τα επιβλητικά αναλήμματα των παρόδων και τα θεμέλια της σκηνοθήκης. Σήμερα στο χώρο του Θερσυλίου νεώτερες ανασκαφές είναι σε εξέλιξη.
Συνέχεια του θεάτρου, στη βόρεια πλευρά είναι το Θερσίλειο Βουλευτήριο της Αρκαδικής Ομοσπονδίας (Κοινού των Αρκάδων) και η Αρχαία Αγορά. Οι ανασκαφές έχουν αποκαλύψει υπολείμματά τους.
Το Θερσίλιο στηριζόταν σε μαρμάρινους στύλους και χωρούσε 6000 άτομα καθιστά και 10000 όρθια. Υπολογίζεται επίσης ότι το το τείχος της αρχαίας πόλης είχε μήκος 8850 μέτρα.
Μετά από πολλά χρόνια αδράνειας της πολιτείας για την υποστήλωση και συντήρηση του θεάτρου – μάλιστα μέρος του κοίλου του υπέστη κατολοίσθηση πριν από μερικά χρόνια – είναι ήδη σε εξέλιξη αναστηλωτικές εργασίες στον χώρο της εισόδου του.
Αν και το έργο έχει από πολύ καιρό υπαχθεί σε χρηματοδοτούμενο Ευρωπαϊκό πρόγραμμα (Unesco), οι εργασίες για τη στερέωση των αναλημμάτων έχουν καθυστερήσει.
https://www.megalopoli.gov.gr/component/k2/31-aksiotheata/157-arxaio-theatro-megalopolis
Μετά από την επίσκεψή σας στη πρωτεύουσα του Δήμου που ανήκει το χωριό μας Άνω Καρυές, όπου βρίσκεται η βίλα μας, μπορείτε να πάρετε το δρόμο για το γραφικό και διατηρητέο χωριό της Καρύταινας. Οδηγώντας για 20 λεπτά της ώρας και μετά από 19 χλμ απόσταση, περνώντας από τα χωριά Κατσίμπαλι και Καρβουνάρι, θα φτάσετε στην όμορφη Καρύταινα.
Σας προτείνουμε, κατά τη διάρκεια της διαδρομής αυτής, να κάνετε μία στάση στην Καρβουναρέικη Παναγιά για προσκύνημα και μία στάση στον πολυχώρο «Παπάκια» που διαθέτει έναν αξιόλογο ιδιωτικό ζωολογικό κήπο και μπορεί να σας χαρίσει, σε όλες τις ηλικίες, στιγμές χαλάρωσης. Διαθέτει παιδική χαρά, καφέ και φαγητό.
Στη Καρύταινα, σας προτείνουμε να κάνετε το περίπατο σας στα πλακόστρωτα σοκάκια και να ανεβείτε στο κάστρο της. Εδώ θα βρείτε επιλογές για καφέ και φαγητό. Τέλος από εδώ θα ξεκινήσετε, με το αυτοκίνητο της εταιρίας που θα κάνετε rafting, για τη βόλτα σας με βάρκα στο ποταμό Λούσιο.
Αν δε θελήσετε να κάνετε rafting, οδηγώντας λίγα λεπτά της ώρας μετά τη Καρύταινα, θα βρείτε το ποταμό Λούσιο στη γέφυρα Ατσιχόλου. Εκεί, ένας περίπατος παράλληλα με το ποτάμι θα σας αποζημιώσει
Να περάσετε όμορφα …
Καρύταινα: Ορεινό διατηρητέο χωριό με μεγάλη ιστορία
Η γραφική και ιστορική Καρύταινα, λίγα χιλιόμετρα νότια της Στεμνίτσας, είναι από τους πιο εντυπωσιακούς διατηρητέους οικισμούς της Αρκαδίας και πλαισιώνεται από ένα επιβλητικό φράγκικο κάστρο που υπενθυμίζει τον σημαντικό ρόλο που έπαιξε στην περίοδο της Φραγκοκρατίας· αναδείχτηκε επίσης την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας ως κέντρο καπνού, μεταξωτών και κρασιού, χωρίς να παραβλέπουμε και την ενεργή συμμετοχής της στην Ελληνική Επανάσταση.
Στέρεα διώροφα πέτρινα σπίτια, πολλές αξιόλογες βυζαντινές εκκλησίες (π.χ. η Ζωοδόχος Πηγή, ο Άγιος Νικόλαος), τις οποίες συναντάς περπατώντας στα καλντερίμια ή και φτάνοντας μέχρι το Κάστρο –όπου η εκπληκτική πανοραμική θέα στον κάμπο–, αλλά και στην κορυφή του, όπου βρίσκεται η Παναγιά ή εκκλησία του Κολοκοτρώνη, θολωτές πέτρινες κρήνες, λείψανα από υδρόμυλους που λειτουργούσαν στην περιοχή, όλα συνθέτουν μια ιδιαίτερη άλλα και γνώριμη αρκαδική ομορφιά.
Η περιοχή περιτριγυρίζεται από παρθένα φύση και από τους ποταμούς Αλφειό και Λούσιο, ενώ δεν είναι μακριά από το πιο σημαντικό αρχαίο αρκαδικό ιερό, τη Λυκόσουρα. Εκεί, στην ιερή κορυφή των Αρκάδων, όπου η ιστορία συναντά τον μύθο, στο Λύκαιο όρος, στέκουν τα ερείπια της πιο ιερής πόλης των αρχαίων Αρκάδων και τα λείψανα του ιερού της Δέσποινας, κόρης του Ποσειδώνα και της Δήμητρας. Τα κολοσσιαία αγάλματα του ιερού, έργα του γλύπτη Δαμοφώντα (2ος π.Χ. αι.), φυλάσσονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.
Μια ερειπωμένη διώροφη πυργόσχημη κατοικία που χρονολογείται στον 15ο αιώνα, ένα πεντάτοξο πέτρινο γεφύρι της ίδιας εποχής και τα ερείπια στο κάστρο, που προσεγγίζονται από μονοπάτι που ξεκινά από την πλατεία του οικισμού, είναι οι μάρτυρες του λαμπρού παρελθόντος όταν η Καρύταινα δέσποζε στην αρκαδική ενδοχώρα.
Σήμερα τα πέτρινα διώροφα σπίτια, οι πολλές μεταβυζαντινές εκκλησίες, οι αλλοτινοί δραστήριοι υδρόμυλοι, οι κρήνες, τα καταπληκτικά πέτρινα γεφύρια αλλά και τα ερείπια του κάστρου δημιουργούν ένα μοναδικό αρκαδικό σκηνικό. Γύρω από την Καρύταινα στέκουν πολλά μικρά ορεινά χωριά:
Καλυβάκια, γνωστά για την «γιορτή της προβατίνας» κάθε Αύγουστο, Καρβουνιάρης
Κατσίμπαλης
Μαυριά
Κυπαρισσία
Κουρουνιός
Άνω και Κάτω Κωτίλιο στο ομώνυμο βουνό
Ατσίχολος, με το φημισμένο πέτρινο γεφύρι και τις δραστηριότητες εναλλακτικού τουρισμού
Βλαχοράπτης, με την ιδιαίτερη γορτυνιακή αρχιτεκτονική και τις μεταβυζαντινές εκκλησίες
Σαρακίνι, ιδρυμένο από Κωνσταντινουπολίτες τον 17ο αιώνα
Παλαιόκαστρο, με μυκηναϊκά ευρήματα και ερείπια ισχυρού φράγκικου κάστρου, το καθένα με τις μοναδικές του ομορφιές.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1311
Κάστρο Καρύταινας – Το οχυρό του Κολοκοτρώνη
Πάνω από τον πανέμορφο παραδοσιακό οικισμό της Καρύταινας, σε υψόμετρο περίπου 600 μ., θα δεις το ομώνυμο κάστρο, να ατενίζει τη μαγευτική κοιλάδα του Αλφειού ποταμού. Το κάστρο κτίστηκε κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, τον 13ο αιώνα, από το Γάλλο ηγεμόνα Γοδεφρείδο ντε Βριγιέρ, ο οποίος το χρησιμοποίησε για λίγο καιρό ως έδρα του.
Με το κάστρο της Καρύταινας έχει συνδεθεί και ο πρωτεργάτης της Ελληνικής Επανάστασης, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο οποίος το χρησιμοποίησε ως οικία αλλά και ορμητήριο· η στρατηγική του θέση επάνω στο λόφο το καθιστούσε ιδανικό για να επιβλέπει κανείς την περιοχή σε μεγάλη απόσταση. Το 1826, μάλιστα, φρόντισε για την αποκατάσταση των ζημιών που είχε το κάστρο υποστεί.
Το κάστρο της Καρύταινας υπήρξε ένα από τα αξιολογότερα κάστρα της περιόδου της Φραγκοκρατίας, αλλά και της Τουρκοκρατίας. Η θέση του ήταν ιδανική, καθώς, σε συνδυασμό με το υψόμετρό του, αποτελούσε κόμβο επικοινωνίας μεταξύ της Αρκαδίας, της Μεσσηνίας και της κοιλάδας του Αλφειού, την οποία οι ντόπιοι συνήθιζαν να αποκαλούν Τολέδο της Ελλάδας, λόγω της εξαιρετικής ομορφιάς της.
Η στρατηγική θέση του κάστρου σήμαινε ότι προσέλκυσε το ενδιαφέρον αρκετών κατακτητών, όπως συνέβη με τα περισσότερα κάστρα εκείνης της περιόδου.
Ανάμεσα σε αυτούς που το εποφθαλμιούσαν ήταν οι Φράγκοι και οι Βενετοί, οι οποίοι είχαν μια μακρά παρουσία στην Πελοπόννησο. Το σημαντικότερο ρόλο του όμως το κάστρο τον διαδραμάτισε την περίοδο της Επανάστασης του 1821, καθώς αποτέλεσε καταφύγιο και ορμητήριο πολλών μεγάλων οπλαρχηγών, ανάμεσά τους και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Ο Γέρος του Μοριά, ο οποίος είχε καταγωγή από το Λιμποβίσι της Καρύταινας, εγκαταστάθηκε στο κάστρο, το οχύρωσε, έχτισε το εκκλησάκι της Παναγίας και χρησιμοποίησε το κάστρο σαν ορμητήριό του, κατά του Ιμπραήμ.
Το κάστρο σήμερα προσφέρει μαγευτικές εικόνες προς όλη την κοιλάδα της Μεγαλόπολης και το φαράγγι του Λούσιου. Το εσωτερικό του είναι πλέον ερειπωμένο, τα εξωτερικά τείχη όμως διατηρούνται σε σχετικά καλή κατάσταση. Μετά τα πρώτα –απότομα– σκαλοπάτια για την ανάβαση σε αυτό, στα αριστερά υπάρχει μία καγκελόφραχτη στήλη, υπέρ ενός ανθυπολοχαγού που έπεσε πολεμώντας στο κάστρο. Πιο κάτω υπάρχει προτομή του Κολοκοτρώνη, ενώ εκεί που τελειώνουν τα σκαλοπάτια ξεκινάει ένα πέτρινο μονοπάτι. Η εικόνα της εγκατάλειψης που κυριαρχεί στο εσωτερικό του κάστρου έχει ως μόνο θετικό τη σιωπή: αν σταθείς προσεκτικά, θα μπορέσεις να ακούσεις τις μνήμες του παρελθόντος να αναδύονται μέσα από κάθε πέτρα, κάθε καμάρα, κάθε γωνιά.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1411
Το Παζάρι των Γυναικών στην Καρύταινα
Κάθε Αύγουστο, στον γραφικό, παραδοσιακό οικισμό της Καρύταινας συρρέουν εκατοντάδες επισκέπτες, με αφορμή το παζάρι που διοργανώνεται από τον τοπικό σύλλογο γυναικών.
Στο παζάρι, που διαρκεί συνήθως ένα τριήμερο, οι γυναίκες της Καρύταινας παρουσιάζουν διάφορα παραδοσιακά προϊόντα, όπως υφάσματα, κεντήματα, αλλά και φαγητά και γλυκά, όλα φτιαγμένα από τα χέρια τους με πολλή αγάπη και μεράκι.
Ακόμα κι αν δεν βρεθείς στην Καρύταινα έγκαιρα για το παζάρι, μπορείς να προμηθευτείς χειροποίητα προϊόντα που συλλόγου καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, από το κατάστημα που διατηρεί στο κέντρο του οικισμού.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1159
Μονή Καλαμίου με τις εντυπωσιακές τοιχογραφίες του Πεδιώτη
Περίπου 4 χιλιόμετρα από το χωριό Ατσίχολος στέκεται μεγαλόπρεπη η Μονή Καλαμίου, η οποία είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Η Μονή συνίσταται στην παλαιά και τη νέα, χτισμένες σε κοντινή απόσταση η μία από την άλλη, σε μαγευτική τοποθεσία με υπέροχη θέα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, η παλαιά Μονή, της οποίας σώζονται λείψανα, πρέπει να κτίστηκε τον 15ο αιώνα. Σε κτητορική επιγραφή αναφέρεται ότι το καθολικό της κτίστηκε και αγιογραφήθηκε το 1705, θεωρείται όμως ότι η ημερομηνία αυτή αναφέρεται σε ανακαίνισή του, και ότι είχε κτιστεί αρκετά νωρίτερα. Οι τοιχογραφίες που σώζονται είναι ιδιαίτερα αξιόλογες και αποτελούν δημιούργημα του ζωγράφου Πέτρου Πεδιώτη από την Κρήτη. Από την παλαιά Μονή σώζεται επίσης ένα μικρό παρεκκλήσι. Η νέα Μονή κτίστηκε το 1713 και αγιογραφήθηκε από τον Πέτρο Πεδιώτη και τον αδελφό του, Μιχαήλ.
Χτισμένη σε μία κατάφυτη τοποθεσία επάνω από τις όχθες του ποταμού Λούσιου, με πανοραμική θέα προς το φαράγγι του, βρίσκεται η Ιερά Μονή Καλαμίου, η οποία τιμάται στο όνομα της Κοίμησης της Υπεραγίας Θεοτόκου. Μπορεί κανείς να την προσεγγίσει είτε μέσω του χωριού Ατσίχολος, είτε μέσω της αρχαίας Γόρτυνας. Πρόκειται στην ουσία για δύο μονές, την παλαιά και τη νέα Μονή Καλαμίου, που απέχουν περίπου 200 μέτρα η μία από την άλλη.
Η παλαιά Μονή έχει τη μορφή καστρομονάστηρου και θεωρείται κτίσμα του 15ου αιώνα. Είναι σήμερα ερειπωμένη και από αυτήν διασώζονται μόνο κάποια λείψανα του εξωτερικού τείχους. Το καθολικό της, που είναι χτισμένο μέσα στο βράχο, αγιογραφήθηκε το 1705 από τον Πέτρο Πεδιώτη, ζωγράφο από την Κρήτη, με έξοδα που ανέλαβε ο Αθανάσιος Κουλόπουλος από την Καρύταινα. Κάποιες από αυτές τις αγιογραφίες έχουν διασωθεί, όπως επίσης και ένα μικρό, διώροφο παρεκκλήσι. Σήμερα η παλιά Μονή είναι προσβάσιμη μόνο μέσω της νέας, μέσω ενός μονοπατιού που πλακοστρώθηκε το 1996 με τρόπο παραδοσιακό.
Η νέα Μονή ανεγέρθηκε λίγο πιο μπροστά από την παλαιά, σε μέρος ομαλότερο, πιθανότατα καθώς υπήρχε η οικονομική ευχέρεια για να γίνει κάτι τέτοιο. Το καθολικό της χτίστηκε το 1713, πάλι με τη συνδρομή του Αθανάσιου Κουλόπουλου, και αγιογραφήθηκε και αυτό από τον Πέτρο Πεδιώτη, σε συνεργασία με τον αδελφό του, Μιχαήλ. Στη διάρκεια της Επανάστασης η νέα Μονή έπεσε θύμα του Ιμπραήμ, λογω της βοήθειας που προσέφερε στον Αγώνα των Ελλήνων. Πίσω από το καθολικό παραμένουν κάποια ερειπωμένα κτίσματα, τα κελιά της Μονής όμως έχουν σήμερα ανακαινισθεί με μεγάλη φροντίδα.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1681
Αρχαία Γόρτυνα : Εντυπωσιακός αρχαιολογικός χώρος στις εκβολές του Λούσιου ποταμού
Η αρχαία Γόρτυνα συγκαταλέγεται στις σημαντικότερες αρκαδικές πόλεις του αρχαίου κόσμου. Οι ακριβείς χρονολογίες ίδρυσης, ακμής και παρακμής της δεν είναι γνωστές, καθώς τα αρχαιολογικά στοιχεία που έχουν έρθει στο φως δεν είναι επαρκή για να τις προσδιορίσουν. Πάντως είναι γενικότερα αποδεκτό ότι η πόλη διένυε την ακμή της ήδη τον 4ο αιώνα π.Χ. και πρέπει να καταστράφηκε περί τον 12ο αιώνα.
Ο αρχαιολογικός χώρος βρίσκεται έξω από το χωριό Ατσίλοχος της Ορεινής Αρκαδίας. Υπολείμματα που έχουν έλθει στο φως περιλαμβάνουν τμήματα της παλαιάς οχύρωσης, ερείπια κατοικιών και δημοσίων κτιρίων, ιερό του Ασκληπιού και λουτρά, προφανώς σχετιζόμενα με το Ασκληπιείο, με ιαματικές ιδιότητες. Τα λουτρά είναι από τα σημαντικότερα του αρχαίου κόσμου που έχουν ανακαλυφθεί· περιλάμβαναν ένα ιδιαίτερο σύστημα θέρμανσης, που θεωρήθηκε από τους ερευνητές αρκαδική ευρεσιτεχνία.
Η αρχαία Γόρτυνα ιδρύθηκε, σύμφωνα με το μύθο, από τον Γόρτυ, αδελφό του Αγαμήδη, γιο του Στυμφήλου και δισέγγονο του βασιλέα Αρκάδα, του γένους των Λυκαονιδών. Από αυτόν πήρε το όνομά της η πόλη, αλλά και ο Λούσιος ποταμός, ο οποίος σε ένα τμήμα του –από τη Γόρτυνα έως τη συμβολή του στον Αλφειό– ονομάζεται Γορτύνιος. Υπήρξε μία από τις σημαντικότερες πόλεις της Αρκαδίας κατά την αρχαιότητα και, σύμφωνα με τα λιγοστά –ομολογουμένως– ευρήματα, μία από τις παλαιότερες.
Τα ερείπια της βρίσκονται δίπλα από το Λούσιο ποταμό, σε υψόμετρο περίπου 350 μ., λίγο έξω από το χωριό Ατσίλοχος της Ορεινής Αρκαδίας. Ήταν ένας από τους σταθμούς στη διαδρομή που ακολουθούσαν οι Σπαρτιάτες αθλητές πηγαίνοντας να αγωνιστούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, καθώς από εδώ περνούσε ο αρχαίος δρόμος Ολυμπίας – Μεγαλοπόλεως – Μυκηνών – Ισθμού – Αθηνών.
Η πόλη φαίνεται να σχετίζεται επίσης και με την ομώνυμη αρχαία πόλη που βρίσκεται στην πεδιάδα της Μεσαράς, κοντά στο Ηράκλειο Κρήτης. Η κρητική Γόρτυνα είναι πολύ πιθανό ότι δημιουργήθηκε από κατοίκους της αρκαδικής.
Η αρχαία Γόρτυνα Αρκαδίας ρουρούνταν από δύο ακροπόλεις με ισχυρή οχύρωση, σε κοντινή απόσταση η μία με την άλλη, σε υψόμετρο περίπου 480 μ. Περιλάμβανε αρκετά ιερά και δημόσια οικοδομήματα, χώρους ταφής, ιερό του Ασκληπιού καθώς και δύο μεγάλα ιαματικά λουτρά, που ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της λατρείας αυτής της θεότητας.
Τα λουτρά λειτουργούσαν από τον 2ο αιώνα π.Χ. και περιλάμβαναν ένα ιδιαίτερο σύστημα θέρμανσης, που θεωρήθηκε από τους ερευνητές αρκαδική ευρεσιτεχνία. Υπήρχε μάλιστα και ναός του Ασκληπιού εκεί, με το λατρευτικό άγαλμα του θεού που είχε φιλοτεχνήσει ο ξακουστός γλύπτης από την Πάρο, Σκόπας. Ο ναός αυτός ήταν τόσο φημισμένος, σύμφωνα με τον Παυσανία, που ως κι ο Μέγας Αλέξανδρος τον επισκέφτηκε το 335 π.Χ., ο οποίος προσέφερε θυσία στο θεό και του αφιέρωσε το δόρυ και το θώρακά του.
Η ακριβής ημερομηνία ίδρυσης της αρχαίας Γόρτυνας δεν είναι γνωστή, κυρίως λόγω έλλειψης σχετικών γραπτών μαρτυριών, αλλά και ευρημάτων. Υπάρχουν πάντως ευρήματα που χρονολογούνται από την Υστεροελλαδική (1600-1100 π.Χ.) έως και τη Γεωμετρική Εποχή (11ος-8ο αιώνα π.Χ.), μαρτυρώντας έτσι την αρχαιότητά της. Η σημαντικότερη περίοδος ακμής της τοποθετείται κατά τους Κλασικούς και Ελληνιστικούς χρόνους, συγκεκριμένα στον 4ο π.Χ. αιώνα περίπου, ενώ η παρακμή της φαίνεται να επήλθε μετά την ίδρυση της Μεγάλης Πόλεως, το 368 π.Χ., οπότε η Γόρτυνα αναγκάστηκε, μαζί με άλλες γειτονικές πόλεις, να συνοικιστεί μαζί της, χάνοντας την αυτοτέλειά της. Ως αποτέλεσμα, μεγάλο μέρος του πληθυσμού της μετακινήθηκε στη νέα πόλη. Η πόλη φαίνεται να καταστράφηκε οριστικά περί τον 12ο αιώνα μ.Χ., κατά τους βυζαντινούς χρόνους, από τους Γότθους.
Στα χρόνια της ακμής της, πάντως, η Γόρτυνα ήταν μια ζωντανή πόλη, με έντονη δραστηριότητα στα γεγονότα της ευρύτερης περιοχής καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας της.
Αν σου αρέσει το rafting, τα ποτάμια της Αρκαδίας είναι ένας ιδανικός προορισμός για το αγαπημένο σου extreme sport. Εντυπωσιακά τοπία και μαγευτικές διαδρομές, σε συνδυασμό με απότομα και ορμητικά νερά θα ανεβάσουν την αδρεναλίνη στα ύψη, προσφέροντας ταυτόχρονα ένα μοναδικό θέαμα.
Σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα να δοκιμάσετε να κάνετε rafting διασχίζοντας το ποταμό Λούσιο με βάρκα …
Οι δύο αυτοί ποταμοί, ο Αλφειός και ο παραπόταμός του, Λούσιος, κυλούν κατά μήκος διαρκώς εναλλασσόμενων τοπίων, τα οποία δημιουργούν ένα ιδιαίτερο σκηνικό, όπου η ομορφιά της φύσης πρωταγωνιστεί. Οι δραστηριότητες που διάφοροι σύλλογοι οργανώνουν στην περιοχή έχουν στόχο να φέρουν τον επισκέπτη σε επαφή με τις μοναδικές αυτές ομορφιές, σε συνδυασμό με άθληση ή αναψυχή. Το rafting είναι ένας ωραίος τρόπος για να γνωρίσετε την περιοχή, ανεξάρτητα από το βαθμό εξοικείωσής σας με το άθλημα: υπάρχουν διαδρομές τόσο για αρχάριους όσο και για δεινούς rafters.
Οι διαδρομές που μπορείτε να ακολουθήσετε διαρκούν περίπου 3-4 ώρες, και περνούν μέσα από φαράγγια και φυσικά τούνελ που σχηματίζουν τα δέντρα, δημιουργώντας ένα επιβλητικό σκηνικό. Οργιώδης βλάστηση, διάφορα εντυπωσιακά είδη πουλιών, όπως γεράκια και ερωδιοί, πέτρινα τοξωτά γεφύρια, επιβλητικοί καταρράχτες που χύνονται στο ποτάμι, αλλά και τα μοναδικά φυσικά γλυπτά που έχει δημιουργήσει το νερό επάνω στους βράχους, όλα αυτά συνεισφέρουν σε μία μοναδική εμπειρία που, αν βρεθείτε στην Αρκαδία, δεν πρέπει να χάσετε.
Ο Άνω Λούσιος, επίσης, προσφέρει μία από τις δυσκολότερες, αλλά και εντυπωσιακότερες διαδρομές rafting στην Ελλάδα. Απευθύνεται σε πολύ έμπειρους rafters, ή σε όσους εκπαιδεύονται για συνοδοί rafting. Σε περιόδους που το ποτάμι έχει πολύ νερό χρειάζεται επίσης ιδιαίτερη προσοχή, καθώς τα νερά γίνονται ορμητικά.
Ο Ερύμανθος, παραπόταμος κι αυτός του Αλφειού, και φυσικό όριο μεταξύ των νομών Ηλείας και Αρκαδίας, είναι ένας ακόμη ποταμός που προσφέρεται για σχετικά δύσκολες καταβάσεις. Απαιτείται προηγούμενη εμπειρία, καθώς και σχετικά καλή φυσική κατάσταση. Η κατάβαση διαρκεί 5 με 7 ώρες περίπου, και υπάρχουν δύο προτεινόμενες αφετηρίες: η πρώτη από το χωριό Τριπόταμα, με κατάληξη το χωριό Βιδιάκι, ύστερα από 15 χλμ., και η δεύτερη από το Βιδιάκι, με κατάληξη την Ελαία, ύστερα από 8 χλμ.
Εκτός από rafting, οι ποταμοί προσφέρονται και για μια πληθώρα άλλων δραστηριοτήτων: οι λάτρεις της περιπέτειας μπορείτε να επιδοθείτε στο hydrospeed, όπου, φορώντας βατραχοπέδιλα και κρατώντας μόνο μια σανίδα, θα ζήσετε μία μοναδική εμπειρία! Μπορείτε επίσης να κάνετε monoraft, να διασχίσετε δηλαδή το ποτάμι με μονοθέσιο φουσκωτό σκάφος, κάτι εξίσου συναρπαστικό, ή να επιδοθείτε στο ραπέλ, διασχίζοντας τα φαράγγια με ειδικά σχοινιά τα οποία θα σας βοηθήσουν να κατεβείτε τους κάθετους καταρράχτες. Οι λιγότερο τολμηροί μπορούν να απολαύσουν μοναδικές διαδρομές εξερευνώντας στις όχθες των ποταμών, αλλά και τη γύρω περιοχή, με την πλούσια βλάστηση και τους μικρούς οικισμούς. Σε κάθε περίπτωση θα λάβετε πληροφορίες, καθοδήγηση και εξοπλισμό από τους ποικίλους συλλόγους και εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή.
Όσον αφορά τις διαδρομές, απευθύνονται σε άτομα όλων των επιπέδων. Απευθυνθείτε σε έναν από τους πολλούς συλλόγους οι οποίοι θα σας υποδείξουν την κατάλληλη διαδρομή για εσάς, ανάλογα με τη φυσική κατάσταση και την εμπειρία σας. Από αυτούς θα λάβετε επίσης τον κατάλληλο εξοπλισμό, αλλά και έμπειρη συνοδεία για την ασφαλή κατάβασή σας.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1181
Ποταμός Λούσιος:Εκεί που λούστηκε ο νεογέννητος Δίας
Ο Λούσιος είναι ποταμός της Πελοποννήσου και παραπόταμος του Αλφειού. Είναι σχετικά μικρός ποταμός, μήκους 25 χιλιομέτρων περίπου, το φυσικό τοπίο όμως που ξεδιπλώνεται και από τις δύο όχθες του είναι μαγευτικό. Το όνομα του ποταμού έχει αρχαία καταγωγή· λέγεται ότι ονομάστηκε έτσι διότι στα νερά του έλουσαν τον νεογέννητο Δία οι Νύμφες Θεισόα, Νέδα και Αγνώ.
Ιδιαίτερης σημασίας είναι το φαράγγι το οποίο διασχίζει ο Λούσιος δίπλα στην Καρύταινα, περίπου 26 χιλιόμετρα από τις εκβολές του. Η φυσική του ομορφιά μάλιστα είναι τέτοια, που το Υπουργείο Πολιτισμού το χαρακτήρισε το 1997 προστατευόμενη περιοχή.
Η χλωρίδα του είναι ιδιαίτερα πλούσια, ενώ στην πανίδα του συγκαταλέγονται διάφορα είδη ερπετών και πτηνών, έως και νυχτερίδες. Κάτω από τις εκβολές του του βρίσκεται συγκεντρωμένο πλήθος μοναστηριών, εκκλησιών κι ασκηταριών.
Το φαράγγι προσφέρεται για πλήθος εναλλακτικών δραστηριοτήτων, όπως είναι το rafting και το kayak. Πρόκειται για ιδιαίτερα ορμητικό ποταμό, οπότε τα πιο δύσκολα σπορ δεν ενδείκνυνται για αρχάριους. Η διάσχιση του φαραγγιού, όμως, είναι κάτι που όλοι μπορούν να κάνουν, και μάλιστα αποτελεί μια μοναδική εμπειρία.
Ο Λούσιος ποταμός έχει τις πηγές του στην περιοχή της αρχαίας κωμόπολης Θεισόας, κοντά στο σημερινό χωριό Καρκαλού, αλλά και πιο βόρεια στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Τα δύο αυτά ρεύματα συναντώνται στην περιοχή Καρκαλού, από όπου ο Λούσιος συνεχίζει την πορεία του, για να καταλήξει, ύστερα από 25 χλμ., στον Αλφειό, όπου και εκβάλλει κοντά στην Καρύταινα.
Στο σύντομο –σχετικά– ταξίδι του ο Λούσιος δίνει ζωή σε όλη τη γύρω περιοχή, με πλούσια χλωρίδα και πανίδα, μοναδικούς γεωλογικούς σχηματισμούς, καταρράχτες και ένα υπέροχο φαράγγι, που δημιουργούν ένα μοναδικό σκηνικό.
Ο ποταμός ήταν γνωστός ήδη από την αρχαιότητα. Ο Παυσανίας τον θεωρούσε έναν από τους πιο παγωμένους στον τότε γνωστό κόσμο, ενώ επίσης αναφέρει και το μύθο που σχετίζεται με την ονομασία του: σύμφωνα με αυτόν, λοιπόν, οι νύμφες Νέδα, Αγνώ και Θεισόα πήραν τον νεογέννητο Δία και τον έλουσαν κρυφά από τον πατέρα του, Κρόνο, στις πηγές του ποταμού, οι οποίες λέγονταν Πηγές των Αθανάτων. Μας αναφέρει επίσης ότι από την αρχαία Γόρτυνα και ως τις εκβολές του ονομάζεται Γορτύνιος, κάτι που ισχύει και ως τις μέρες μας.
Ο Λούσιος με τα ορμητικά νερά του συνέβαλε ιδιαίτερα στην ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής που διασχίζει. Από νωρίς οι κάτοικοι συνειδητοποίησαν τη δύναμη του νερού και την εκμεταλλεύτηκαν καταλλήλως: βυρσοδεψεία, νεροτριβές, αλευρόμυλοι, αποστακτήρια και, οι ιδιαίτερα σημαντικοί μπαρουτόμυλοι, συνέβαλαν στο να δημιουργηθεί στην περιοχή ένα ιδιαίτερο είδος βιοτεχνίας που στηρίχθηκε αποκλειστικά στην υδροκίνηση. Όλα αυτά, και πολλά άλλα ακόμη, μπορεί σήμερα να τα δει κανείς στο μοναδικό στο είδος του Μουσείο Υδροκίνησης, που λειτουργεί στη Δημητσάνα.
Το φαράγγι του Λούσιου είναι από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Νομού Αρκαδίας. Έχει μήκος 15 χλμ. και πλάτος περίπου 2 χλμ. Από τη δυτική πλευρά του περνάει το εθνικό μονοπάτι 32, το οποίο αποτελεί παρακλάδι του ευρωπαϊκού μονοπατιού E4 GR, που ξεκινάει από τη Βυτίνα, διασχίζει τα χωριά Ζυγοβίστι, Δημητσάνα, Παλιοχώρι, περνάει από τις Μονές Φιλοσόφου και Αγίου Ιωάννου Προδρόμου, προτού περάσει από την Καρύταινα και καταλήξει στο Γύθειο.
Όλη αυτή η περιοχή έχει εξαιρετικές ομορφιές. Η χλωρίδα που συναντάμε είναι ιδιαίτερα πλούσια: δάφνες, σφεντάμια, αφάνες, ιτιές, πουρνάρια, μυρτιές, πλατάνια, φτελιές, λεύκες, έλατα και αγριελιές είναι μερικά μόνο από τα είδη που βλέπουμε. Και η πανίδα όμως είναι εντυπωσιακή: διάφορα είδη ερπετών, πτηνών, ψαριών και θηλαστικών βρίσκουν εδώ το καταφύγιό τους καθόλη τη διάρκεια του χρόνου.
Κάτω από το φαράγγι αναπτύχθηκε επίσης ιδιαίτερα ο θρησκευτικός και ασκητικός βίος, ιδίως κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας: πλήθος μονών, εκκλησιών και ασκηταριών κοσμούν το επιβλητικό αυτό τοπίο, όπως η Μονή Αιμυαλών, η Μονή Καλαμίου, η Μονή Φιλοσόφου, η Μονή Τιμίου Προδρόμου και ο Άγιος Ανδρέας Γόρτυνας. Η άγρια ομορφιά της περιοχής, σε συνδυασμό με τη γαλήνη που επικρατεί εδώ, με μόνους ήχους αυτούς της φύσης, θεωρήθηκαν συνθήκες κατάλληλες για να νιώσει κανείς κοντά στο Θεό.
Το φαράγγι του Λούσιου προσφέρεται επίσης για πλήθος εναλλακτικών δραστηριοτήτων, όπως canyoning (όπως ονομάζεται η διάσχιση φαραγγιού, με διάφορα μέσα), canoe-kayak και rafting στα νερά του ποταμού, καθώς και πεζοπορία, με το πλήθος των διαδρομών που προσφέρει. Οι πεζοπορικές διαδρομές είναι πάρα πολλές, η κάθε μία με κάτι μοναδικό να προσφέρει. Από το 1997 το φαράγγι χαρακτηρίστηκε περιοχή ιδιαίτερου αρχαιολογικού αλλά και οικολογικού ενδιαφέροντος και τέθηκε υπό την προστασία του Υπουργείου Πολιτισμού.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1196
Σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα να δοκιμάσετε να κάνετε rafting διασχίζοντας το ποταμό Λούσιο με βάρκα …
Να νιώσετε έντονα, να περάσετε αξέχαστα …
Ξεκινώντας από τη βίλα μας, οδηγώντας για 75 λεπτά της ώρας περίπου και μετά από 45 χλμ απόσταση περίπου, περνώντας το γραφικό και αμφιθεατρικό χωριό Καστανοχώρι, τα χωριά Κάτω Καρυές, Θωκνία, Κυπαρίσσια, Μαυριά, Καρβουνάρι και περνώντας δίπλα από τη Καρύταινα θα φτάσετε στη πρωτεύουσα του τοπικού Δήμου Γορτυνίας, τη Δημητσάνα. Εκεί θα συναντήσετε πινακίδα που θα σας οδηγήσει στο μουσείο Υδροκίνησης που είναι επισκέψιμο για εσάς. Σας συμβουλεύουμε να καλέσετε πριν ξεκινήσετε για να ρωτήσετε το ωράριο λειτουργίας του μουσείου.
Τηλέφωνα
Υπαίθριου Μουσείου Υδροκίνησης Δημητσάνας : +30 2795031630
Σας προτείνουμε, κατά τη διάρκεια της διαδρομής αυτής, να κάνετε μία στάση στην Καρβουναρέικη Παναγιά για προσκύνημα και μία στάση στον πολυχώρο «Παπάκια» που διαθέτει έναν αξιόλογο ιδιωτικό ζωολογικό κήπο και μπορεί να σας χαρίσει, σε όλες τις ηλικίες, στιγμές χαλάρωσης. Διαθέτει παιδική χαρά, καφέ και φαγητό.
Αμέσως μετά, σας προτείνουμε επίσης, κατά τη διάρκεια της διαδρομής αυτής, να κάνετε μία στάση στο γραφικό χωριό Ελληνικό που βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τη Καρύταινα και να κάνετε το περίπατο σας στα πλακόστρωτα σοκάκια. Εδώ θα βρείτε επιλογές για καφέ και φαγητό.
Λίγα λεπτά της ώρας μετά το Ελληνικό μπορείτε να επισκεφθείτε το γραφικό χωριό Ψάρι, ακολουθώντας τις πινακίδες και να αφήσετε ως τελευταία στάση πριν τη Δημητσάνα, το χωριό Στεμνίτσα. Εδώ αξίζει να επισκεφθείτε τη Σχολή Αργυροχρυσοχοϊας που είναι επισκέψιμη για εσάς. Σας συμβουλεύουμε να καλέσετε πριν ξεκινήσετε για να ρωτήσετε το ωράριο λειτουργίας της σχολής.
Κάνοντας το περίπατο σας στα πλακόστρωτα σοκάκια θα συναντήσετε καταστήματα πώλησης χειροποίητων κοσμημάτων και παραδοσιακών γλυκών. Εδώ θα βρείτε επιλογές για καφέ και φαγητό.
Τηλέφωνα
Σχολής Αργυροχρυσοχοϊας Στεμνίτσας : +30 2795081514
Μεταξύ της απόστασης από Στεμνίτσα προς Δημητσάνα αξίζει να επισκεφθείτε τα μοναστήρια Φιλοσόφου και Προδρόμου που βρίσκονται λίγα λεπτά έξω από το χωριό. Η διαδρομή και η θέα επίσης θα σας αποζημιώσουν.
Στεμνίτσα – Το χωριό των μεταλλοτεχνιτών
Η Στεμνίτσα, ένα από τα πιο όμορφα και ιστορικά χωριά της Αρκαδίας, στον δρόμο ανάμεσα στη Δημητσάνα και την Καρύταινα στις πλαγιές του Μαινάλου, τυλιγμένη με κερασιές, καρυδιές και πλατάνια, είναι χτισμένη κοντά στον Λούσιο ποταμό και στην αρχαία Γόρτυνα αλλά και κοντά σε εντυπωσιακά μοναστήρια.
Παλαιότερα λεγόταν Υψούς και ιδρύθηκε πιθανότατα τον 12ο αιώνα, ενώ στα χρόνια του Βυζαντίου ήταν γνωστή ως τόπος όπου έφτιαχναν καμπάνες. Μάλιστα την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας εξελίχθηκε σε σημαντικό κέντρο μεταλλοτεχνίας και οι πλανόδιοι κυρίως τεχνίτες της (αργυροχρυσοχόοι, σιδεράδες, καμπανάδες, χαλκωματάδες, κουδουνάδες κ.ά) δημιούργησαν έργα εξαιρετικής τέχνης που έγιναν δημοφιλή και πέρα από τα σύνορα της Αρκαδίας. Σήμερα, συνεχίζοντας τη μακρά αυτή παράδοση, λειτουργεί εδώ και η Μέση Τεχνική Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας.
Στη γύρω περιοχή της Στεμνίτσας βρίσκονται τουλάχιστον 20 εξαιρετικής τέχνης μεταβυζαντινές εκκλησίες. Ενδεικτικά σημειώνουμε τη Ζωοδόχο Πηγή (15ος αι.), τους Τρεις Ιεράρχες (17ος αι.), τον Άγιο Γεώργιο (1810) και την Παναγιά Μπαφέρω (17ος αι.).
Σε μικρή απόσταση με όχημα ή και μετά από πολύ όμορφες περιπατητικές εκδρομές βρίσκονται οι φημισμένες Μονή Φιλοσόφου, Μονή Τιμίου Προδρόμου, Μονή Αιμυαλών και Μονή Καλαμίου Ατσιχόλου, όλες σπουδαία κέντρα ασκητισμού και πλούσιας ορθόδοξης παράδοσης.
Αν κατευθυνθείς νότια από τη Στεμνίτσα, λίγο μετά το χωριό Ελληνικό, σε μαγευτική τοποθεσία θα βρεις την αρχαία Γόρτυς. Ο αρχαιολογικός χώρος είναι προσβάσιμος και στο τέλος πεζοπορικών διαδρομών έχει ευρήματα από την αρχαιότητα έως και τους βυζαντινούς χρόνους: ιερά του Ασκληπιού, ναοί, λουτρικές εγκαταστάσεις, δημόσια οικοδομήματα, οχυρωματικοί περίβολοι, οικίες αλλά και πέτρινα γεφύρια και βυζαντινές εκκλησίες, όλα αφηγούνται τη μακρά ιστορία αυτής της πόλης που ιδρύθηκε από τον δισέγγονο του μυθικού γενάρχη Αρκά.
Ο περίπατος στον οικισμό αξίζει για να θαυμάσεις α επιβλητικά πέτρινα πυργόσπιτα, όπως το τριώροφο της οικογένειας Ροΐλου και Γιαννάκου Κολοπανά, καθώς και τις οικίες Μπουρνάζου και Χατζή, όπου στεγάζεται και το Λαογραφικό Μουσείο.
Στο Μουσείο αναπαρίστανται τα εργαστήρια παραδοσιακών επαγγελμάτων, όπως του αργυροχόου, του καμπανά, του γανωματή, του κηροπλάστη κ.ά. και στεγάζεται μία ενδιαφέρουσα συλλογή με μεταβυζαντινές εικόνες, έργα κεραμικής, κεντητικής, ξυλογλυπτικής, υφαντά, ενδυμασίες κ.λπ.
Οι πολλές πέτρινες θολωτές κρήνες, η εντυπωσιακή θέα από το ύψωμα Κάστρο, τα υπέροχα ντόπια γλυκίσματα (δίπλες, μπουρέκια κ.ά), η εξαίρετη τουριστική υποδομή σε καταλύματα και χώρους εδεσμάτων, τα πέτρινα πυργόσπιτα, τα άφθονα νερά, όλα σε τοποθεσία μοναδικού φυσικού κάλλους ανάμεσα στο ελατόδασος και τις ομορφιές από το φαράγγι του Λούσιου, καθιστούν τη Στεμνίτσα ιδανικό τόπο παραθερισμού αλλά και χειμερινών διακοπών.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1376
Επέτειος Α’ Πελοποννησιακής Γερουσίας στη Στεμνίτσα
Αν βρεθείς τον Ιούνιο στο Δήμο Γορτυνίας έχεις την ευκαιρία να συμμετάσχεις στους εορτασμούς για την επέτειο της Α’ Πελοποννησιακής Γερουσίας, ένα ιστορικό γεγονός που έχει τις ρίζες του στο ένδοξο 1821.
Η Α’ Πελοποννησιακή Γερουσία, η πρώτη Διοίκηση των Επαναστατημένων Ελλήνων, συγκροτήθηκε στην Ιερά Μονή Καλτεζών της Αρκαδίας στις 26 Μαΐου 1821, με την παρουσία 40 προκρίτων, οι οποίοι συνέταξαν και την καταστατική πράξη «Πατρίς», το πρώτο δημόσιο έγγραφο του ελεύθερου ελληνικού κράτους. Έδρα της Πελοποννησιακής Γερουσίας ορίστηκε η Στεμνίτσα, με την Ιερά Μονή Χρυσοπηγής να αποτελεί την προσωρινή έδρα διοίκησης του απελευθερωμένου ελληνικού κράτους.
Ο Δήμος Γορτυνίας πραγματοποιεί κάθε χρόνο τον Ιούνιο μία σειρά από εορταστικές εκδηλώσεις, προκειμένου να τιμήσει το σημαντικό αυτό γεγονός. Οι εορτασμοί ξεκινούν με την τέλεση της Θείας Λειτουργίας στην Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής. Ακολουθεί Δοξολογία και εκφώνηση πανηγυρικού λόγου, ενώ η ημέρα κλείνει με παραδοσιακούς χορούς στην πλατεία του χωριού.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1156
Μονή Φιλοσόφου
Η Μονή Φιλοσόφου βρίσκεται στο νομό Αρκαδίας, νότια της Δημητσάνας, στο φαράγγι του ποταμού Λούσιου. Είναι γνωστή και ως Μονή Αιμυαλών και αποτελείται από δύο τμήματα, το αρχαιότερο και το νεότερο, σε μικρή απόσταση μεταξύ τους. Το παλαιότερο τμήμα της χτίστηκε το 963 μ.Χ. από τον Ιωάννη Λαμπαρδόπουλο, τον επονομαζόμενο «φιλόσοφο», γραμματέα του Νικηφόρου Φωκά, από τον οποίο η Μονή πήρε το όνομά της. Η Νέα Μονή Φιλοσόφου δημιουργήθηκε και λειτούργησε περί τον 17ο αιώνα.
Η παλαιά Μονή Φιλοσόφου, η οποία είναι σήμερα ερειπωμένη, είναι η παλαιότερη μονή της Αρκαδίας και μία από τις ιστορικότερες της χώρας μας. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας λειτούργησε εκεί το ξακουστό σήμερα Κρυφό Σχολειό, το οποίο εξελίχθηκε σε ιερατική σχολή που αργότερα λειτούργησε στη Νέα Μονή. Από τις τάξεις της σχολής αυτής αναδείχθηκαν σημαντικές προσωπικότητες που έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην απελευθέρωση του Γένους μας. Μέχρι το 1691 η Μονή συνέχιζε να ακμάζει ως πνευματικό κέντρο. Μεταξύ των ετών 1834-1836, όμως, αποφασίστηκε η διάλυσή της, οπότε και σταδιακά ερήμωσε. Μόλις πρόσφατα, σχετικά, ανακηρύχθηκε μνημείο διατηρητέο και άρχισε η συντήρηση και ανακαίνισή της.
Στα νότια του ιστορικού χωριού της Δημητσάνας, στην περιοχή Μονόπορη, μέσα στη χαράδρα του ποταμού Λούσιου, βρίσκεται η Ιερά Μονή Φιλοσόφου, η οποία διακρίνεται στην Παλαιά και τη Νέα. Η Μονή είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου.
Η Παλαιά Μονή της Παναγίας Φιλοσόφου ιδρύθηκε το 963 μ.Χ. από τον Ιωάννη Λαμπαρδόπουλο, ο οποίος καταγόταν από τη Δημητσάνα και ήταν Πρωτοκρίτης (δηλαδή γραμματέας) του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά. Ο Ιωάννης Λαμπαρδόπουλος εξαιτίας της εξαιρετικής μόρφωσής του έφερε το προσωνύμιο «Φιλόσοφος», μιμούμενος άλλους βυζαντινούς άρχοντες, από το οποίο πήρε το όνομά της η Μονή. Πρόκειται για ένα από τα αρχαιότερα μοναστήρια της Ελλάδας, σταυροπηγιακό, χτισμένο στο εσωτερικό μιας φυσικής σπηλιάς. Εδώ λειτούργησε κατά την παράδοση κρυφό σχολειό στα σκοτεινά χρόνια της Τουρκοκρατίας, το οποίο αργότερα μεταφέρθηκε στη Νέα Μονή, όπου πήρε το χαρακτήρα ιερατικής σχολής που γρήγορα απέκτησε μεγάλη φήμη. Στη Σχολή της Μονής φοίτησαν σημαντικές προσωπικότητες του ελληνικού γένους, δάσκαλοι, ιερείς, μοναχοί, αλλά και ανώτατες προσωπικότητες του εκκλησιαστικού βίου, όπως ήταν ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ και ο Επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός. Η Παλαιά Μονή Φιλοσόφου στέκει σήμερα ερειπωμένη. Σώζεται μόνο ένα μικρό εκκλησάκι βυζαντινής τεχνοτροπίας του 10ου αιώνα με ελάχιστες, αλλά αξιόλογες τοιχογραφίες, καθώς και κάποια ερείπια κελιών και άλλων κτισμάτων.
Η Νέα Μονή Φιλοσόφου κτίστηκε κοντά στα ερείπια της Παλαιάς, περί τα μέσα του 17ου αιώνα. Αρχικά κτίστηκε το καθολικό της και κάποια κελιά, και λειτουργούσε παράλληλα με την Παλαιά Μονή. Ο ναός αγιογραφήθηκε το 1693 με έξοδα του Μαυραηδή-πασά Φαρμάκη: επρόκειτο για κάποιον Στεμνιτσιώτη, ο οποίος ασπάστηκε το Ισλάμ, αλλά αργότερα επέστρεψε στο Χριστιανισμό. Ο Φαρμάκης απεικονίζεται στη δυτική πλευρά του ναού με τυπικά ανατολίτικα χαρακτηριστικά. Εδώ, μέσα στα πλαίσια της Σχολής λειτουργούσε επίσης αξιόλογη βιβλιοθήκη, που περιλάμβανε, μεταξύ άλλων, σημαντικά χειρόγραφα του 12ου αιώνα τα οποία πλέον φυλάσσονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη Αθηνών.
Η Μονή Φιλοσόφου έχει χαρακτηριστεί η «αρχόντισσα του Φαραγγιού»· πρόκειται για εντυπωσιακό μοναστήρι με πλούσια ιστορία και τεράστια συμβολή στο φωτισμό του Γένους. Μετά την απελευθέρωση των Ελλήνων άρχισε σταδιακά να παρακμάζει, ώσπου το 1834 έκλεισε οριστικά, με απόφαση της Βαυαρικής Αντιβασιλείας. Έκλεισε έτσι η λαμπρή πορεία που είχε διαγράψει στους αιώνες, εξακολουθεί όμως να στέκεται αγέρωχο μέσα στο επιβλητικό τοπίο που το περιβάλλει, περιτριγυρισμένο από τις μνήμες του παρελθόντος.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=512
Η Μονή Αιμυαλών με τις εντυπωσιακές αγιογραφίες
Η ιστορική Μονή της Παναγίας των Αιμυαλών βρίσκεται λίγο πιο έξω από τη Δημητσάνα, χτισμένη μέσα στο βράχο. Ιδρύθηκε το 1608, σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή, από τον ιερομόναχο και πνευματικό Γρηγόριο Κοντογιάννη και την αδερφή του, μοναχή Ευπραξία Παϊσία Κοντογιάννη, από τους Αιμυαλούς, χωριό του νομού Μεσσηνίας, από όπου πήρε και το όνομά της. Η αγιογράφησή της έγινε από τους Ναυπλιώτες ζωγράφους Δημήτριο και Γεώργιο Μόσχο.
Η Μονή Αιμυαλών έπαιξε σπουδαίο ρόλο στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, και κατόπιν της Ελληνικής Επανάστασης, προσφέροντας σημαντικές υπηρεσίες στο μαχόμενο Γένος, τόσο με τη μορφή οικονομικής ενίσχυσης όσο και ως πνευματικό κέντρο. Η Μονή γνώρισε ένδοξες μέρες, αλλά περί τον 19ο αιώνα άρχισε σταδιακά να παρακμάζει, αποτέλεσμα διαφόρων εσωτερικών συγκρούσεων. Τότε συνενώθηκε με τη Μονή Τιμίου Προδρόμου, της οποίας έκτοτε λειτουργεί ως μετόχι. Η Μονή κατά καιρούς λειτούργησε ως γυναικείο και ως ανδρικό μοναστήρι, στην παρούσα φάση του όμως φιλοξενεί μοναχούς από τη Μονή Τιμίου Προδρόμου.
Περίπου 3 χλμ. από τον γραφικό και ιστορικό οικισμό της Δημητσάνας, μέσα σε κατάφυτη τοποθεσία, συναντάμε την Ιερά Μονή της Παναγίας των Αιμυαλών, η οποία αρχικά χτίστηκε μέσα στο βράχο. Η Μονή ιδρύθηκε το 1608, σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή, από τον ιερομόναχο και πνευματικό Γρηγόριο Κοντογιάννη και την αδελφή του, μοναχή Ευπραξία Κοντογιάννη (ή αλλιώς Παϊσία), οι οποίοι κατάγονταν από το χωριό Αιμυαλοί της Μεσσηνίας, εξού και το όνομα που πήρε η νέα μονή. Κάποιες φορές το ονομά της απαντάται και ως Μονή Ομαλών ή Ομυαλών. Ως προς την ετυμολογία του ονόματος «Αιμυαλοί», κάποιοι αμφισβητούν την ελληνική του προέλευση, στη Μάνη όμως «αιμυαλός» σημαίνει βρώσιμος κοχλίας.
Η είσοδος στη Μονή γίνεται μέσα από μία πύλη, η οποία οδηγεί σε κατάφυτο περίβολο. Τα πρώτα κελιά ήταν σφηνωμένα μέσα στο βράχο˙ ο επισκέπτης μπορεί ακόμα να δει τα ερείπιά τους. Σήμερα αρκετά έχουν αλλάξει ως προς τη μορφή του μοναστηριού, καθώς νέα κτίσματα έχουν προστεθεί και έχουν γίνει αρκετές επεκτάσεις. Το καθολικό της Μονής αρχικά ήταν μικρό, αργότερα όμως επεκτάθηκε κι αυτό. Πρόκειται για μικρή μονόκλιτη βασιλική, που είναι χτισμένη μέσα σε φυσικό σπήλαιο. Οι αγιογραφίες του είναι σύγχρονες με το έτος ίδρυσης, με αξιόλογα δείγματα βυζαντινής τέχνης που ανήκουν στην Κρητική Σχολή, δημιουργήματα των αδελφών Δημητρίου και του Γεωργίου Μόσχου από το Ναύπλιο, που ήταν διάσημοι τοιχογράφοι την εποχή εκείνη.
Η Μονή Αιμυαλών προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες στο ελληνικό γένος, τόσο κατά τα σκοτεινά χρόνια της Τουρκοκρατίας όσο και στη διάρκεια του Απελευθερωτικού Αγώνα. Η βοήθεια που προσέφερε ήταν τόσο ηθική, όσο και υλική. Υπήρξε κοιτίδα των ελληνικών γραμμάτων και της ορθόδοξης πίστης, αλλά δεν παρέλειψε να ενισχύσει τον Αγώνα και οικονομικά: όταν στα 1822 η Πελοποννησιακή Γερουσία ζήτησε από όλα τα μοναστήρια της περιοχής οικονομική ενίσχυση, η Μονή Αιμυαλών συνέβαλε προσφέροντας 750 γρόσια. Στη Μονή φυλάσσονται αρκετά αξιόλογα κειμήλια, ένα από τα οποία είναι και ο κτητορικός της κώδικας, με σημαντικές πληροφορίες για τη συγκρότηση του μοναστηριού, ο οποίος σήμερα φυλάσσεται στη Βιβλιοθήκη της Δημητσάνας.
Η Μονή Αιμυαλών είχε μία μακρά, ανθίζουσα πορεία, η οποία όμως άρχισε να αναχαιτίζεται προς τα τέλη του 19ου αιώνα, οπότε άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σημεία παρακμής, που οδήγησαν και στη συνένωσή της με την Ιερά Μονή Προδρόμου, μετόχι της οποίας παραμένει μέχρι σημερα. Στη διάρκεια της ιστορίας της η Μονή λειτούργησε άλλοτε ως γυναικεία, άλλοτε ως ανδρική. Από το 1995 λειτουργεί ως ανδρική και εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου, το Γενέσιο της Θεοτόκου.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1653
Μονή Προδρόμου
με την πλούσια συλλογή ανεκτίμητων βιβλίων
Η Μονή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου βρίσκεται στη χαράδρα του Λούσιου, πολύ κοντά στα ιστορικά χωριά της Στεμνίτσας και της Δημητσάνας. Η ίδρυσή της τοποθετείται με κάποια αβεβαιότητα στα μέσα του 16ου αιώνα, είναι όμως γνωστό ότι αιώνες πριν στην περιοχή λειτουργούσαν πολλά ασκητήρια, τα οποία κατά την Τουρκοκρατία ενώθηκαν, απαρτίζοντας τη Μονή Προδρόμου.
Κατά την Επανάσταση του 1821 η Μονή λειτούργησε ως καταφύγιο και νοσοκομείο των αγωνιστών. Ύστερα από σύντομη διάλυσή της το 1834, ανασυστάθηκε το 1838 και γνώρισε μεγάλη ακμή. Στην κατοχή της βρίσκονται αρκετά παλιά έγγραφα, πατριαρχικά σιγίλλια και μία πλούσια συλλογή βιβλίων. Το συγκρότημα της Μονής περιλαμβάνει έναν παλιό ναό του Αγίου Αθανασίου, που σήμερα λειτουργεί ως εργαστήρι αγιογραφίας και ραπτικής ιερών ενδυμάτων, τα ξωκλήσια της Μεταμόρφωσης και της Υπαπαντής, ένα ελαιοτριβείο και υδρόμυλους.
Οι επισκέπτες στη Μονή κάθε χρόνο είναι πάρα πολλοί, οι οποίοι, εκτός από το αξιόλογο αυτό μνημείο της θρησκευτικής μας πίστης, έρχονται επίσης να θαυμάσουν το επιβλητικό τοπίο που την περιβάλλει.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1721
Δημητσάνα: Ο ιστορικός οικισμός που πήρε ζωή από τα νερά του Λούσιου ποταμού
Αν προχωρήσεις περίπου 59 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Τρίπολης, θα αντικρύσεις την επιβλητική Δημητσάνα αμφιθεατρικά χτισμένη στις πλαγιές του Μαινάλου. Εντυπωσιακά πέτρινα σπίτια και λιθόστρωτα δρομάκια, εκκλησίες, γεφύρια, κρήνες και μύλοι, συνθέτουν ένα παραδοσιακό τοπίο που μοιάζει ξεχασμένο από το χρόνο. Αξίζει να επισκεφθείς επίσης το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης στη Δημητσάνα αλλά και να περιηγηθείς στο τοπίο, απολαμβάνοντας όλες τις ομορφιές που κρύβει ο Λούσιος ποταμός, που ρέει κοντά στον οικισμό.
Η Δημητσάνα βρίσκεται σχεδόν 1 χλμ. πάνω από τον Λούσιο ποταμό και γι’ αυτό έχει πλούσια χλωρίδα και πανίδα αλλά και παλιές βιοτεχνικές εγκαταστάσεις που εκμεταλλεύονταν τη δύναμη των νερών. Επιπλέον στο φαράγγι υπάρχουν μονές, ασκηταριά και ερημητήρια που αναπτύχθηκαν κυρίως στα μεταβυζαντινά χρόνια. Όλες αυτές οι ομορφιές είναι προσβάσιμες με μονοπάτια παλιά αλλά και καινούργια, που διευκολύνουν τους πεζοπόρους.
Ο παραδοσιακός, πέτρινος οικισμός της Δημητσάνας γοητεύει με την άρτια υποδομή του, αφού περιλαμβάνει άνετα καταλύματα, εστιατόρια και ταβέρνες, καταστήματα με παραδοσιακά προϊόντα (γλυκά, κρέας, μέλι, ζυμαρικά), ιστορικά κτίρια αλλά και μουσεία και τις δυνατότητες περιπατητικών εκδρομών στον περιβάλλοντα χώρο.
Κάνοντας μία περιήγηση στην πόλη της Δημητσάνας μπορείς να θαυμάσεις από κοντά τις κομψές εκκλησίες (Αγίας Κυριακής, Αγίου Γεωργίου, Αγίου Χαραλάμπους, Μεταμόρφωση του Σωτήρος, κ.ά.) και το Εκκλησιαστικό Μουσείο, που στεγάζεται στο αναπαλαιωμένο σπίτι του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄.
Τα παλιά αρχοντικά, μεταξύ των οποίων το μοναδικό πενταώροφο σπίτι του Ξένιου με τοιχογραφίες, που σήμερα είναι διαμορφωμένο σε ξενώνα, ο ολομάρμαρος πύργος καμπαναριού, τα πέτρινα γεφύρια, οι κρήνες, οι θαυμάσιες εκδρομούλες στα «κατάφυτα» μοναστήρια (Παλιά και Νέα Μονή Φιλοσόφου, Μονή Τιμίου Προδρόμου, Μονή Αιμυαλών), το φαράγγι του Λουσίου και τα κοντινά όμορφα χωριά Παλαιοχώρι, Μάρκο και Ζάτουνα, το καθένα με μοναδικότητες και άξιες θέασης γωνιές, όλα ολοκληρώνουν μια μοναδική αρκαδική εμπειρία.
Η Δημητσάνα, χτισμένη στη θέση της αρχαίας πόλης Τεύθιδος (κοντά στον ναό των Ταξιαρχών και ανάμεσα στα σπίτια σώζονται λείψανα του αρχαίου τείχους της πόλης), γνώρισε βαθμιαία από τον 12ο αιώνα μεγάλη ακμή, κυρίως όμως από τον 17ο και ως τις αρχές του 20ού αιώνα.
Οι έμποροί της δραστηριοποιούνταν ως την Οδησσό, την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη. Οι κάτοικοι ασχολήθηκαν με το εμπόριο και τη μεταλλοτεχνία (χρυσικοί, ασημιτζήδες, χαλκωματάδες) και η οικονομική άνθηση έφερε και την πνευματική ακμή της πόλης με την περίφημη Ελληνική Σχολή, που ιδρύθηκε το 1764 από τους Δημητσανίτες Γεώργιο Γούνα και Αγάπιο Λεονάρδο, αναπτύχθηκε κυρίως μετά το 1816, και εκεί μαθήτευσαν πολλά σημαντικά της νεότερης ιστορίας μας πρόσωπα (Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’, Παλαιών Πατρών Γερμανός, Παπαφλέσσας, κ.ά.).
Η πλουσιότατη βιβλιοθήκη της Σχολής, εμπλουτισμένη σήμερα, στεγάζεται στο παλιό κτίριο του Δημοτικού Σχολείου και περιλαμβάνει χειρόγραφους κώδικες, παλιές εκδόσεις, ιστορικό αρχείο, λαογραφική συλλογή και αρχαιολογικά ευρήματα.
Η Δημητσάνα έγινε διάσημη για τις εγκαταστάσεις υδροκίνησης που λειτουργούσαν αλευρόμυλους, νεροτριβές, βυρσοδεψεία, αλλά κυρίως μπαρουτόμυλους, από όπου πήρε το προσωνύμιο το «οπλοστάσιο του Αγώνα» του 1821. Σήμερα, λίγο πιο έξω από τον οικισμό, στη θέση Αϊ-Γιάννης, λειτουργεί από το 1997, από το Πολιτιστικό Ίδρυμα Τράπεζας Πειραιώς, το πρότυπο υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, όπου αποκαταστάθηκαν οι παλιές εγκαταστάσεις και το εκπληκτικό αποτέλεσμα επιτρέπει τη διατήρηση της γνώσης που αφορά την παραδοσιακή τεχνολογία της υδροκίνησης στην περιοχή, η οποία ξεκίνησε από τον 16ο αιώνα.
Σήμερα η Δημητσάνα, με το πλούσιο παρελθόν, τα μνημεία και τα αρχαιολογικά και προβιομηχανικά αξιοθέατα, τις φυσικές ομορφιές, τις όμορφες εκκλησιές, τα εντυπωσιακά φημισμένα μοναστήρια και τα ονομαστά χωριά τριγύρω, αποτελεί από τις πιο ενδιαφέρουσες περιοχές της Αρκαδίας.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1306
Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης
στο Κεφαλάρι του Αη Γιάννη Δημητσάνας
Σε μικρή απόσταση από τη Δημητσάνα, στο Κεφαλάρι του Αη-Γιάννη, λειτουργεί από το 1997 το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, το οποίο στόχο έχει να προβάλει τη σημασία της υδροκίνησης στην τοπική κοινωνία κατά την προβιομηχανική εποχή.
Πρόκειται για ένα θεματικό μουσείο, για τη δημιουργία του οποίου αναστηλώθηκαν τα κτίρια και συντηρήθηκαν οι μηχανισμοί του βιοτεχνικού συγκροτήματος που άλλοτε λειτουργούσε στην περιοχή, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά τη δύναμη του νερού. Έτσι, ο επισκέπτης σήμερα μπορεί να δει τον μπαρουτόμυλο, το βυρσοδεψείο, τη νεροτριβή, τον αλευρόμυλο, το αποστακτήριο, καθώς επίσης και τις κατοικίες του μυλωνά και του βυρσοδέψη. Τα περισσότερα εργαστήρια, μάλιστα, είναι σε λειτουργική κατάσταση, και ο επισκέπτης μπορεί να παρακολουθήσει από κοντά τη διαδικασία παραγωγής.
Το μουσείο βρίσκεται σε κοντινή απόσταση και από άλλες φυσικές ομορφιές της περιοχής, δίνοντας στον επισκέπτη τη δυνατότητα να επισκεφτεί το φαράγγι του Λούσιου, τη γέφυρα της Μονόπορης, τις Μονές Φιλοσόφου και Προδρόμου, καθώς επίσης και την αρχαία Γόρτυνα.
Το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης είναι ένα πρωτότυπο μουσείο που ιδρύθηκε το 1997 στην τοποθεσία Κεφαλάρι Άη Γιάννη, λίγο πιο έξω από τη Δημητσάνα. Στεγάστηκε στις εγκαταλελειμμένες προβιομηχανικές εγκαταστάσεις, οι οποίες ανακαινίστηκαν με χρηματοδότηση του Πολιτιστικού Τεχνολογικού Ιδρύματος ΕΤΒΑ, σε συνεργασία με το Β’ και Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, καθώς και την Περιφέρεια Πελοποννήσου. Οι εγκαταστάσεις αυτές λειτουργούσαν επί πέντε αιώνες συνεχόμενα (16ος – 20ός αιώνας), εξυπηρετώντας τις ανάγκες της ευρύτερης περιοχής. Κινητήρια δύναμη του συγκροτήματος ήταν το νερό από την πηγή του Κεφαλαριού του Άη Γιάννη.
Στόχος του συγκεκριμένου υπαίθριου μουσείου ήταν να αναβιώσουν οι παλαιότερες πρακτικές που χρησιμοποιούσαν το νερό ως ενέργεια για την παραγωγή διαφόρων προϊόντων και επίσης να προβληθεί η σημασία του υγρού στοιχείου σε διάφορες παραγωγικές δραστηριότητες της προβιομηχανικής περιόδου. Το μουσείο βρίσκεται μέσα σε μία κατάφυτη έκταση ενός στρέμματος περίπου, μέσα στην οποία έχουν αναστηλωθεί οι εγκαταστάσεις των παλαιών εργαστηρίων, το καθένα με μια μόνιμη έκθεση σχετική με τη λειτουργία του.
Στο πρώτο κτίριο υπάρχει αλευρόμυλος και νεροτριβή· ως τα μέσα του περασμένου αιώνα λειτουργούσαν πολλές νεροτριβές στη Δημητσάνα, και η τέχνη του νεροτριβιάρη ή ντριστελιάρη ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη. Εδώ πλένονταν τα υφαντά και η σωστή πλύση τους απαιτούσε εξειδικευμένες γνώσεις. Στον αλευρόμυλο δίνεται η δυνατότητα στον επισκέπτη να παρακολουθήσει ζωντανά πώς αλέθεται ο καρπός από τις μυλόπετρες, πριν πέσει στην αλευροδοχή. Στο ίδιο κτίριο βρίσκεται και η κατοικία του μυλωνά, όπου συνήθως διέμενε με όλη την οικογένειά του. Λίγο πιο κάτω συναντάμε το βυρσοδεψείο, το οποίο είναι χωρισμένο σε ζώνες ανάλογα με το είδος των εργασιών· εδώ υπάρχει και η κατοικία του βυρσοδέψη. Στις εγκαταστάσεις υπάρχει και ο μπαρουτόμυλος, ο οποίος παραπέμπει στην ιδιαίτερη ταυτότητα της Δημητσάνας ως βασικού προμηθευτή μπαρουτιού για την Ελληνική Επανάσταση. Στις εγκαταστάσεις ο επισκέπτης θα δει επίσης το ρακοκάζανο, όπου παραγόταν το τσίπουρο, το οποίο είναι σε λειτουργική κατάσταση.
Όλοι οι εκθεσιακοί χώροι περιλαμβάνουν αναλυτικές πληροφορίες για το κάθε εργαστήριο και τη λειτουργία του, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχει και οπτικοακουστικό ενημερωτικό υλικό.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1796
Η Βιβλιοθήκη Δημητσάνας και
ο ιστορικός ρόλος της στην Ελληνική Επανάσταση
Η Βιβλιοθήκη Δημητσάνας είναι σημαντικός σταθμός πολιτισμού αν επισκεφθείτε την περιοχή. Ιδρύθηκε το 1764 από δύο μοναχούς, τους Γεράσιμο Γούνα και Αγάπιο Λεονάρδο, από τη Σχολή Σμύρνης. Αρχικά λειτούργησε σαν ιερατική σχολή, στην οποία κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας φοίτησαν πολλοί γνωστοί ιεράρχες του Γένους.
Το μεγαλύτερο μέρος του πλούσιου υλικού που φιλοξενούσε η Βιβλιοθήκη θυσιάστηκε στο βωμό της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, όταν οι σελίδες των βιβλίων χρησιμοποιήθηκαν για να κατασκευαστούν φυσίγγια. Από τους παλιούς τόμους της διασώθηκαν περίπου 600.
Με τα χρόνια το υλικό της βιβλιοθήκης εμπλουτίστηκε με ποικίλες δωρεές, με αποτέλεσμα σήμερα να απαριθμεί γύρω στις 35.000 τόμους. Εκτός από βιβλία, βέβαια, η Βιβλιοθήκη φιλοξενεί σπάνια έγγραφα, κώδικες και χειρόγραφα, καθώς επίσης και διάφορα ενθύμια του αγώνα.
Το γραφικό και ιστορικό χωριό της Δημητσάνας είναι ένας από τους θεματοφύλακες των ιστορικών και λαογραφικών παραδόσεων του ελληνικού γένους. Εκτός από την ομορφιά του τόπου, ο επισκέπτης μπορεί επίσης να θαυμάσει σημαντικά κειμήλια και ενθυμήματα από διάφορες στιγμές του ελληνικού παρελθόντος, τα οποία φυλάσσονται καλά στα μουσεία της, αλλά και στην ιστορική της βιβλιοθήκη.
Η Βιβλιοθήκη της Δημητσάνας, σήμερα γνωστή και με την επίσημη ονομασία Δημόσια Βιβλιοθήκη και Μουσείο της Ελληνικής Σχολής Δημητσάνας – Τοπικό Ιστορικό Αρχείο Γορτυνίας, βρίσκεται στην πλατεία της Αγίας Κυριακής, εκεί όπου βρίσκονταν τα παλαιά Διδακτήρια, τα οποία πήραν τη θέση της Σχολής Δημητσάνας το 1845. Πρόκειται για μια όμορφη τοποθεσία, η οποία «βλέπει» στο εντυπωσιακό φαράγγι του Λούσιου με τις ιστορικές μονές του, τις Μονές Φιλοσόφου, Προδρόμου και Αιμυαλών.
Η Βιβλιοθήκη ιδρύθηκε το 1764 από δύο μοναχούς της Σχολής Σμύρνης, τους Γεράσιμο Γούνα και Αγάπιο Λεονάρδο. Στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο ως διδακτική και ιερατική σχολή, στους κόλπους της οποίας φοίτησαν σημαντικοί ιεράρχες, όπως ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός.
Η Βιβλιοθήκη περιλαμβάνει το γραφείο, το αναγνωστήριο, μία μεγάλη κυκλική αίθουσα, μία μικρή αίθουσα με συλλογή αρχαιολογικών ευρημάτων, καθώς και υπόγειους χώρους, στους οποίους φυλάσσονται οι ανεκτίμητοι θησαυροί της. Σε αυτούς συγκαταλέγεται πλούσια συλλογή χειρογράφων και κωδίκων, που απαρτίζουν το ιστορικό αρχείο Γορτυνίας, και περιλαμβάνουν χειρόγραφα ποικίλου περιεχομένου, και όχι μόνο θεολογικά, καθώς και διάφορα μαθηματάρια, πατριαρχικά έγγραφα και τούρκικα φιρμάνια. Εκτός από αυτά, η Βιβλιοθήκη διαθέτει επίσης διάφορα ενθύμια από την Επανάσταση: εδώ ο επισκέπτης θα δει τη σέλα του αλόγου του Παπαφλέσσα, τα οστά του Μητροπολίτη Παλαιών Πατρών Γερμανού, που φυλάσσονται σε ορειχάλκινη λάρνακα, μεταφερμένα εδώ από την Πάτρα το 1930, διάφορες προσωπογραφίες σημαντικών προσώπων του Αγώνα, καθώς και μία μικρή συλλογή από διάφορα αντικείμενα λαϊκής τέχνης.
Από την πλούσια συλλογή των παλαιών τόμων της Βιβλιοθήκης δυστυχώς πολλοί καταστράφηκαν, όταν κατά την Επανάσταση οι σελίδες τους χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή φυσιγγίων. Από τους αρχικούς τόμους μόνο 600 έχουν διασωθεί. Σταδιακά το υλικό της εμπλουτίστηκε, και μέσα από δωρεές, και έτσι σήμερα απαριθμεί περίπου 35.000 τόμους, ενώ η περίφημη συλλογή των χειρογράφων φτάνει περίπου τα 200. Το 1977 η Βιβλιοθήκη Δημητσάνας τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με χρυσό μετάλλιο και δίπλωμα, ως μία επίσημη αναγνώριση της σημαντικής προσφοράς της.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1402
Εκκλησιαστικό Μουσείο Δημητσάνας
με μικρό ναό στο Υπόγειο
Κοντά στην πλατεία του ιστορικού χωριού της Δημητσάνας ο επισκέπτης θα βρει το Εκκλησιαστικό Μουσείο Δημητσάνας, το οποίο στεγάζεται στην αναπαλαιωμένη οικία του Γρηγορίου του Ε’. Το μουσείο δημιουργήθηκε ύστερα από ιδέα και προτροπή του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Θεόφιλου.
Πρόκειται για μία διώροφη μονοκατοικία παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, στην οποία εκτίθενται εικόνες, άμφια, ιερά σκεύη, σταυροί, ευαγγέλια και άλλα εκκλησιαστικά αντικείμενα. Το υπόγειο της οικίας έχει μετατραπεί σε μικρό ναό, στον οποίο τιμάται ο Άγιος Γρηγόριος Ε’. Εδώ φυλάσσεται και η εξαίρετη εικόνα του Αγίου Γεωργίου, έργο αγειορίτικης τέχνης του 1808.
Μπαίνοντας στο Μουσείο, ο επισκέπτης συναντά σε πινακίδα την εξής επιγραφή: Εν τη οικία ταύτη εγεννήθη ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ απαγχονισθείς τη 10 Απριλίου 1821 εν Κωνσταντινουπόλει. Μία επίσκεψη στο Μουσείο αποτίει φόρο τιμής όχι μόνο στην εκκλησιαστική μας παράδοση, αλλά και στην πολυτάραχη ιστορία του Γένους μας στην πορεία του προς την απελευθέρωση, η οποία ποτίστηκε με βάσανα και αίμα.
Κοντά στην πλατεία του ιστορικού χωριού της Δημητσάνας στέκει το Εκκλησιαστικό Μουσείο Δημητσάνας, το οποίο στεγάζεται στο αναπαλαιωμένο σπίτι του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’. Το μουσείο αυτό δημιουργήθηκε το 1992, ύστερα από παρότρυνση του Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Θεόφιλου, με τη βοήθεια των αδελφών Παναγιώτη και Δημήτριου Ευαγγελόπουλου, από το χωριό Βλαχόρραφτη.
Πρόκειται για ένα διώροφο σπίτι με υπόγειο, που διατηρεί αρκετά παραδοσιακά αρχιτεκτονικά στοιχεία. Στους δύο ορόφους του, που συνδέονται μεταξύ τους με εσωτερική πέτρινη σκάλα, εκτίθενται σε ειδικές προθήκες τα εκθέματα, ενώ το υπόγειο έχει μετατραπεί σε μικρό ναό προς τιμήν του Αγίου Γρηγορίου του Ε’. Τα εκθέματα του Μουσείου προέρχονται από τη Δημητσάνα και την ευρύτερη περιοχή της Γορτυνίας, από τους πολυάριθμους ναούς και την πληθώρα των μονών της Μητρόπολης Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως. Περιλαμβάνουν ιερά σκεύη Θείας Λειτουργίας, ανάγλυφους σταυρούς, παλαιά βιβλία, θυμιατά, Ευαγγέλια, χρυσοκέντητα άμφια, ένα αγιογραφημένο σκευοφυλάκιο, ενώ επίσης υπάρχει αξιόλογη συλλογή διαφόρων ειδών εικόνων: ιδιαίτερα σημαντική είναι αυτή του Αγίου Γεωργίου, η οποία αφιερώθηκε από τον Γρηγόριο τον Ε’ στον Άγιο Γεώργιο Δημητσάνης, σύμφωνα με την επιγραφή που υπάρχει επάνω της, και είναι έργο Αγιορείτικης τέχνης του 1808. Το Μουσείο φιλοξενεί επίσης τρεις δεσποτικές εικόνες προερχόμενες από το ναό των Ταξιαρχών της Δημητσάνας, που ανήκουν στο ρεύμα της Κρητικής Σχολής του 17ου αιώνα, μία εικόνα του Ιωάννη του Προδρόμου, καθώς και ένα βημόθυρο που απεικονίζει τη σκηνή του Ευαγγελισμού.
Ξεκινώντας από τη βίλα μας, οδηγώντας για 75 λεπτά της ώρας και μετά από 80 χλμ απόσταση περίπου, περνώντας το γραφικά χωριά Λύκαιο, Λυκόσουρα και τα χωριά Απιδίτσα, Χωρέμης, πριν το χωριό Γέφυρα θα μπείτε στην εθνική οδό ΤΡΙΠΟΛΗΣ-ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ με κατεύθυνση προς Τρίπολη. Περνώντας τη Τρίπολη και πριν τα διόδια της Νεστάνης, οι πινακίδες θα σας οδηγήσουν στο σπήλαιο Κάψια που είναι επισκέψιμο για εσάς. Σας συμβουλεύουμε να καλέσετε πριν ξεκινήσετε για να ρωτήσετε το ωράριο λειτουργίας του σπηλαίου.
Τηλέφωνα
Σπηλαίου Κάψια : +30 6942411384, Fax: +30 2710243575
E-mail: [email protected]
Μετά την επίσκεψη σας στο σπήλαιο, οδηγώντας για 25 λεπτά της ώρας και μετά από 17 χλμ απόσταση περίπου, σας προτείνουμε να επισκεφθείτε το χιονοδρομικό κέντρο Μαινάλου που λειτουργεί το Χειμώνα για να απολαύσετε το χιονισμένο τοπίο και να κάνετε σκι. Σας συμβουλεύουμε να καλέσετε πριν ξεκινήσετε για να ρωτήσετε το ωράριο λειτουργίας του χιονοδρομικού κέντρου.
Τηλέφωνα
Χιονοδρομικού κέντρου Μαινάλου : +306985063909
Αν δε θέλετε να κάνετε χειμερινά σπορ τότε μετά την επίσκεψη σας στο σπήλαιο, οδηγώντας για 10 λεπτά της ώρας και μετά από 10 χλμ απόσταση περίπου θα φτάσετε στο γραφικό χωριό Λεβίδι. Αξίζει να κάνετε μία στάση και να περπατήσετε στα πλακόστρωτα σοκάκια του. Εδώ θα βρείτε επιλογές για καφέ και φαγητό.
Αφήνοντας το Λεβίδι, οδηγώντας για 19 λεπτά της ώρας, μετά από 19 χλμ απόσταση περίπου θα φτάσετε στο όμορφο και γραφικό χωριό Βυτίνα. Αξίζει να κάνετε μία στάση εδώ. Κάνοντας το περίπατο σας στα πλακόστρωτα σοκάκια θα συναντήσετε καταστήματα πώλησης χειροποίητων πραγμάτων για κάθε χρήση και τοπικά παραδοσιακά γλυκά και φαγώσιμα. Εδώ θα βρείτε επίσης πολλές επιλογές για καφέ και φαγητό.
Αμέσως μετά τη Βυτίνα, σας προτείνουμε να οδηγήσετε για 23 λεπτά της ώρας ακόμα και μετά από 23 χλμ απόσταση περίπου θα φτάσετε στο όμορφο και αμφιθεατρικό χωριό Λαγκάδια. Αξίζει να κάνετε μία στάση και να περπατήσετε στα πλακόστρωτα σοκάκια του. Εδώ θα βρείτε επίσης επιλογές για καφέ και φαγητό.
Να περάσετε όμορφα …
Σπήλαιο Κάψια – Ένα εντυπωσιακό γεωλογικό αξιοθέατο
Αν επισκεφθείς την Τρίπολη, το σπήλαιο Κάψια είναι μία διαδρομή που αξίζει να κάνεις. Σε απόσταση 15 περίπου χιλιομέτρων από την πόλη και κοντά στο χωριό Κάψια, αποτελεί ένα από τα δέκα σημαντικότερα σπήλαια της Ελλάδας, που παρουσιάζει ιδιαίτερο τουριστικό και γεωλογικό ενδιαφέρον.
Το χωριό Κάψια, που βρίσκεται κοντά στο σπήλαιο ανήκει στο Δήμο Μαντινείας και είναι χτισμένο στους πρόποδες του Μαινάλου, σε υψόμετρο 700 μ. Σε απόσταση περίπου 1,5 χλμ. βόρεια του οικισμού συναντάμε ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της περιοχής, το σπήλαιο Κάψια, το οποίο συγκαταλέγεται ανάμεσα στα δέκα αξιολογότερα σπήλαια της Ελλάδας.
Το σπήλαιο έγινε για πρώτη φορά επισκέψιμο σχετικά πρόσφατα, το 2010, έναν χρόνο μετά την ολοκλήρωση των εργασιών αξιοποίησής του, ήταν όμως γνωστό από πολύ πιο παλιά, όταν το 1887 το επισκέφτηκε πρώτος ο Γάλλος αρχαιολόγος Gustave Fougères, ο οποίος πραγματοποιούσε την περίοδο εκείνη ανασκαφές στην αρχαία Μαντίνεια. Η πρώτη εξερεύνηση του σπηλαίου έγινε το 1892, από σπηλαιολογική ομάδα αποτελούμενη από Έλληνες και Γάλλους ειδικούς.
Το 1974 πραγματοποιήθηκε κι άλλη γαλλοελληνική εξερευνητική αποστολή, η οποία αποκάλυψε κι άλλα τμήματα του σπηλαίου. Τα πρόσφατα εγκαίνια έγιναν παρουσία αρκετών δημοσίων προσώπων, ως ένδειξη αναγνώρισης της επιστημονικής αλλά και τουριστικής σημασίας του σπηλαίου αυτού.
Το σπήλαιο είναι τμήμα ενός συστήματος ενεργών και ανενεργών καταβοθρών του οροπεδίου Μαντινείας· τρεις καταβόθρες βρίσκονται μπροστά από την είσοδό του, περιβαλλόμενες από πέτρινο, ημικυκλικό φράγμα. Το εσωτερικό του είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό: οι σχηματισμοί των σταλακτιτών και σταλαγμιτών, σε συνδυασμό με τους σπάνιους χρωματισμούς του λιθωματικού υλικού, δημιουργούν ένα μοναδικό σκηνικό, που μοιάζει λες και ανήκει σε παραμύθι. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι η λεγόμενη «αίθουσα των θαυμασίων», στην οποία παρουσιάζονται οι πιο εντυπωσιακοί χρωματικοί συνδυασμοί από οποιοδήποτε άλλο ελληνικό σπήλαιο.
Στο εσωτερικό του σπηλαίου ανακαλύφθηκαν ανθρώπινα οστά και λυχνάρια, που αποδεικνύουν ότι κατοικήθηκε σε αρχαιότερους χρόνους, κατά πάσα πιθανότητα κατά τη νεολιθική και ελληνιστική εποχή, αλλά κατά τον 4ο – 6ο αιώνα μ.Χ. Σύμφωνα με κάποιους ερευνητές, τα οστά ανήκουν σε άτομα που πνίγηκαν στο σπήλαιο, στη διάρκεια πλημμύρας.
Μέχρι σήμερα έχουν εξερευνηθεί περίπου 6.500 τ.μ. της συνολικής έκτασης του σπηλαίου, ενώ η επισκέψιμη περιοχή έχει αξιοποιηθεί καταλλήλως, με το σωστό φωτισμό και με τη χάραξη μονοπατιών.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1199
Λεβίδι – Η γραφική πατρίδα του Αλέξανδρου Παπαναστασίου
Το γραφικό Λεβίδι βρίσκεται στις παρυφές του Μαινάλου σε υψόμετρο 850μ, λίγα μόλις χιλιόμετρα βόρεια από την Τρίπολη, στον δρόμο για την Βυτίνα. Πρόκειται για μια ιστορική κωμόπολη, με πλούσια λαογραφική παράδοση, που αποτέλεσε πατρίδα του σημαντικού πολιτικού άνδρα των αρχών του 20ού αιώνα Αλέξανδρου Παπαναστασίου, που υπήρξε ηγέτης του δημοκρατικού φιλελεύθερου χώρου, πρωθυπουργός και ιδρυτής του καθεστώτος της Αβασίλευτης Δημοκρατίας (1924). Η προτομή του δεσπόζει στην πλατεία του οικισμού μαζί με το άγαλμα του Αναγνώστη Στριφτόπουλου, ήρωα της Επανάστασης του 1821.
Οι παραδοσιακοί ξενώνες αλλά και οι χώροι για να γευτεί ο επισκέπτης τα νόστιμα προϊόντα και τα φημισμένα κρασιά της πεδιάδας, η όμορφη κεντρική πλατεία, η εκκλησία των Αγίων Ταξιαρχών, το βυζαντινό εκκλησάκι της Παναγίας με τοιχογραφίες, οικοδομημένο με αρχαίο υλικό από το ιερό της Υμνίας Αρτέμιδος, και τα δυο ρολόγια, το παλιό και το καινούργιο (το παλιό είναι σταματημένο στην ώρα που οι Γερμανοί το ανατίναξαν) στην κορυφή του λόφου με πανοραμική θέα στον οικισμό, είναι μερικά από τα άξια θέασης που θα ανακαλύψει ο επισκέπτης.
Το Αρκαδικό Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας, που βρίσκεται στο συγκρότημα εναλλακτικού τουρισμού «Δρυάδες», στεγάζει μια ενδιαφέρουσα συλλογή με έργα τέχνης δυτικο-Ευρωπαίων και Ελλήνων καλλιτεχνών από τον 16ο έως και τον 20ό αιώνα, ενώ το Μουσείο Αλέξανδρου Παπαναστασίου συγκεντρώνει ενθυμήματα από την προσωπική αλλά και τη δημόσια ζωή του σπουδαίου πολιτικού.
Οι αξιόλογες τοποθεσίες στη γύρω περιοχή, όπως η αρχαία αρκαδική πόλη του Ορχομενού με ερείπια ως το τέλος της αρχαιότητας και συγκινητικά λείψανα αρχαίου θεάτρου, η αρχαία πόλη Μαντίνεια, η Μονή Κανδήλας, σκαρφαλωμένη στον βράχο, το ηρωικό χωριό Παλαιόπυργος με το αξιόλογο ξυλόγλυπτο τέμπλο στην εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου του 15ου αιώνα, το σπήλαιο Κάψια με σταλαγμίτες και σταλακτίτες και το Χιονοδρομικό Κέντρο του Μαινάλου, καθιστούν το Λεβίδι έναν πολύ ελκυστικό τόπο για παραμονή και ξεκούραση όλες τις εποχές.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1323
Βυτίνα
Αναπνέοντας καθαρό υγιεινό αέρα σε ένα μοναδικό τοπίο
Η πόλη της Βυτίνας είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1.033 μ. και βρίσκεται σε μία κοιλάδα στους πρόποδες του Μαινάλου. Η ιδιαίτερη αυτή τοποθεσία της την κάνει ιδανικό χειμερινό προορισμό αλλά ταυτόχρονα εξασφαλίζει έναν αέρα τόσο καθαρό και υγιεινό που ενδείκνυται για την αποθεραπεία ασθενειών πνευμόνων και θώρακος, γι’ αυτό άλλωστε μέχρι το 1940 λειτουργούσαν και 2 σανατόρια η περιοχή.
Η Βυτίνα Βρίσκεται κοντά στο Χιονοδρομικό Κέντρο Μαινάλου, που λειτουργεί στην ψηλότερη κορφή Οστρακίνα, σε υψόμετρο 1.980 μ., με οκτώ πίστες, και είναι από τα πιο εξοπλισμένα και σύγχρονα χιονοδρομικά κέντρα στην Ελλάδα, με άψογη υποδομή για αρχάριους, προχωρημένους αλλά και επισκέπτες.
Παλαιότερα, μέχρι το 1940, η Βυτίνα ήταν δημοφιλής προορισμός για ασθένειες πνευμόνων και θώρακος, είχε δύο σανατόρια και ήταν γνωστή και για τη Δασονομική της Σχολή. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ο πληθυσμός της ξενιτεύτηκε, αλλά σήμερα, με την εξαιρετική τουριστική υποδομή που διαθέτει και με τα υπέροχα τοπικά προϊόντα (γαλακτοκομικά, ζυμαρικά, μέλι, ξυλόγλυπτα), αποτελεί ιδανικό τόπο για παραμονή και εξορμήσεις στις υπέροχες ομορφιές της ορεινής Αρκαδίας.
Προχωρώντας στην πόλη της Βυτίνας θα συναντήσεις μια πολύ όμορφη πλατεία, με την εντυπωσιακή εκκλησία του Αγίου Τρύφωνα από μαύρο μάρμαρο και ένα πλήρες Λαογραφικό Μουσείο. Στην πλατεία θα δεις επίσης προτομές του ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρηγόπουλου, που κατάγονταν από εδώ, και ενός σημαντικού νομικού, του Βασιλείου Οικονομίδη. Το πολύ ενδιαφέρον Λαογραφικό Μουσείο στεγάζεται σε ένα πέτρινο κτίριο και περιλαμβάνει εργαλεία, εκκλησιαστικά είδη, οικιακά σκεύη, πήλινα, ενδυμασίες, έπιπλα, αργαλειό, παλιές φωτογραφίες κ.ά.
Η Βυτίνα είναι ιδανική για διακοπές στο βουνό. Με θαυμάσια υποδομή καταλυμάτων, εξαιρετικά και περιζήτητα τοπικά προϊόντα (ζυμαρικά, βότανα, ελατίσιο μέλι, γαλακτοκομικά, διακοσμητικά και χρηστικά ξυλόγλυπτα αντικείμενα), αλλά και με τα εδέσματα που προσφέρονται σε όμορφους χώρους, θα γίνει αγαπημένος προορισμός.
Από τα γύρω χωριά αξίζει να επισκεφθείς τα:
Μεθύδριο, κοντά στην αρχαία ομώνυμη πόλη με τα ερείπια
Πυργάκι, με τα εγκαταλελειμμένα σπίτια, το υπέροχο ελατόδασος τριγύρω και την Μονή Αγίων Θεοδώρων κοντά στο χωριό, που χτίστηκε τον 17ο αιώνα
Ελάτη, το πετρόχτιστο χωριό με το εργαστήρι ξυλογλυπτικής
Αλωνίσταινα, παραδοσιακός διατηρητέος οικισμός, συνδεδεμένος με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και την Επανάσταση
Ορχομενός, ο αρχαίος οικισμός σε εξαιρετική θέση, με το θέατρο να αγναντεύει τον κάμπο,
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1303
Μονή Κερνίτσας με τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας
Σε κοντινή απόσταση από τη Βυτίνα, σε μια κατάφυτη τοποθεσία στέκεται αγέρωχη η Ιερά Μονή Κερνίτσας, η οποία πήρε το όνομά της από τη μεσαιωνική πόλη που βρισκόταν στα νοτιοδυτικά της. Εικάζεται ότι ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Ανδρόνικος Παλαιολόγος.
Η Μονή είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου· η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας λέγεται ότι βρέθηκε σε σπηλιά κάτω από το ναό της Παναγίας της Κερνίτσας, που είναι χτισμένος στον περίβολο της Μονής. Στην εικόνα αυτή αποδίδονται πολλά θαύματα, κυρίως θεραπείας παραλύτων και νοητικά διαταραγμένων.
Στα χρόνια της Επανάστασης η Μονή Κερνίτσας συνεισέφερε παρέχοντας καταφύγιο σε αγωνιστές και κατατρεγμένους. Λέγεται μάλιστα ότι εκεί λειτουργούσε και κρυφό σχολειό. Δυστυχώς, βέβαια, ούτε και αυτό το μοναστήρι δεν γλίτωσε από την καταστροφική μανία τόσο των Αλβανών, κατά τα Ορλωφικά το 1770, όσο και των Τούρκων, κατά την καταστροφική επέλαση του Ιμπραήμ το 1826. Η Μονή σιγά σιγά επούλωσε τα τραύματά της και σήμερα λειτουργεί ως γυναικείο μοναστήρι, που δέχεται προσκυνητές.
Ένα τα πιο παλιά μοναστήρια της Ελλάδας, και ίσως το αρχαιότερο της Αρκαδίας, είναι η Ιερά Μονή Κερνίτσας, που έχει χτιστεί μέσα σε μια κατάφυτη τοποθεσία κοντά στο μικρό, γραφικό χωριό της Βυτίνας, σε υψόμετρο 840 μ. Η Μονή είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και πιθανότατα χτίστηκε το 1105, επί βασιλείας Ανδρόνικου Παλαιολόγου. Όσον αφορά την προέλευση του ονόματός της, φαίνεται ότι ονομάστηκε έτσι από τη μεσαιωνική πόλη Κερνίτσα, που βρισκόταν βορειοδυτικά της Βυτίνας, στην οροσειρά του Αργυρόκαστρου. Κτήτορες της Μονής ήταν, κατά την παράδοση, κάποιοι Πετζοκολαίοι.
Στα νότια της Μονής βρίσκεται ο Ναός των Ταξιαρχών με το εντυπωσιακό ξυλόγλυπτο τέμπλο του. Ο ναός αυτός λειτουργεί ως εξομολογητήριο. Στον περίβολο της Μονής συναντάμε επάνω σε βράχο το ναό της Παναγίας της Κερνίτσας, κάτω από τον οποίο υπάρχει σπηλιά που λειτούργησε ως ασκηταριό. Στη σπηλιά αυτή λέγεται πως βρέθηκε η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, η οποία φυλάσσεται στο ναό. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας η Μονή Κερνίτσας συνέδραμε στους υπόδουλους Έλληνες με ποικίλους τρόπους. Από το 1680 λειτούργησε στους χώρους της κρυφό σχολειό∙ το σχολείο αυτό δε δίδασκε μόνο γράμματα, αλλά καλλιεργούσε σιγά σιγά στη συνείδηση των μαθητών το ιδανικό της ελευθερίας. Εδώ επίσης βρήκαν καταφύγιο αρκετοί αγωνιστές αλλά και άμαχοι, όπως για παράδειγμα η οικογένεια του Κωνσταντή Κολοκοτρώνη. Αρκετές δοκιμασίες γνώρισε η Μονή στο διάβα των αιώνων, με αποκορύφωμα την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης, που έπεσε θύμα της επίθεσης του Ιμπραήμ επτά φορές! Στη διάρκεια αυτών των επιδρομών πολλά πολύτιμα κειμήλια και χειρόγραφα καταστράφηκαν. Ακόμη και μετά την Επανάσταση, η Μονή συνέχισε το έργο της, προσφέροντας οικονομική ενίσχυση σε διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Η Μονή Κερνίτσας ξεκίνησε να λειτουργεί ως ανδρικό μοναστήρι. Ύστερα από μία περίοδο ερήμωσης, το 1940 αναβίωσε με βασιλικό διάταγμα ως γυναικείο. Σήμερα η Μονή δέχεται μόνο προσκυνητές, ενώ ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι η Θεία Λειτουργία τελείται μόνο νύχτα.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1691
Χιονοδρομικό Κέντρο Μαινάλου
Εύκολα προσβάσιμο και ιδανικό για όλες τις ηλικίες
Αν σου αρέσει το σκι και το snowboard, το χιονοδρομικό κέντρο Μαινάλου είναι ιδανικός προορισμός. Βρίσκεται στην κορυφή Οστρακίνα του ομώνυμου βουνού, περίπου 30 χλμ. από την Τρίπολη και 162 χλμ. από την Αθήνα. Η πρόσβαση είναι εύκολη και ο δρόμος ομαλός, γι’ αυτό είναι ιδανικό για οικογένειες με παιδιά και ενδείκνυται για εκδρομές.
Το χιονοδρομικό αυτό κέντρο λειτουργεί από το 1965, προσφέροντας μία πληθώρα δραστηριοτήτων, από χειμερινά σπορ και παιχνίδια στο χιόνι μέχρι χαλάρωση στο κεντρικό σαλέ με θέα το υπέροχο βουνό.
Το όρος Μαίναλο δεσπόζει στο κέντρο της Πελοποννήσου και ανήκει στο νομό Αρκαδίας. Το χιονοδρομικό του κέντρο βρίσκεται στο οροπέδιο της Οστρακίνας, σε υψόμετρο 1.580 μ. Έχει άμεση πρόσβαση από τις εθνικές οδούς Αθήνας-Τρίπολης και Τρίπολης-Πύργου, ενώ η κοντινή του απόσταση από την Τρίπολη (30 χλμ.) και την Αθήνα (165 χλμ.) το έχει αναδείξει σε δημοφιλή προορισμό για όσους αγαπούν τα χειμερινά σπορ και τις εξορμήσεις, στη χιονισμένη φύση.
Το χιονοδρομικό κέντρο του Μαινάλου είναι το δεύτερο παλαιότερο της χώρας, μετά του Σελίου, στη βόρεια Ελλάδα. Ανήκει στον Ελληνικό Ορειβατικό Σύλλογο Τρίπολης, και ξεκίνησε την επίσημη λειτουργία του το 1968, ενώ ανεπίσημα είχε ξεκινήσει να λειτουργεί τέσσερα χρόνια νωρίτερα.
Ο πρώτος αναβατήρας εγκαταστάθηκε το 1965 και δύο χρόνια αργότερα τοποθετήθηκε πιο σύγχρονος, εργοστασιακός αναβατήρας, ο οποίος εξυπηρέτησε το κέντρο για παραπάνω από 35 χρόνια. Επί μία δεκαετία, από το 1968 έως το 1978, το χιονοδρομικό κέντρο Μαινάλου φιλοξένησε το πρωτάθλημα νότιας Ελλάδας, καθώς θεωρήθηκε ιδανικό τόσο από άποψη οργάνωσης του κέντρου όσο και λόγω των συνθηκών χιονόπτωσης.
Από τις αρχές του 2011 ξεκίνησαν σημαντικές προσπάθειες αναδιοργάνωσης και αναδιαμόρφωσης του κέντρου, με την πολύτιμη συνδρομή του Δήμου Τριπόλεως. Στόχος ήταν αυτό να αναδειχθεί σε έναν ελκυστικό προορισμό και να γίνει πόλος έλξης όχι μόνο δεινών αθλητών, αλλά και οικογενειών, που θα μπορούν εδώ να απολαμβάνουν τη μοναδική φύση του Μαινάλου σε όλο το χιονισμένο μεγαλείο της. Σημαντικό είναι επίσης ότι επιλέχθηκε να διατηρηθεί το εισιτήριο σε χαμηλή τιμή, ώστε να είναι προσιτό σε όλους (στα 10 ευρώ η κάρτα των αναβατήρων, τιμή σταθερή, ακόμα και σαββατοκύριακα και αργίες). Τα αποτελέσματα των προσπαθειών αυτών ήταν εντυπωσιακά: μέσα σε έναν χρόνο η προσέλευση στο χιονοδρομικό κέντρο ξεπέρασε τους 80.000 επισκέπτες.
Το χιονοδρομικό κέντρο του Μαινάλου είναι ανοιχτό καθημερινά από τις 9 π.μ ως τις 4 π.μ. Διαθέτει επτά πίστες όλων των επιπέδων, που εξυπηρετούνται από τρεις συρόμενους αναβατήρες, ο ένας baby, δυναμοκότητας 1.500 ατόμων την ώρα. Στο χώρο του κέντρου λειτουργούν δύο καταστήματα ενοικίασης εξοπλισμού, οργανωμένο σαλέ και ιατρείο με καθημερινή παρουσία γιατρού.
Υπάρχουν επίσης και εκπαιδευτές χιονοδρομίας για τους λιγότερο έμπειρους. Για τους πιο έμπειρους διοργανώνονται επίσης διαδρομές και εκτός πίστας, πάντα με την καθοδήγηση έμπειρων οδηγών.
Οι δραστηριότητες στο χώρο του χιονοδρομικού, βέβαια, δεν περιορίζονται μόνο κατά τους μήνες που υπάρχει χιόνι. Τις πιο ζεστές περιόδους διοργανώνονται εδώ κι άλλες δραστηριότητες, όπως ορεινή ποδηλασία, αλεξίπτωτο πλαγιάς, πεζοπορίες κ.ά., με στόχο την πλήρη αξιοποίηση της όμορφης φύσης του Μαινάλου καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Ξεκινώντας από τη βίλα μας έχετε δύο δρόμους να επιλέξετε για να κατευθυνθείτε προς την Ολυμπία.
Ο πρώτος δρόμος είναι πιο σύντομος χιλιομετρικά και επαρχιακός αλλά οι ταχύτητες μικρές. Ξεκινώντας από τη βίλα μας και φτάνοντας μετά από λίγα λεπτά της ώρας στο γραφικό χωριό Λύκαιο θα συναντήσετε πινακίδα που θα σας καθοδηγεί προς τον αρχαιολογικό χώρο του Επικούριου Απόλλωνα, τα χωριά Νέδα και Αμπελιώνα. Οδηγώντας λοιπόν συνολικά για 120 λεπτά της ώρας και μετά από 80 χλμ απόσταση περίπου, περνώντας τα γραφικά χωριουδάκια Νέδα, Αμπελιώνα και Άγιος Σώστης, θα περάσετε την Ανδρίτσαινα και από εκεί ακολουθώντας τις πινακίδες θα φτάσετε στον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας που είναι επισκέψιμος για εσάς. Σας συμβουλεύουμε να καλέσετε πριν ξεκινήσετε για να ρωτήσετε το ωράριο λειτουργίας του αρχαιολογικού χώρου.
Ο δεύτερος δρόμος είναι η εθνική οδός, θα φτάσετε την ίδια ώρα αλλά θα κάνετε πιο πολλά χλμ. Ξεκινώντας από τη βίλα μας, περνώντας το γραφικά χωριά Λύκαιο, Λυκόσουρα και τα χωριά Απιδίτσα, Χωρέμης μετά από λίγη ώρα θα περάσετε γραμμές του τρένου και αμέσως στη γέφυρα θα στρίψετε δεξιά προς το χωριό Παραδείσια. Μετά από 3 χλμ θα βρείτε πινακίδα που θα σας καθοδηγεί να πάτε προς Καλαμάτα μέσω πλευρικών διοδίων. Προσοχή, μετά από μερικά χλμ στην εθνική οδό θα πρέπει να πάρετε την κατεύθυνση προς Πύργο. Οδηγώντας λοιπόν για 120 λεπτά της ώρας συνολικά και μετά από 118 χλμ απόσταση περίπου, περνώντας διαδοχικά τα χωριά Καλό Νερό, τη Ζαχάρω και τα Κρέστενα, πινακίδες θα σας καθοδηγήσουν για να φτάσετε στην Αρχαία Ολυμπία.
Τηλέφωνα
Αρχαιολογικού χώρου Ολυμπίας : +30 2624022742 – 2624023753
Εκτός από την επίσκεψή σας στον αρχαιολογικό χώρο και το μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας, αξίζει να κάνετε μία στάση στη πόλη της Αρχαίας Ολυμπίας, κάνοντας το περίπατό σας στα πλακόστρωτα σοκάκια της. Εδώ θα συναντήσετε καταστήματα πώλησης χειροποίητων πραγμάτων για κάθε χρήση και τοπικά παραδοσιακά γλυκά και φαγώσιμα. Εδώ θα βρείτε επίσης πολλές επιλογές για καφέ και φαγητό.
Να περάσετε όμορφα …
Στη δυτικήΠελοπόννησο, στην πανέμορφη κοιλάδα του ποταμού Αλφειού, άνθισε το πιο δοξασμένο ιερό της αρχαίας Ελλάδας, που ήταν αφιερωμένο στον πατέρα των θεών, τον Δία. Απλώνεται στους νοτιοδυτικούς πρόποδες του κατάφυτου Κρονίου λόφου, μεταξύ των ποταμών Αλφειού και Κλαδέου, που ενώνονται σε αυτή την περιοχή. Καλώς ορίσατε στην Αρχαία Ολυμπία.
Παρά την απομονωμένη θέση της κοντά στη δυτική ακτή της Πελοποννήσου, η Ολυμπία καθιερώθηκε στο πανελλήνιο ως το σημαντικότεροθρησκευτικόκαιαθλητικόκέντρο. Εδώ γεννήθηκαν οι σπουδαιότεροι αγώνες της αρχαίας Ελλάδας, οι Ολυμπιακοί, που γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια προς τιμήν του Δία, ένας θεσμός με πανελλήνια ακτινοβολία και λάμψη από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Η απαρχή της λατρείας και των μυθικών αναμετρήσεων που έλαβαν χώρα στην Ολυμπία χάνεται στα βάθη των αιώνων. Οι τοπικοί μύθοι σχετικά με τον ισχυρό βασιλιά της περιοχής, τον ξακουστό Πέλοπα, και τον ποτάμιο θεό Αλφειό, φανερώνουν τους ισχυρούς δεσμούς του ιερού τόσο με την Ανατολή όσο και με τη Δύση.
Σύμφωνα με τον ιστότοπο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς τηςUNESCO, δεν υφίσταται αρχαιολογικός χώρος σ’ ολόκληρο τον κόσμο με τόσο στενή αναφορά προς τη σημερινή πραγματικότητα όσο σ’ αυτόν της Ολυμπίας. Τοαρχαίο στάδιο της Ολυμπίας, όπου τελούνταν οι Ολυμπιακοί αγώνες στην αρχαιότητα και ο μνημειακών διαστάσεωνναός του Δία, ο μεγαλύτερος της Πελοποννήσου, είναι μερικά μόνο από τα αξιοθέατα του χώρου.
Περιγραφή
Ο αρχαιολογικός χώρος της Ολυμπίας περιλαμβάνει τοΙερό του Δία, με τους ναούς και τα κτήρια που σχετίζονταν άμεσα με τη λατρεία, και διάφορα οικοδομήματα που είχαν κτιστεί γύρω από αυτό, όπως αθλητικές εγκαταστάσεις που χρησιμοποιούνταν για την προετοιμασία και την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων, βοηθητικά κτήρια, χρηστικά και διοικητικά, καθώς και οικοδομήματα κοσμικού χαρακτήρα.
ΗΆλτις, το ιερό άλσος, καταλαμβάνει το κεντρικό τμήμα και μέσα σε αυτή αναπτύσσεται ο πυρήνας του Ιερού, με τους ναούς, τους θησαυρούς και τα σημαντικότερα κτήρια του χώρου. Χωρίζεται από τη γύρω περιοχή με περίβολο, που στα τέλη του 4ου αι. π.Χ. είχε δύο πύλες στη δυτική πλευρά του και μία στη νότια, ενώ το όριό της στα ανατολικά αποτελεί ηΣτοά της Ηχούς, που χωρίζει τον ιερό χώρο από το στάδιο. Στη ρωμαϊκή περίοδο, ο περίβολος διευρύνθηκε και στη δυτική του πλευρά διαμορφώθηκαν δύο μνημειακά πρόπυλα.
Σε περίοπτη θέση μέσα στον ιερό χώρο δεσπόζει ογιγάντιος ναός του Δίακαι βορειότερα ο παλαιότεροςναός της Ήρας. Στη βόρεια πλευρά υπήρχε τοΜητρώο, ναός αφιερωμένος στη μητέρα των θεών Ρέα-Κυβέλη, και πίσω του, στους πρόποδες του Κρονίου, οι θησαυροί που είχαν αφιερώσει οι ελληνικές πόλεις, κυρίως οι αποικίες. Στα δυτικά τους σώζεται το Νυμφαίο, το λαμπρό υδραγωγείο που αφιέρωσε στο ιερό ο Ηρώδης Αττικός.
Μέσα στην Άλτι υπήρχαν ακόμη τοΠελόπιο, ταφικό μνημείο, αφιερωμένο στον ήρωα Πέλοπα, τοΠρυτανείο, που ήταν η έδρα των αξιωματούχων του ιερού, και τοΦιλιππείο, το κομψό κυκλικό οικοδόμημα που αφιέρωσε ο Φίλιππος Β΄, βασιλιάς της Μακεδονίας.
Κατά την αρχαιότητα, στα νοτιοανατολικά τουΗραίου(Ναός της Ήρας) υπήρχε και ο μεγάλοςβωμός του Δία, σημαντικότατο μνημείο, που όμως δεν διατηρήθηκαν ίχνη του, γιατί είχε σχηματιστεί από τη συσσώρευση τέφρας, και διαλύθηκε όταν το ιερό σταμάτησε να λειτουργεί. Ο υπόλοιπος χώρος μέσα στον περίβολο ήταν γεμάτος από βωμούς, αγάλματα θεών και ηρώων, ανδριάντες των Ολυμπιονικών, αφιερώματα επιφανών ιδιωτών και ελληνικών πόλεων, ανάμεσά τους και η περίφημηΝίκη του Παιωνίου, που μπορείτε να θαυμάσετε στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Ολυμπίας.
Έξω από το νότιο περίβολο της Άλτεως, υπάρχει τοΒουλευτήριοκαι ακόμη πιο κάτω ηΝότιαστοά, που αποτελούσε το νοτιότερο κτήριο του ευρύτερου ιερού χώρου και την κύρια είσοδο του ιερού από τη πλευρά αυτή. Στο δυτικό τμήμα του χώρου υπάρχουν κτήρια που εξυπηρετούσαν το προσωπικό του ιερού, τους αθλητές και τους επίσημους επισκέπτες και χωρίζονται από την Άλτι με την ιερά οδό:το γυμνάσιο και η παλαίστρα, χώροι προπόνησης, τοεργαστήριο του Φειδία, που στα παλαιοχριστιανικά χρόνια μετατράπηκε σε βασιλική, τα ελληνικά λουτρά με τοκολυμβητήριο, οιρωμαϊκέςθέρμες, οΘεηκολεών, (κατοικία των ιερέων), τοΛεωνιδαίο, που ήταν ξενώνας για τους επισήμους, και οι μεταγενέστεροιρωμαϊκοίξενώνες.
Ανατολικά της Άλτεως εκτείνεται τοστάδιο, όπου τελούνταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Κατά την αρχαιότητα, νότια του σταδίου υπήρχε και οιππόδρομος, από τον οποίο σήμερα δεν σώζεται κανένα ίχνος, διότι έχει παρασυρθεί από τον Αλφειό ποταμό. Στην ίδια περιοχή υπάρχουν κτηριακά συγκροτήματα λουτρών και επαύλεων, όπως η περίφημηέπαυληπου έκτισε ο Νέρων όταν διέμενε στην Ολυμπία, προκειμένου να συμμετάσχει στους αγώνες.
Πηγή: Υπουργείο Πολιτισμού, www.culture.gr
http://www.visitgreece.gr/el/culture/world_heritage_sites/olympia_archaeological_site
|
Αποτελεί υποχρέωση για κάθε ταξιδιώτη ν’ αφιερώσει χρόνο σ’ ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά μουσεία, καθώς στα εκθέματά του συγκαταλέγονται η γλυπτή διακόσμηση του ναού του Διός, που ήταν ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, η Νίκη του Παιωνίου και ο περίφημος Ερμής του Πραξιτέλη. Εξίσου σπουδαία και η συλλογή των χάλκινων ευρημάτων, η μεγαλύτερη και πιο πλούσια στο είδος της παγκοσμίως.
http://www.visitgreece.gr/el/culture/museums/archaeological_museum_of_olympia
|
Ο Πιερ Φρεντύ, βαρόνος ντε Κουμπερτέν (1/1/1863-2/7/1937) ήταν Γάλλος παιδαγωγός και ιστορικός, ιδρυτής της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, και θεωρείται ο πατέρας των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες έλαβαν χώρα το 1896 στην Αθήνα και οι δεύτεροι το 1900 στο Παρίσι. Ο Ντε Κουμπερτέν ετάφη στη Λωζάννη (έδρα της Δ.Ο.Ε.), ενώ, σύμφωνα με τη διαθήκη του, η καρδιά του θάφτηκε χωριστά σε ένα μνημείο κοντά στα ερείπια της αρχαίας Ολυμπίας. Μη χάσετε την ευκαιρία να επισκεφτείτε το μνημείο περπατώντας κατά μήκος του αρχαίου σταδίου.
http://www.visitgreece.gr/el/culture/monuments/pierre_de_coubertins_monument
Μια επίσκεψη στον τόπο που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες ποτέ δεν είναι αρκετή. Το μεγαλείο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού δεν σταματά να εντυπωσιάζει. Σε αυτή τη γωνιά της Πελοποννήσου θα λατρέψετε και εσείς τον πατέρα των θεών, Δία. Θα φανταστείτε να υψώνεται επιβλητικό μπροστά σας ένα από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου, το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία ύψους 13,5 μέτρων, φιλοτεχνημένο από τον Φειδία. Με δέος θα αντικρίσετε τον περίφημο Ερμή του Πραξιτέλη. Θα αισθανθείτε την αίγλη, τη δόξα και τη σοφία ενός πολιτισμού που μάγεψε τον κόσμο όλο και θα νιώσετε ότι βρίσκεστε στη γραμμή εκκίνησης για ένα ταξίδι πίσω στην ιστορία, στο μεγαλείο της αρχαίας Ελλάδας. Έτοιμοι; Φύγαμε.
Ολυμπιακοί Αγώνες, προς τέρψη του Δία
Λονδίνο, Πεκίνο, Αθήνα… Πηγαίνοντας πίσω στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, θα φτάσετε εδώ που ξεκίνησαν όλα: στην Πελοπόννησο και την πανέμορφη κοιλάδα του ποταμού Αλφειού με το πιο φημισμένο ιερό της αρχαίας Ελλάδας, αφιερωμένο στον πατέρα των θεών, το Δία. Προς τιμήν του, κάθε τέσσερα χρόνια τελούνταν ένας θεσμός με πανελλήνια ακτινοβολία και λάμψη: οι Ολυμπιακοί Αγώνες, οι σπουδαιότεροι της αρχαίας Ελλάδας. Λατρεία, μυθικές αναμετρήσεις, άνθρωποι με υπερδυνάμεις και δοξασμένες νίκες χάνονται στα βάθη των αιώνων… Ο απόηχός τους, όμως, είναι ζωντανός παγκοσμίως, ακόμη και σήμερα.
Περιήγηση στο αρχαίο στάδιο των Ολυμπιακών Αγώνων
Ένας από τουςσπουδαιότερους αρχαιολογικούς χώρους στην Ελλάδα, το αρχαίο στάδιο σηματοδοτεί το χώρο, όπου τελούνταν οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες και τα Ηραία. Το στάδιο έλαβε τη μορφή που βλέπετε σήμερα στις αρχές του 5ου αι. π.Χ., όταν οικοδομήθηκε ο μεγάλος ναός του Δία. Κατά την αρχαιότητα, νότια του σταδίου υπήρχε και ο ιππόδρομος. Στην ίδια περιοχή υπάρχουν κτηριακά συγκροτήματα λουτρών και επαύλεων, όπως η περίφημη έπαυλη που έκτισε ο Νέρων, όταν διέμενε στην Ολυμπία για να πάρει μέρος στους αγώνες.
Όταν ο Χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι Ολυμπιακοί Αγώνες σιγά σιγά έχασαν την σημασία τους, αφού θεωρούνταν πια παγανιστική γιορτή. Τελικά, το 393 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος απαγόρευσε την διεξαγωγή τους. Από τότε η αρχαία Ολυμπία δεν ξαναγνώρισε το μεγαλείο και την αίγλη που απολάμβανε ως κέντρο διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων. Στις 18 Αυγούστου του 2004, το αρχαίο στάδιο της Ολυμπίας ξαναέζησε στιγμές αίγλης μετά από 1611 χρόνια, καθώς φιλοξένησε το αγώνισμα της σφαιροβολίας ανδρών και γυναικών στο πλαίσιο των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
Ο Ερμής του Πραξιτέλη
Στο αρχαιολογικόμουσείοτης Ολυμπίας θα βρεθείτε πρόσωπο με πρόσωπο με τον «πρωταγωνιστή»: είναι ο Ερμής του Πραξιτέλη, από τα σημαντικότερα εκθέματα του μουσείου. Ο θεός στηρίζεται σε έναν κορμό δέντρου. Στο αριστερό του χέρι, ο μικρός Διόνυσος. Η αρχαία ελληνική τέχνη αποτυπώνει το κάλλος, την ισορροπία, την αρμονία. Κατά τα ρωμαϊκά χρόνια, το άγαλμα υπέστη επεμβάσεις, όταν μεταφέρθηκε στο Ηραίο. Σήμερα, στο μουσείο της Ολυμπίας, εκτός του Ερμή, θα απολαύσετε τη μόνιμη έκθεση ευρημάτων από τις ανασκαφές στον ιερό χώρο της Άλτεως. Εκθέματα από τα προϊστορικά έως και τα πρώτα χριστιανικά χρόνια με σημαντικότερη την έκθεση των γλυπτών, που φιλοξενεί και την αρματοδρομία Πέλοπα και Οινομάου, καθώς και τη Φτερωτή Νίκη του Παιωνίου.
Ξενάγηση στον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας
Επισκεφθείτε το Ιερό του Δία, του πατέρα των θεών. Γύρω, ναοί και κτήρια που σχετίζονταν άμεσα με τη λατρεία, αλλά και οικοδομήματα για τη φιλοξενία και την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων: αθλητικές εγκαταστάσεις, βοηθητικά κτήρια, χρηστικά και διοικητικά, αλλά και κτίσματα κοσμικού χαρακτήρα. Στο κεντρικό τμήμα, η Άλτις, το ιερό άλσος, μέσα στο οποίο αναπτύσσεται ο πυρήνας του Ιερού. Τώρα, αντιλαμβάνεστε πως οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες σε επίπεδο και λάμψη ήταν αρκετά… σύγχρονοι.
Πεσμένες κολώνες στον χώρο της Αρχαίας Ολυμπίας
Ο Ερμής του Πραξιτέλη στην Αρχαία Ολυμπία
Αρχαίο μνημείο στην Αρχαία Ολυμπία
Μνημεία και ιστορία της Αρχαίας Ολυμπίας
Ancient Olympia’s monuments and history
Το Μουσείο της Ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων
Ξεναγήσεις στον χώρο της Αρχαίας Ολυμπίας
Το Μουσείο της Ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων
Οι κρυμμένοι θησαυροί της Αρχαίας Ολυμπίας
Περισσότερα μνημεία, περισσότερη ιστορία
Ο ναός της Ήρας, ένα από τα αρχαιότερα δείγματα μνημειακής ναοδομίας στην Ελλάδα, το Βουλευτήριο, το Πρυτανείο, το αρχαίο Γυμνάσιο, η Παλαίστρα, το Εργαστήριο του Φειδία, το Λεωνιδαίο, το Φιλιππείο, η Στοά της Ηχούς, το Βάθρο της Νίκης του Παιωνίου, το Νυμφαίο. Αν δεν χορταίνετε να ανακαλύπτετε την αρχαία Ελλάδα, τότε είστε στο σωστό μέρος: την Ολυμπία.
Μουσείο Ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων
Θαυμάστε 463 αρχαία έργα που προέρχονται από το Ιερό του Διός της Ολυμπίας, αλλά και από άλλα μουσεία που υπάρχουν ανά την Ελλάδα..
Το Φεστιβάλ Αρχαίας Ολυμπίας στην Πελοπόννησο
Οργανώστε το ταξίδι σας για το φεστιβάλ. Διοργανώνεται κάθε χρόνο και περιλαμβάνει ποιοτικές θεατρικές και μουσικοχορευτικές παραστάσεις.
https://www.discovergreece.com/el/mainland/peloponnese/ancient–olympia
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%B1
Ξεκινώντας από τη βίλα μας, περνώντας το γραφικά χωριά Λύκαιο, Λυκόσουρα και τα χωριά Απιδίτσα, Χωρέμης μετά από λίγη ώρα θα περάσετε γραμμές του τρένου και αμέσως στη γέφυρα θα στρίψετε δεξιά προς το χωριό Παραδείσια. Μετά από 3 χλμ θα βρείτε πινακίδα που θα σας καθοδηγεί να πάτε προς Καλαμάτα μέσω πλευρικών διοδίων.
Προσοχή, μετά από 24 χλμ περίπου στην εθνική οδό θα πρέπει να πάρετε την κατεύθυνση προς Αρφαρά και να βγείτε από την εθνική οδό. Οδηγώντας λοιπόν για 85 λεπτά της ώρας συνολικά και μετά από 66 χλμ απόσταση περίπου, περνώντας διαδοχικά τα χωριά Πλατύ, Αριστοδήμειο, Αρσινόη, Μαυρομμάτι και από εκεί ακολουθώντας τις πινακίδες θα φτάσετε στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Μεσσήνης που είναι επισκέψιμος για εσάς. Σας συμβουλεύουμε να καλέσετε πριν ξεκινήσετε για να ρωτήσετε το ωράριο λειτουργίας του αρχαιολογικού χώρου.
Τηλέφωνα
Χώρου Αρχαίας Μεσσήνης : +30 2724051046 – 2724051201
Αφήνοντας την Αρχαία Μεσσήνη, ευελπιστούμε ενθουσιασμένοι, θα πάρετε το δρόμο της επιστροφής περνώντας διαδοχικά τα χωριά Μαυρομμάτι, Αρσινόη, Αριστοδήμειο, Πλατύ μπαίνοντας ξανά στην εθνική οδό προς Καλαμάτα. Οδηγώντας λοιπόν για 50 λεπτά της ώρας συνολικά και μετά από 30 χλμ απόσταση περίπου και από εκεί ακολουθώντας τις πινακίδες θα φτάσετε στη πόλη της Καλαμάτας.
Οι επιλογές σας στη παραθαλάσσια πρωτεύουσα του Νομού Μεσσήνιας είναι πολυάριθμες και για όλα τα γούστα. Κάνοντας το περίπατό σας στα πλακόστρωτα σοκάκια της παλιάς πόλης ή τα ψώνια σας στην μεγάλη αγορά της. Εδώ θα συναντήσετε καταστήματα πώλησης χειροποίητων πραγμάτων για κάθε χρήση και τοπικά παραδοσιακά γλυκά και φαγώσιμα. Εδώ θα βρείτε επίσης πολλές επιλογές για καφέ και φαγητό. Σας συνιστούμε τέλος να επισκεφθείτε στη παραλία της πόλης, όπου μπορείτε να απολαύσετε το θαλασσινό σας μπάνιο και να πιείτε το καφεδάκι σας ή να απολαύσετε το φαγητό σε κάποιο παραλιακό κατάστημα εστίασης.
Να περάσετε όμορφα …
Αρχαία Μεσσήνη: επίσκεψη στα ίχνη του Παυσανία
Η Αρχαία Μεσσήνη βρίσκεται στους δυτικούς πρόποδες του όρους Ιθώμη, κοντά στο σημερινό χωριό Μαυρομάτι. Έχει έρθει στο φως ένα μεγάλο τμήμα της, που φανερώνει την έκταση, αλλά και τη σπουδαιότητα που είχε η πόλη αυτή κατά την αρχαιότητα. Η Αρχαία Μεσσήνη οικοδομήθηκε το 369 π.Χ. από τον Θηβαίο στρατηγό Επαμεινώνδα, ύστερα από τη μάχη των Λεύκτρων, όταν νίκησε τους Σπαρτιάτες, εισέβαλε στη Λακωνία και ελευθέρωσε τους Μεσσήνιους από τη σπαρτιατική κυριαρχία.
Ο περιηγητής Παυσανίας επισκέφτηκε την πόλη μεταξύ 155 και 160 μ.Χ. και κατέγραψε σημαντικές πληροφορίες για τη μορφή της αλλά και όλα τα δημόσια και ιερά οικοδομήματά της. Αρχικά το λίθινο τείχος που την περιέβαλλε, το οποίο εκτεινόταν στα 9 χιλιόμετρα περίπου και προστάτευε την πόλη από όλες τις κατευθύνσεις, εκτός από τα βορειοανατολικά, όπου στεκόταν σαν φυσικό οχυρό η Ιθώμη. Εκτός από μέρος του τείχους αυτού, οι αρχαιολογικές ανασκαφές έφεραν επίσης στο φως: το Θέατρο, το οποίο κυρίως φιλοξενούσε πολιτικές συγκεντρώσεις, την Κρήνη Αρσινόη, μεγάλη και εντυπωσιακή κατασκευή ανάμεσα στο Θέατρο και την Αγορά, τη δυτική πλευρά της Αγοράς, το ιερό του Διός Σωτήρος, το ιερό της Δήμητρας και των Διόσκουρων, το Ασκληπιείο, το οποίο φαίνεται ότι κατείχε σημαντική θέση στη δημόσια ζωή της πόλης, το ιερό ενός ήρωα, πιθανότατα του Αριστομένη, το Εκκλησιαστήριο, το Στάδιο, το Γυμνάσιο, καθώς και την Αρκαδική Πύλη, μνημειακών διαστάσεων, η οποία μνημονεύεται πολλάκις από τους περιηγητές, ως ένα από τα εντυπωσιακότερα κτίσματα του αρχαιολογικού χώρου.
Στο νοτιοδυτικό τμήμα της Πελοποννήσου, δίπλα στο σημερινό χωριό Μαυρομάτι, κατά την αρχαιότητα βρισκόταν η πόλη της Μεσσήνης, από τις σημαντικότερες αρχαίες πόλεις της περιοχής με σημαντική ιστορική παρουσία. Η πόλη ιδρύθηκε το 369 π.Χ. από το Θηβαίο στρατηγό Επαμεινώνδα και τους Αργείους συμμάχους του, με στόχο να αποκλείσουν τους Σπαρτιάτες από την περιοχή της Μεσσηνίας.
Η συγκεκριμένη θέση για την ίδρυση της νέας πόλης λέγεται πως επιλέχθηκε ύστερα από τη θαυματουργή ανακάλυψη του σημείου όπου βρισκόταν η διαθήκη του Αριστομένη, Μεσσήνιου ήρωα, που έγινε με τη μεσολάβηση ιερέων και μάντεων. Σύμφωνα με τον Παυσανία, για τον εποικισμό της νέας πόλης κλήθηκαν πίσω οι Μεσσήνιοι μετανάστες στην Ιταλία, τη Σικελία, τις Ευεσπερίδες στη Λιβύη, καθώς και σε διάφορες άλλες πόλεις όπου είχαν αυτοί καταφύγει. Οι περισσότεροι ανταποκρίθηκαν θετικά στο κάλεσμα για τον εποικισμό της νέας πόλης και, μαζί με τους απελευθερωμένους είλωτες και τους περίοικους, απάρτισαν τον πρώτο πληθυσμιακό όγκο της Μεσσήνης. Η πόλη πήρε το όνομά της από τη μυθική, προδωρική βασίλισσα της χώρας, που ήταν κόρη του Αργείου βασιλιά Τρίοπα και σύζυγος του Λάκωνα Πολυκάονα. Σύμφωνα με τον Παυσανία, η Μεσσήνη θεοποιήθηκε περί τον 10ο αιώνα π.Χ. και σταδιακά ανακηρύχθηκε σε μία από τις κύριες θεότητες της πόλης.
Συστηματικές ανασκαφές ξεκίνησαν στην περιοχή το 1895 από το Θεμιστοκλή Σοφούλη και συνεχίστηκαν το 1909 και το 1925 από το Γεώργιο Οικονόμο. Έπειτα στην περιοχή δραστηριοποιήθηκε ο Αναστάσιος Ορλάνδος έως το 1974, ενώ από το 1986 έως σήμερα τη διεύθυνση τον ανασκαφών έχει αναλάβει ο Πέτρος Θέμελης. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έχουν έρθει στο φως όλα τα δημόσια και ιερά οικοδομήματα που είδε και περιέγραψε ο Παυσανίας, ο οποίος επισκέφτηκε την πόλη κατά τα έτη 155-160 μ.Χ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Αντωνίνος Πίος (Σεβαστός).
Η αρχαία Μεσσήνη περιβαλλόταν από τείχος μήκους 9,5 χλμ. περίπου, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου στέκει μέχρι σήμερα. Περιλάμβανε δύο πύλες, την Αρκαδική (ή αλλιώς πύλη της Μεγαλόπολης) και τη Λακωνική. Η τελευταία αυτή καταστράφηκε τον 18ο αιώνα, η πρώτη όμως, η Αρκαδική, διατηρείται σε αρκετά καλή κατάσταση, και μάλιστα αποτελούσε το σήμα κατατεθέν της πόλης για τους πρώτους περιηγητές, οι οποίοι συνήθιζαν να την απεικονίζουν στις χαλκογραφίες τους. Είναι μία τεράστια, επιβλητική πύλη, κυκλική, με δύο εισόδους, μία εσωτερική και μία εξωτερική.
Στην αρχαία Μεσσήνη ήλθαν επίσης στο φως το θέατρο, η Αγορά, ιερά της Δήμητρας και των Διόσκουρων, του Διός Σωτήρος και της Ίσιδος και του Σαράπιδος, το ιερό ενός ήρωα, η επιβλητική Κρήνη Αρσινόη, ένας μεγάλος δωρικός ναός, το Ασκληπιείο, που ήταν το λαμπρότερο δημόσιο οικοδόμημα, το εκκλησιαστήριο, που θυμίζει κατά κάποιον τρόπο μικρό θέατρο, το στάδιο, το γυμνάσιο και, από μεταγενέστερους χρόνους, μία βασιλική των πρωτοβυζαντινών χρόνων. Η διάταξη της πόλης ακολουθούσε το λεγόμενο ιπποδάμειο σύστημα, όπου όλα τα οικοδομήματα έχουν τον ίδιο προσανατολισμό και ο χώρος διαιρείται σε οριζόντιους και κάθετους άξονες. Εμπνευστής του συστήματος αυτού ήταν ο Μιλήσιος Ιππόδαμος, αρχιτέκτονας, γεωμέτρης, πολεοδόμος και αστρονόμος που έζησε περί τον 5ο αιώνα π.Χ., ο οποίος στήριξε το σύστημά του στις αρχές της ισονομίας, της ισοπολιτείας και της ισομοιρίας, που αποτελούσαν τις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Η πόλη έπεσε θύμα επιδρομής των Γότθων το 395 μ.Χ. υπό τον Αλάριχο, οπότε και άρχισε σταδιακά να ερημώνεται. Δεν παύει βεβαίως να είναι μία από τις πιο καλοδιατηρημένες πόλεις του αρχαίου κόσμου και ένας από τους πιο ενδιαφέροντες αρχαιολογικούς προορισμούς.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=2809
http://www.ancientmessene.gr/index.php
Καλαμάτα : η πανέμορφη μεσσηνιακή πρωτεύουσα
Η Καλαμάτα, πρωτεύουσα του Νομού Μεσσηνίας, βρίσκεται στο μυχό του Μεσσηνιακού κόλπου και είναι κτισμένη στους πρόποδες του όρους Καλάθι, στις παρυφές του Ταϋγέτου, στη θέση των αρχαίων Φαρών. Αποτελεί το διοικητικό, οικονομικό και εμπορικό κέντρο της νοτιοδυτικής Πελοποννήσου σε απόσταση 215 χιλιόμετρα από την Πάτρα και 230 χιλιόμετρα από την Αθήνα.
Οδικώς η Καλαμάτα συνδέεται με την Τρίπολη και κατ’ επέκταση με την Αθήνα, μέσω του αυτοκινητόδρομου Κόρινθος – Τρίπολη – Καλαμάτα. Δυτικά η Καλαμάτα συνδέεται οδικά με τον Πύργο Ηλείας και την Πάτρα.
Η Καλαμάτα διαθέτει πολιτικό αεροδρόμιο (IATA:KLX), από το οποίο πραγματοποιούνται πτήσεις προς Aθήνα και Θεσσαλονίκη, καθώς και πτήσεις τσάρτερ προς διάφορες πόλεις της Ευρώπης. Η απόσταση από την πόλη της Καλαμάτας είναι 7 χλμ. Από το λιμάνι της Καλαμάτας υπάρχουν δρομολόγια προς Κύθηρα και Κρήτη τους καλοκαιρινούς μήνες.
Η Καλαμάτα, έχει πληθυσμό 70.130 κατοίκους. Η πόλη χαρακτηρίζεται από ωραία ρυμοτομία, έχει εύκρατο μεσογειακό κλίμα, φαρδείς δρόμους και μια όμορφη παραλία μήκους 4 χλμ., η οποία προσφέρεται για κολύμπι.
Υπήρξε από τις περιοχές που πρωτοστάτησαν στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας, κυριεύτηκε και καταστράφηκε πολλές φορές από εχθρούς και θεομηνίες και παραμένει από τον 19ο αιώνα σημαντικό εμπορικό λιμάνι της Πελοποννήσου και της νότιας ηπειρωτικής Ελλάδας.
Το Κάστρο της, κτίσμα της οικογένειας των Φράγκων ηγεμόνων Bιλλαρδουίνων, του 13ου αιώνα στεφανώνει την πόλη. Στον σύγχρονο αμφιθεατρικό χώρο του φιλοξενείται κάθε καλοκαίρι, εδώ και δύο δεκαετίες, το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Η μικρή βυζαντινή εκκλησία των Αγίων Αποστόλων (από εδώ ξεκίνησε η Επανάσταση στις 23 Μαρτίου 1821) στέκει σε μια πλατεία και γειτονιά διαμορφωμένη για πεζούς, ενώ και τις γύρω γειτονιές ομορφαίνουν πολλά νεοκλασικά κτίρια που στεγάζουν υπηρεσίες ή πολιτιστικούς φορείς.
Στην Καλαμάτα, πόλη που προσφέρεται για περίπατο στους πεζόδρομους όπου διοργανώνονται συχνά εκθέσεις και πολλά πολιτιστικά δρώμενα, ανακαλύπτεις δελεαστικά στέκια για φαγητό και ποτό. Η πόλη έχει να επιδείξει μια σειρά από σημαντικά αξιοθέατα: το εξαιρετικό Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας, που στεγάζεται στο κτίριο της Παλιάς Δημοτικής Αγοράς και περιλαμβάνει ευρήματα από όλες τις γεωγραφικές περιοχές της Μεσσηνίας ακολουθώντας συμβολικά τη ροή του ποταμού Πάμισου, το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο, όπου μεταξύ άλλων υπάρχει και ενότητα αφιερωμένη στη βιβλιοδεσία και την τυπογραφία, το Στρατιωτικό Μουσείο, την Πινακοθήκη Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης με πλουσιότατη συλλογή έργων Ελλήνων καλλιτεχνών, κυρίως από τις δεκαετίες ’50 και ’60, τη Δημοτική Πινακοθήκη «Α. Τάσσος», που συγκεντρώνει έργα κυρίως του ’80, καθώς και πολλούς άλλους φορείς που καλλιεργούν τη Μουσική και τις Τέχνες.
Η Καλαμάτα ήταν και είναι πάντα πόλη του εμπορίου και του πολιτισμού. Από τον 19ο αιώνα έγινε μεγάλο εμπορικό και ναυτιλιακό κέντρο με παραγωγή σταφίδας και μεταξιού, ενώ σήμερα τα πλούσια μουσεία, το Πάρκο Σιδηροδρόμων, η πλακόστρωτη πλατεία – χώρος ψυχαγωγίας τον χειμώνα και συναυλιών το καλοκαίρι, ο χαραγμένος ποδηλατόδρομος, το πεζοδρόμιο της παραλιακής οδού, συντελούν ώστε η Καλαμάτα να είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πόλεις της Ελλάδος ενώ αποτελεί και σταθμό για τη γνωριμία της ευρύτερης περιοχής με μοναδικές ομορφιές, όπως είναι η Μεσσηνιακή Μάνη, ο Ταΰγετος, η Κορώνη, η αρχαία Μεσσήνη κ.ά.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=2699
Ξεκινώντας από τη βίλα μας, περνώντας το γραφικά χωριά Λύκαιο, Λυκόσουρα και τα χωριά Απιδίτσα, Χωρέμης, μετά από λίγη ώρα θα περάσετε γραμμές του τρένου και τη γέφυρα και θα στρίψετε αριστερά προς Μεγαλόπολη. Μετά από 2 χλμ και πριν το χωριό Γέφυρα, ακολουθώντας τις πινακίδες, θα μπείτε στην εθνική οδό ΤΡΙΠΟΛΗΣ-ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ με κατεύθυνση προς Τρίπολη και Αθήνα.
Προσοχή, μετά από 70 χλμ περίπου στην εθνική οδό θα πρέπει να πάρετε την κατεύθυνση προς Στέρνα και να βγείτε από την εθνική οδό. Οδηγώντας λοιπόν για 95 λεπτά της ώρας συνολικά και μετά από 112 χλμ απόσταση περίπου, αφού έχετε βγει από την εθνική οδό, περνώντας διαδοχικά τα χωριά Σύνορο, Πανόραμα, Κουτσοπόδι, Φίχτι και από εκεί ακολουθώντας τις πινακίδες θα φτάσετε στον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών που είναι επισκέψιμος για εσάς. Σας συμβουλεύουμε να καλέσετε πριν ξεκινήσετε για να ρωτήσετε το ωράριο λειτουργίας του αρχαιολογικού χώρου.
Τηλέφωνα
Αρχαιολογικού χώρου Μυκηνών : +30 27510 76585, +30 27510 76802
Αφήνοντας τον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών, ευελπιστούμε ενθουσιασμένοι, θα πάρετε το δρόμο προς το Ναύπλιο με κατεύθυνση τα χωριά Παναρίτη και Νέα Τίρυνθα. Οδηγώντας λοιπόν για 20 λεπτά της ώρας συνολικά και μετά από 22 χλμ απόσταση περίπου και από εκεί ακολουθώντας τις πινακίδες θα φτάσετε στη πόλη του Ναυπλίου.
Οι επιλογές σας στη παραθαλάσσια πρωτεύουσα του Νομού Αργολίδας είναι πολυάριθμες και για όλα τα γούστα. Κάνοντας το περίπατό σας στα πλακόστρωτα σοκάκια της παλιάς πόλης ή τα ψώνια σας στην αγορά της. Εδώ θα συναντήσετε καταστήματα πώλησης χειροποίητων πραγμάτων για κάθε χρήση και τοπικά παραδοσιακά γλυκά και φαγώσιμα. Εδώ θα βρείτε επίσης πολλές επιλογές για καφέ και φαγητό. Σας συνιστούμε να επισκεφθείτε στη παραλία της πόλης, όπου μπορείτε να απολαύσετε το θαλασσινό σας μπάνιο και να πιείτε το καφεδάκι σας ή να απολαύσετε το φαγητό σε κάποιο παραλιακό κατάστημα εστίασης. Τέλος σας συνιστούμε να επισκεφθείτε το κάστρο της καθώς και τη μικρή νησίδα «Μπούρτζι».
Να περάσετε όμορφα …
Μυκήνες : μυθικές και πραγματικές μαζί
Οι «πολύχρυσες» Μυκήνες του Ομήρου βρίσκονται ανάμεσα σε δύο κωνικούς λόφους. Σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκαν από τον Περσέα και η δυναστεία του κράτησε τρεις γενιές. Έπειτα κυριάρχησαν οι Ατρείδες, στην διάρκεια της ηγεσίας των οποίων κατασκευάστηκαν και τα περισσότερα μνημεία. Τον 12ο αι. π.Χ. άρχισαν να παρακμάζουν. Ακολούθησε η κατάληψη αρχικά από τους Δωριείς και στη συνέχεια από τους Αργείους (468π.Χ.). Το 2ο αι. μ.Χ. οι Μυκήνες ήταν πια ερειπωμένες.
Εδώ θα θαυμάσεις την «Πύλη των Λεόντων», τα «κυκλώπεια τείχη», το «παλάτι των Ατρειδών», τους Ταφικούς Κύκλους Α’ και Β’, τον περίφημο «Θησαυρό του Ατρέα», τον «τάφο της Κλυταιμνήστρας» και πολλά άλλα κατασκευαστικά έργα, που θα σε ταξιδέψουν σε μυθικές κι ένδοξες εποχές.
10 χλμ. έξω απ’ το Άργος, στο δρόμο προς Κόρινθο από την παλαιά εθνική οδό, φωλιασμένη σε ένα βραχώδες ύψωμα ανάμεσα σε δύο ψηλούς κωνικούς λόφους, τον Προφήτη Ηλία και τη Σάρα, σε θέση στρατηγικής σημασίας, δεσπόζει η «ευρυάγυια και πολύχρυση» Ακρόπολη των Μυκηνών.
Οι Μυκήνες, σύμφωνα με τη μυθολογία, ιδρύθηκαν από τον Περσέα, γιο του Δία και της Δανάης. Η δυναστεία των Περσειδών συνεχίστηκε με τον Ηλεκτρύονα, το Σθένελο, γιο του Περσέα κι έπειτα τον Ευρυσθέα, που σκοτώθηκε σε εκστρατεία. Έπειτα ο τόπος καταλήφθηκε από τους απογόνους του Πέλοπα, Ατρέα και Θυέστη. Ο γιος του Ατρέα, ο Αγαμέμνονας ένωσε κάτω από το ξίφος του όλους τους Έλληνες που κατάκτησαν την Τροία κι έκανε τις Μυκήνες γνωστές σε ολόκληρο τον κόσμο. Από τη δόξα και τα πάθη της γενιάς του εμπνεύστηκαν οι τραγικοί ποιητές. Το μεγαλείο των Μυκηνών κράτησε ως το 1100 π.Χ., οπότε κατέλαβαν την Πελοπόννησο οι Δωριείς. Στους επόμενους αιώνες η καταστροφή συνεχίστηκε και το 468 π.Χ. οι Αργείοι κατέλαβαν την ακρόπολη. Το 150 μ.Χ. οι Μυκήνες πιθανώς ερημώθηκαν.
Για αιώνες πολλούς η ένδοξη αυτή γη κατοικούσε μόνο στη φαντασία των εραστών της ποίησης. Όμως το 1876 ο Ερρίκος Σλήμαν με «πυξίδα» του τα έπη του Ομήρου πάτησε αυτά τα ιστορικά χώματα και έφερε στο φως τα παλάτια των Ατρειδών και το λαμπρό μυκηναϊκό πολιτισμό, που δέσποζε στον ελλαδικό χώρο την περίοδο 1600-1100 π.Χ.. Τα περισσότερα μνημεία που ανακαλύφθηκαν ανήκουν στην εποχή ακμής του χώρου, την Ύστερη Εποχή του Χαλκού μεταξύ 1350-1200 π.Χ.. Ο τόπος όμως πρωτοκατοικήθηκε τη Μεσολιθική εποχή.
Σήμερα ο αρχαιολογικός χώρος φιλοξενεί σειρά εντυπωσιακών κατασκευών που προκαλούν δέος με το μέγεθος και την κομψότητά τους. Ακολούθησε τα βήματα των Ατρειδών για να θαυμάσεις την «Πύλη των Λεόντων» με το τεράστιο ανάγλυφο του υπέρθυρου που δείχνει δύο όρθια λιοντάρια αντιμέτωπα να πατούν σε αμφίκοιλους βωμούς και να τα χωρίζει ένας μινωικός κίονας και γύρω από αυτήν τα επιβλητικά «κυκλώπεια τείχη». Στον κυρίως χώρο δεσπόζουν η καλοδιατηρημένη βασιλική αυλή, το κυρίως ανάκτορο (το «παλάτι των Ατρειδών») και μια σειρά από κτιριακές εγκαταστάσεις που θεωρούνται αρχοντικές οικίες. Τα αρχαιολογικά ευρήματα σε αυτούς τους χώρους αποδεικνύουν τη στενή σχέση της Μινωικής και της Μυκηναϊκής τέχνης, καθώς βρέθηκαν πλήθος τοιχογραφιών και ψηφιδωτών διακόσμων, που ανήκουν σε προγενέστερη κρητομινωϊκή τεχνοτροπία.
Σε κοντινή απόσταση βρίσκονται τα ευρήματα του Ταφικού Κύκλου Α’ και λίγο πιο πέρα, έξω από τα τείχη, δυτικά της Πύλης των Λεόντων, ο Ταφικός Κύκλος Β’ με τους 24 συνολικά τάφους, εκ των οποίων οι 14 είναι βασιλικοί. Δεσπόζουσα θέση έχει και η Υπόγεια δεξαμενή αλλά και η Βόρεια Πύλη. Διάσπαρτα στο γύρω χώρο και σε κοντινή απόσταση βρίσκεται ο επιβλητικός «Θησαυρός του Ατρέα» που μέσα σε αυτόν βρέθηκαν χρυσά αντικείμενα και η φημισμένη «μάσκα του Ατρέα», χρυσό εκμαγείο ανδρικού προσώπου. Σε μικρή απόσταση βρίσκεται ο αυστηρός και απέριττος «τάφος της Κλυταιμνήστρας» καθώς και ο τάφος του Αιγίσθου.
Όλα αυτά και μια πληθώρα άλλων κατασκευαστικών έργων ολοκληρώνουν την περιδιάβαση στον τόπο που κάποτε, κατά τον Όμηρο πάτησαν οι «κάλλιστοι των ανδρών».
Πληροφορίες
Τηλέφωνο: 27510 76585
Ημέρες και ώρες λειτουργίας:
Χειμερινό ωράριο: 08:00-15:00
Θερινό ωράριο: 08:00-19:00
Εισιτήριο: Ολόκληρο 8 ευρώ, Μειωμένο 4 ευρώ
Το εισιτήριο είναι ενιαίο για όλο τον αρχαιολογικό χώρο (Ακρόπολη, Μουσείο, Θησαυρός Ατρέα)
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=790
Αρχαιολογικό Μουσείο Μυκηνών :
ο θησαυρός της μυκηναϊκής εποχής
Το Αρχαιολογικό Μουσείο Μυκηνών βρίσκεται εντός του αρχαιολογικού χώρου και στεγάζεται σε ένα κτίριο ιδιαίτερης αισθητικής, κτισμένο σε τρία επίπεδα, που φέρνει σε άμεση επαφή τα εκθέματα με τον φυσικό τους χώρο.
Εδώ, στις 3 συνολικά αίθουσες, θα έχεις την ευκαιρία να θαυμάσεις το μεγαλείο του μυκηναϊκού πολιτισμού μέσα από 2.500 περίπου εκθέματα, τα οποία οργανώνονται σε 4 αυτοτελείς θεματικά και χρονικά ενότητες. Τα ευρήματα αυτά, κυρίως πήλινα, λίθινα, μετάλλινα, τοιχογραφίες, έργα μικροτεχνίας, χρυσοχοΐας κ.ά., χρονολογούνται από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού έως και την Ελληνιστική εποχή και ανακαλύφθηκαν στις Μυκήνες και την ευρύτερη περιοχή. Παράλληλα, στον προθάλαμο του μουσείου υπάρχει μακέτα της ακρόπολης των Μυκηνών και πλούσιο εποπτικό υλικό, που βοηθά τον επισκέπτη να αποκτήσει μια όσο το δυνατόν πιο πλήρη και ζωντανή εικόνα για τον μυκηναϊκό πολιτισμό.
Στους πρόποδες του λόφου της ακρόπολης, μέσα στον αρχαιολογικό χώρο βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο των Μυκηνών, ένα σύγχρονο στολίδι για την περιοχή και πόλος έλξης για χιλιάδες τουρίστες, Έλληνες και ξένους, οι οποίοι προσέρχονται όλο το χρόνο στον ιερό αυτό χώρο, για να θαυμάσουν τμήμα ευρημάτων από το θησαυρό των Ατρειδών.
Εδώ, σε ένα κτίσμα ιδιαίτερης αισθητικής και αρχιτεκτονικής αξίας, θα απολαύσεις μια επίσκεψη διαφορετική από κάθε άλλη. Κι αυτό, γιατί η θέση του είναι άριστα επιλεγμένη, καθώς επιτρέπει στα εκθέματα να βρίσκονται σε άμεση επαφή με τον φυσικό τους χώρο. Μέσα από τα μεγάλα παράθυρα θα βλέπεις τα μνημεία του Μυκηναϊκού πολιτισμού, ενώ την ίδια στιγμή έχοντας μπροστά σου τα εκθέματα, θα νιώθεις πως ξαναζείς το μύθο του γένους των Ατρειδών.
Η «σπίθα» για τη δημιουργία αυτού του μουσειακού χώρου άναψε τη δεκαετία του 1960. Τότε, ο αρχαιολόγος Γ. Μυλωνάς διεξήγαγε ανασκαφές εδώ και θεώρησε ιδανικό να δημιουργηθεί μουσείο εντός του αρχαιολογικού χώρου, προκειμένου να στεγαστεί και να φυλαχθεί ο αναρίθμητος θησαυρός των Μυκηνών. Μετά από πολυετείς διεργασίες και συλλογή του υλικού που βρισκόταν τόσο στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ναυπλίου όσο και στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, το 2003 πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του μουσείου.
Το μουσείο είναι κτισμένο σε τρία επίπεδα και καλύπτει συνολική έκταση 2.000 τμ. Βέβαια, ο εκθεσιακός χώρος καθεαυτός έχει μικρότερη έκταση. Διαμορφώθηκε στην ανατολική πλευρά του κτιρίου και αποτελείται από τρεις αίθουσες και έναν προθάλαμο σε δύο διαφορετικά επίπεδα.
Τα εκθέματα (2500 περίπου), χρονολογούνται από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού έως και την Ελληνιστική εποχή και προέρχονται από τις Μυκήνες και την ευρύτερη περιοχή. Έχουν ταξινομηθεί σε 4 αυτοτελείς ενότητες, δομημένες θεματικά και χρονικά. Στο κέντρο του προθαλάμου βρίσκεται η μακέτα της μυκηναϊκής ακρόπολης, συνοδευόμενη από πλούσιο εποπτικό υλικό (πληροφοριακές πινακίδες, κάρτες, σχέδια), που θα σε βοηθήσει να τη φανταστείς όπως υπήρξε πραγματικά. Επίσης εδώ εκτίθενται και αντικείμενα, τα οποία ήρθαν στο φως κατά τις εργασίες οικοδόμησης του κτιρίου.
Η πρώτη ενότητα, που καταλαμβάνει την πρώτη αίθουσα, αναφέρεται στη ζωή των Μυκηναίων. Κύλικες με ψηλό πόδι, ψευδόστομοι αμφορείς, υδρίες, οινοχόες, αλαβάστρινα δοχεία κ.ά. κοσμούν την αίθουσα. Στη δεύτερη αίθουσα παρουσιάζονται τα ταφικά έθιμα των Μυκηναίων. Εδώ εκτίθενται αντίγραφα των αυθεντικών χρυσών προσωπίδων του Ταφικού Κύκλου Α’, οι οποίες εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, αργυρές προσωπίδες, χρυσά κύπελλα, ξίφη και κοσμήματα, προερχόμενα από τον Ταφικό Κύκλο Β’, αλλά και από νεκροταφεία θαλαμωτών τάφων της ευρύτερης περιοχής. Η τρίτη αίθουσα χωρίζεται σε δύο ίσους χώρους, τους οποίους καταλαμβάνουν εξ ημισείας δύο ακόμα ενότητες. Στο πρώτο μισό προβάλλεται η ζωή στην περιοχή κατά τους ιστορικούς χρόνους. Κυρίαρχη θέση έχουν εδώ ιερά της αρχαϊκής και κλασικής εποχής όπως το «Αγαμεμνόνειον» και το «ιερό του Ενυαλίου». Στο υπόλοιπο μισό εκτίθενται τα επιτεύγματα του Μυκηναϊκού πολιτισμού.
Φεύγοντας από το μουσείο θα αφήσεις πίσω σου μια μοναδική εμπειρία, αλλά θα κρατάς μαζί σου για πάντα μια πλήρη και απίστευτα ζωντανή εικόνα του μυκηναϊκού πολιτισμού.
Πληροφορίες
Ακρόπολη Μυκηνών, Μυκήνες Αργολίδας
Τηλέφωνο: 27510 76585, 27510 76802
Ημέρες και ώρες λειτουργίας
Χειμερινό ωράριο:08:00-15:00
Θερινό ωράριο: 08:00-19:00
Τη Δευτέρα το Μουσείο ανοίγει μετά τις 12.
Εισιτήριο: Γενική είσοδος 8 ευρώ, Μειωμένο 4 ευρώ
Το εισιτήριο είναι ενιαίο για όλο τον αρχαιολογικό χώρο (Ακρόπολη, Μουσείο, Τάφος Ατρέα)
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=954
Ναύπλιο : Τίποτα λιγότερο από πρώτη πρωτεύουσα !
Περπατώντας στα γραφικά δρομάκια της παλιάς πόλης του Ναυπλίου, κάτω από τη σκιά της Ακροναυπλίας, θα δεις να ξεδιπλώνεται μπροστά σου ολόκληρη η σύγχρονη ιστορία της χώρας σαν ένα μεγάλο, πολύχρωμο ψηφιδωτό. Ιππότες, βαρόνοι, πριγκιποπούλες, ποιητές και οπλαρχηγοί του ΄21 σε συντροφεύουν σε κάθε σου βήμα στην Πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας. Νεοκλασικά κτίρια, κρήνες, πλατείες, «λαβωμένες» εκκλησίες, τζαμιά, ιστορικά δέντρα και μουσεία με αμύθητους θησαυρούς σε περιμένουν κάθε εποχή του χρόνου σε ένα ιστορικό και νοσταλγικό ταξίδι στη γνώση.
Η παλιά πόλη του Ναυπλίου, αποτελεί μια πόλη-μουσείο και μια από τις ομορφότερες και ερωτικότερες της Ελλάδος. Η πολυμορφία, η ιστορία και τα πολλά νεοκλασικά αρχοντικά της συνέτειναν στο να ανακηρυχθεί προστατευόμενη πόλη από το Υπουργείο Πολιτισμού. Εκτείνεται βόρεια του κάστρου της Ακροναυπλίας, από την Πύλη της Ξηράς μέχρι τον Προμαχώνα «Πέντε Αδέλφια».
Μέσα στα γραφικά δρομάκια της θα σου αποκαλυφθούν κομμάτι-κομμάτι οι «θησαυροί» της με τις βουκαμβίλιες και τα υπόλοιπα λουλούδια να δίνουν χρώμα και άρωμα στο ιστορικό και νοσταλγικό ταξίδι σου.
Αν επιθυμείς νοσταλγικές ανέσεις, τότε πάρε το τρενάκι από το λιμάνι και απόλαυσε τη διαδρομή. Αν πάλι προτιμάς τη βόλτα στα καλντερίμια, μια καλή αφετηρία είναι η αναστηλωμένη «Πύλη της Ξηράς», στη σκιά του Παλαμηδιού, συνομήλικη σχεδόν με το επιβλητικό κάστρο. Η τοξοτή αυτή πύλη με το ολόγλυφο λιοντάρι στην κορυφή της κατασκευάστηκε το 1708 κι αποτελούσε τη μόνη είσοδο της κάτω πόλης από τη στεριά. Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται το πάρκο του Κολοκοτρώνη, στο κέντρο του οποίου δεσπόζει το άγαλμα του «Καβαλάρη Γέρου του Μωριά», πλαισιωμένο από τέσσερα κανόνια, έργο του Λάζαρου Σώχου. Απέναντι θα δεις το περίοπτο Δικαστικό Μέγαρο με τις προτομές των ηρωικών δικαστών Τερτσέτη και Πολυζωίδη να κοσμούν την είσοδο του μεγάρου. Απέναντί του το μέγαρο Άρμανσπεργκ και πιο κάτω η οικία του Αντιβασιλέα Μάουερ θα σου θυμίζουν την εποχή της αντιβασιλείας, το πέρασμα των Βαυαρών και του νεαρού Όθωνα από την πόλη.
Λίγα μέτρα πιο κάτω η πλατεία «Καποδίστρια» όπου στέκει κραταιός ο ανδριάντας του πρώτου Κυβερνήτη κι αντίκρυ η ιστορική πλατεία των «Τριών Ναυάρχων», όπου τελέστηκαν τα επινίκια της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου προς τιμήν των τριών Προστάτιδων Δυνάμεων. Εδώ δεσπόζουν ιστορικά κτίρια, το «Πρώτο Γυμνάσιο» και σημερινό Δημαρχείο της πόλης και το πρώτο φαρμακείο του Βονιφάτιου Βοναφίν, όπου η παράδοση θέλει να ταριχεύτηκε το νεκρό σώμα του Καποδίστρια. Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται το ταφικό μνημείο με τα οστά του Δ. Υψηλάντη και λίγο πιο κάτω, εκεί που αρχίζει ο «Μεγάλος Δρόμος» στέκεται ο ανδριάντας του πρώτου βασιλιά της Ελλάδος, Όθωνα.
Περπατώντας στο «Μεγάλο Δρόμο» που είναι γεμάτος με παραδοσιακά καταστήματα, φτάνεις στην ιστορική και πλακόστρωτη «Πλατεία Συντάγματος», μία από τις διασημότερες πλατείες της Ευρώπης. Εκεί ,στην «πιάτσα ιτάλια» θα συναντήσεις κτίρια άμεσα συνυφασμένα με την ιστορία της πόλης. Δύο τζαμιά, το «Τριανόν» και το «Βουλευτικό», θα σου θυμίζουν την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Στο τέρμα της πλατείας ορθώνεται επιβλητική η βενετσιάνικη οπλοθήκη, σημερινό Αρχαιολογικό Μουσείο. Μπροστά του ο γηραιός πλάτανος μοιάζει να κρύβει ακόμα στα θεόρατα κλαδιά του τα σχέδια των ντόπιων οπλαρχηγών, που οργάνωναν στη σκιά του τον Απελευθερωτικό Αγώνα. Λίγο πιο δίπλα, το νεοκλασικό σήμερα κτίριο της Εθνικής Τράπεζας, οικία κάποτε της Καλλιόπης Παπαλεξοπούλου. Εδώ, στα 1862 οργανώθηκε η Ναυπλιακή Επανάσταση. Λίγα βήματα πάνω από την πλατεία, μια πανέμορφη μαρμάρινη κρήνη υπενθυμίζει πως εκεί, στο «νυφοπάζαρο», η προμήθεια του νερού γινόταν αφορμή για να πλεχτούν ειδύλλια και να σχεδιαστούν οι γάμοι της εποχής.
Τριγυρνώντας στα γραφικά καλντερίμια γύρω από την πλατεία, νιώθεις πως ζεις σε άλλες, ρομαντικές εποχές. Διώροφα και τριώροφα νεοκλασικά σε χαιρετούν και σε μαγεύουν με το επιβλητικό τους ανάστημα και τα ολάνθιστα μπαλκόνια τους. Εκεί, μέσα στα στενά, «λαβωμένες» εκκλησίες αποτυπώνουν θλιβερά γεγονότα για την πόλη. Ο μητροπολιτικός ναός του Αγίου Γεωργίου με τον πορφυρό θρόνο του Όθωνα, όπου τελέστηκαν κηδείες σημαντικών προσωπικοτήτων. Θρυλικός και ο ναός του Αγίου Σπυρίδωνα, αποτέλεσε τον τελευταίο σταθμό στη ζωή του Καποδίστρια. Δίπλα, στη μικρή πλατεία, η χάλκινη προτομή του Έλληνα λογοτέχνη Άγγελου Τερζάκη μας θυμίζει τα γλαφυρά λόγια του Ναυπλιώτη ακαδημαϊκού για τη γενέτειρά του. Λίγο πιο πάνω η Καθολική εκκλησία της Μεταμορφώσεως, γνωστή και ως «Φραγκοκλησσιά», που φέρει αντίγραφο της Αγίας Οικογένειας του αναγεννησιακού ζωγράφου Ραφαέλο. Σημαντικότατη και η εκκλησία της Αγίας Σοφίας (14ος αι.) στον Ψαρομαχαλά, στην οποία πρώτη φορά δόθηκε επισήμως από τους Οθωμανούς άδεια, να τελεστεί Θεία Λειτουργία. Πανέμορφος και ο βυζαντινού ρυθμού ναός «Γενέσιον της Θεοτόκου» (15ος αι.), που βρίσκεται πίσω από την Πλατεία Συντάγματος. Ακριβώς δίπλα μια μακραίωνη ελιά θυμίζει το μαρτυρικό θάνατο που βρήκε εκεί ο πολιούχος της πόλης Άγιος Αναστάσιος.
Βαδίζοντας προς το λιμάνι θα δεις την πλατεία Φιλελλήνων, γύρω από την οποία βρίσκεται το παλιό Δημαρχείο της πόλης και το νεοκλασικό κτίριο του Τελωνείου. Σε κοντινή απόσταση, στη Λεωφόρο Αμαλίας το βλέμμα ξεστρατίζει για να σταθεί στο πέτρινο κτίριο του Πολεμικού Μουσείου, που στέγασε αρχικά την Πρώτη Σχολή Ευελπίδων. Πιο πάνω, η Δημοτική Βιβλιοθήκη «Παλαμήδης», ένα πανέμορφο νεοκλασικό τριώροφο κτίριο, που φιλοξενεί έργα σπουδαίων Ελλήνων λογοτεχνών και σύγχρονων ζωγράφων. Σημαντικό και το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα, θεματοφύλακας της παράδοσης, με χιλιάδες σπάνια εκθέματα δίνει λαϊκό χαρακτήρα στον τόπο.
Οι ομορφιές του Ναυπλίου είναι ανεξάντλητες. Όπως αναρίθμητα είναι τα σημεία όπου μπορείς να ξεκουραστείς, απολαμβάνοντας καφέ στη χόβολη, πεντανόστιμες σπεσιαλιτέ ή φρέσκο ψάρι.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=758
Ναύπλιο – Η Πρώτη Πρωτεύουσα της Ελλάδας
Το ειδυλλιακό και ερωτικό Ναύπλιο αποτελεί δημοφιλή προορισμό για διακοπές όλο το χρόνο, κυρίως όμως το καλοκαίρι. Η πόλη περιβάλλεται από τη θάλασσα σε ένα μαγευτικό συνδυασμό που σε προκαλεί να εξερευνήσεις τις οργανωμένες παραλίες αλλά και τους μικρούς όρμους της. Μέσα στο απέραντο γαλάζιο των κρυστάλλινων νερών της συνδύασε το κολύμπι με θαλάσσια αθλήματα ή χαλάρωσε δίπλα στο κύμα και κάνε έναν ρομαντικό περίπατο κατά μήκος των ακτών.
Η Πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδος πέραν της μεγάλης και σημαντικής της ιστορίας αποτελεί ξεχωριστό και σαγηνευτικό τουριστικό προορισμό.
Η πόλη άμεσα συνυφασμένη με το θαλάσσιο στοιχείο, κάθε καλοκαίρι υποδέχεται χιλιάδες λάτρεις της θάλασσας που απολαμβάνουν την ηρεμία και την ομορφιά του απέραντου γαλάζιου.
Αν είσαι κι εσύ λάτρης της κολύμβησης και των θαλάσσιων σπορ, τότε έλα στο Ναύπλιο κι απόλαυσε κάθε κομμάτι των εκπληκτικών και καταγάλανων ακτών της που έχουν αποσπάσει γαλάζιες σημαίες καθαρότητας. Μικρές και μεγάλες παραλίες σε περιμένουν να παίξεις στα κρυστάλλινα και υπέροχα νερά τους.
Πέντε λεπτά απ’ το κέντρο της πόλης βρίσκεται η πανέμορφη μικροσκοπική παραλία της Αρβανιτιάς, στη σκιά δύο κάστρων: του Παλαμηδιού και της Ακροναυπλίας. Η παραλία είναι οργανωμένη με ξαπλώστρες και ομπρέλες αλλά μπορείς και να απλώσεις την πετσέτα σου στα βότσαλά της και να απολαύσεις το μπάνιο σου στα κρυστάλλινα νερά, μαζί με τον αγαπημένο σου καφέ ή χυμό.
Εκτός από το θαλασσινό μπάνιο η Αρβανιτιά προσφέρεται και για έναν αξέχαστο απογευματινό περίπατο στο πλακόστρωτο δρομάκι που ενώνει το λιμάνι της πόλης με την παραλία. Απόλαυσε τις μυρωδιές των φυτών και λουλουδιών που φυτρώνουν σκαρφαλωμένα στο βράχο της Ακροναυπλίας και βυθίσου στο απέραντο γαλάζιο που απλώνεται μπροστά σου.
Σε κοντινή απόσταση, λίγα χιλιόμετρα έξω απ’ το κέντρο του Ναυπλίου βρίσκεται η ζεστή και μεγάλη παραλία της Καραθώνας, με υπερσύγχρονο εξοπλισμό για θαλάσσια σπορ και με πολλές καφετέριες με ξαπλώστρες.
Μπορείς όμως να στήσεις και τη δική σου ομπρέλα και πετσέτα στη χρυσή άμμο, ατενίζοντας το υδάτινο στοιχείο και τη βραχονησίδα που σαν κόσμημα ορθώνεται στο κέντρο της θάλασσας και βουτώντας στα καθαρά νερά της. Αν μάλιστα σου αρέσει η περιπέτεια, τότε διάλεξε το αγαπημένο σου θαλάσσιο σπορ και ανέβασε την αδρεναλίνη σου στα ύψη.
Ανάμεσα στις δύο αυτές παραλίες, στο χωματόδρομο που τις ενώνει κάτω από τον προστατευτικό βράχο του Παλαμηδιού, μικροί και παρθένοι όρμοι όπως το Νεράκι σε καλούν να κάνεις μια στάση και να τους απολαύσεις. Με το ποδήλατο ή με τα πόδια, ακολούθησε το όμορφο μονοπάτι συνδυάζοντας το κολύμπι με την πεζοπορία.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1129
10η : Εκδρομή στην Αρχαία Κόρινθο,
στη διώρυγα της Κορίνθου και
στο Αρχαίο Θεάτρο της Επιδαύρου
Ξεκινώντας από τη βίλα μας, περνώντας το γραφικά χωριά Λύκαιο, Λυκόσουρα και τα χωριά Απιδίτσα, Χωρέμης, μετά από λίγη ώρα θα περάσετε γραμμές του τρένου και τη γέφυρα και θα στρίψετε αριστερά προς Μεγαλόπολη. Μετά από 2 χλμ και πριν το χωριό Γέφυρα, ακολουθώντας τις πινακίδες, θα μπείτε στην εθνική οδό ΤΡΙΠΟΛΗΣ-ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ με κατεύθυνση προς Τρίπολη και Αθήνα.
Προσοχή, μετά από 100 χλμ περίπου στην εθνική οδό θα πρέπει να πάρετε την κατεύθυνση προς Σολομός και να βγείτε από την εθνική οδό.
Οδηγώντας λοιπόν για 105 λεπτά της ώρας συνολικά και μετά από 128 χλμ απόσταση περίπου, αφού έχετε βγει από την εθνική οδό και από εκεί ακολουθώντας τις πινακίδες θα φτάσετε στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Κορίνθου και Ακροκορίνθου που είναι επισκέψιμος για εσάς. Σας συμβουλεύουμε να καλέσετε πριν ξεκινήσετε για να ρωτήσετε το ωράριο λειτουργίας του αρχαιολογικού χώρου.
Τηλέφωνα
Αρχαιολογικού χώρου Ακροκορίνθου : +30 2741031266
Αφήνοντας τον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Κορίνθου, ευελπιστούμε ενθουσιασμένοι, θα πάρετε τον επαρχιακό δρόμο χωρίς διόδια, παραπλεύρως της εθνικής οδού και προς Κόρινθο και Αθήνα, ακολουθώντας τις πινακίδες. Οδηγώντας λοιπόν για 20 λεπτά της ώρας συνολικά και μετά από 13 χλμ απόσταση περίπου θα φτάσετε στη διώρυγα της Κορίνθου που όταν κατασκευάστηκε, ένωσε το Αιγαίο με το Ιόνιο Πέλαγος και δημιούργησε ένα μεγάλο νησί, το νησί του Πέλοπα, τη Πελοπόννησο.
Φεύγοντας από τη διώρυγα της Κορίνθου, ευελπιστούμε ενθουσιασμένοι, θα πάρετε το δρόμο προς Επίδαυρο ακολουθώντας τις πινακίδες. Οδηγώντας λοιπόν για 70 λεπτά της ώρας συνολικά και μετά από 65 χλμ απόσταση περίπου θα φτάσετε στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Επιδαύρου που το Αρχαίο Θέατρο της είναι φημισμένο για την τέλεια ακουστική του. Σας συμβουλεύουμε να καλέσετε πριν ξεκινήσετε για να ρωτήσετε το ωράριο λειτουργίας του αρχαιολογικού χώρου της Επιδαύρου.
Τηλέφωνα
Αρχαιολογικού χώρου Επιδαύρου : +30 2731083377, 2731025363
Μετά την επίσκεψή σας στην Αρχαία Επίδαυρο, σας συνιστούμε να επισκεφθείτε το χωριό της Νέας Επιδαύρου, στη παραλία του οποίου μπορείτε να απολαύσετε το θαλασσινό σας μπάνιο και να πιείτε το καφεδάκι σας ή να απολαύσετε το φαγητό σε κάποιο παραλιακό κατάστημα εστίασης.
Να περάσετε όμορφα …
«Ου παντός πλειν ες Κόρινθον». Και πράγματι, δεν ήταν εύκολο για τον καθένα να αγκυροβολήσει σε αυτή την αρχοντούπολη, που η φήμη της στην αρχαιότητα είχε φτάσει στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου για τον πλούτο και την ευημερία της, για τα εξαιρετικά προϊόντα των κεραμικών εργαστηρίων της, για τους ναούς και τα ιερά της και -ίσως το πιο ζηλευτό απ’ όλα- για τις ιέρειες της Αφροδίτης που υπηρετούσαν στους πολυάριθμους ναούς της μέσα στην ίδια την πόλη, αλλά κυρίως στην ακρόπολή της, τον επιβλητικό Ακροκόρινθο.
Ο Ήλιος και ο Ποσειδώνας ήταν οι δύο θεοί που διεκδίκησαν αυτή τη γωνιά της Πελοποννήσου. Η διαφορά λύθηκε με συμβιβασμό και ο Ποσειδώνας πήρε την περιοχή του Ισθμού ενώ ο Ήλιος τον βράχο του Ακροκόρινθου και την πεδιάδα που απλώνεται στα πόδια του. Αργότερα ο Ήλιος παραχώρησε τα δικαιώματά του στη θεά του έρωτα και της ομορφιάς Αφροδίτη, η οποία και λατρεύτηκε εκεί σε ναό που έφερε το όνομά της.
Με την Κόρινθο συνδέονται και τα μυθικά πρόσωπα του Ιάσονα και της Μήδειας, που έζησαν για αρκετά χρόνια εδώ, μέχρι το τραγικό τέλος των δύο παιδιών τους και τη φυγή της Μήδειας.
Η πρώτη εγκατάσταση ανθρώπων στο χώρο της Αρχαίας Κορίνθου χρονολογείται περίπου στα νεολιθικά χρόνια. Οι πρώτοι κάτοικοι της πόλης διάλεξαν αυτή την τοποθεσία για την εγκατάστασή τους λόγω των ευνοϊκών συνθηκών που επικρατούσαν στην περιοχή. Οι κάτοικοι επέλεξαν με επιτυχία αυτή τη θέση γιατί μπορούσαν κάλλιστα να ελέγχουν το χερσαίο δρόμο επικοινωνίας, αλλά και τους θαλάσσιους δρόμους, χάρη στον Ισθμό, ενώ τα δύο πλούσια λιμάνια της, το Λέχαιο στον Κορινθιακό κόλπο και οι Κεγχρεές στο Σαρωνικό κολπο, την κατέστησαν σπουδαίο εμπορικό κέντρο.
Κατά τη μυθολογία, ο Λέχης και ο Κεγχρίας, που έδωσαν τα ονόματά τους στα λιμάνια της πόλης, ήταν λατρευτοί γιοι του θεού της θάλασσας Ποσειδώνα και της ξακουστής πηγής Πειρήνης, κόρης του ποτάμιου θεού Αχελώου.
Σημαντικότερο στους αρχαϊκούς και κλασικούς χρόνους ήταν το λιμάνι του Λεχαίου, λόγω της εγγύτητάς του με την πόλη και του εμπορικού προσανατολισμού της Αρχαίας Κορίνθου, που ήταν κυρίως δυτικός. Η όλη σύλληψη και κατασκευή του ήταν ένα τεχνολογικό θαύμα της εποχής εκείνης, που αντιγράφτηκε αργότερα από τους Ρωμαίους και εφαρμόστηκε σε πολλά λιμάνια.
Το λιμάνι συνέδεαν με την πόλη μακρά τείχη μήκους 12 σταδίων (2.200 μ.), τα οποία περιέκλειαν την περίφημη οδό Λεχαίου.
Σήμερα, το λιμάνι εντοπίζεται 1 χλμ. δυτικά της Κορίνθου, δίπλα στην παλιά εθνική οδό, διακρίνεται από δύο παραλιακούς λόφους και το έλος του Λεχαίου, καταλαμβάνει έκταση 500 στρ. περίπου και είναι γνωστό με το τοπωνύμιο «Βουναλάκια».
Δυτικά του λιμανιού, ανασκαφές έφεραν στο φως τη μεγαλύτερη σε διαστάσεις παλαιοχριστιανική Βασιλική της Ελλάδας, τη Βασιλική Λεχαίου, που ανεγέρθηκε τον 5ο αιώνα προς τιμή του Λεωνίδη και των Επτά Παρθένων, που μαρτύρησαν για την πίστη τους. Σήμερα, σώζεται μεγάλο μέρος του μαρμάρινου δαπέδου της, θεμέλια τοίχων και πολλά μαρμάρινα κιονόκρανα με ανάγλυφες διακοσμήσεις.
Αν θέλετε να ταξιδέψετε πίσω σε μια ακόμα παλιότερη εποχή, στρίψτε αριστερά προς την Κόρινθο και, μετά από 1,7 χλμ. περίπου, θα δείτε δεξιά πλάι στο δρόμο, πάνω σ’ ένα χαμηλό λόφο, τα απομεινάρια του σημαντικότερου μυκηναϊκού οικισμού της Κορινθίας, γνωστού με το όνομα Κοράκου. Γνώρισε μεγάλη άνθηση πολύ πριν τη μυκηναϊκή περίοδο, τη χιλιετία 3000 π.Χ.-2000 π.Χ. Μια καταστροφική πυρκαγιά ερήμωσε τον οικισμό γύρω στο 2000 π.Χ., όμως ζωή ξαναβλάστησε και η ευημερία συνεχίστηκε σε όλη τη μυκηναϊκή περίοδο. Γύρω στο 1100 π.Χ. καταστράφηκε για δεύτερη φορά από πυρκαγιά, σιγά-σιγά λοιπόν η ζωή εδώ έσβησε, οριστικά γύρω στο 1000 π.Χ.
Λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα από τη σημερινή πόλη της Κορίνθου βρίσκεται το χωριό της Αρχαίας Κορίνθου, χτισμένο στην άκρη, για πολλούς από πάνω, των ερειπίων της Αρχαίας Κορίνθου. Τα ίχνη της ολβίας Κορίνθου μοναδικά: η Αγορά, το κέντρο της πόλης, από τις πιο αντιπροσωπευτικές της αρχαιότητας, ορθογώνιου σχήματος, μήκους 200 μ. και πλάτους 100 μ. στη δυτική πλευρά και 70 μ. στην ανατολική. Ο κεντρικός ελεύθερος χώρος, από τους μεγαλύτερους των ρωμαϊκών χρόνων, περιβάλλεται από δημόσια κτίρια και στοές με καταστήματα στις τρεις πλευρές, η σημαντικότερη από τις οποίες είναι η Νότια Στοά, χτισμένη τον 4ο π.Χ. αιώνα για να στεγάσει το Συνέδριο της Κορίνθου. Ανάμεσα στα κεντρικά καταστήματα δεσπόζει το θεαματικό κτίριο των δημοσίων αγορεύσεων και το Βήμα. Από εδώ ο Απόστολος Παύλος ευαγγελιζόταν το νέο Θεό της Αγάπης, θέτοντας τα θεμέλια της πρώτης χριστιανικής εκκλησίας στην Κόρινθο.
Μοναδικής ομορφιάς ο περίφημος και επιβλητικός, ακόμη και σήμερα, αρχαϊκός ναός του Απόλλωνα, με τους μονολιθικούς κίονες, χτισμένος στα 540 π.Χ. Ελάχιστα μέτρα βόρεια από αυτό το ναό βρίσκονται τα θεμέλια ενός παλαιότερου ναού του Απόλλωνα, του 7ου π.Χ. αιώνα, της εποχής δηλαδή που κυβερνούσε την πόλη ο τύραννος Περίανδρος. Αν έχετε λίγο χρόνο, ανοίξτε το τρίτο βιβλίο της ιστορίας του Ηρόδοτου και διαβάστε τα καμώματα αυτού του ηγεμόνα, που δοξάστηκε ως ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας.
Αφήνοντας την Αγορά και κατεβαίνοντας τα μνημειακά σκαλοπάτια των Προπυλαίων, σταθείτε για λίγο στην Κρήνη Πειρήνη, να δείτε τις λυγερόκορμες Κορίνθιες να γεμίζουν τα σταμνιά τους νερό.
Ο ιερός περίβολος και ο μικρός ναός που διακρίνεται δυτικά από το ναό του Απόλλωνα, ήταν ο χώρος όπου λάτρευαν οι Κορίνθιοι την Αθηνά Χαλινίτιδα, τη θεά που βοήθησε τον Βελλεροφόντη να περάσει χαλινάρι και να δαμάσει το φτερωτό άλογο Πήγασο.
Εδώ κοντά, ακόμα και σήμερα, ακούγονται από το Θέατρο οι ιαχές και τα χειροκροτήματα των Ρωμαίων πολιτών που παρακολουθούν τις θηριομαχίες. Το θέατρο, χωρητικότητας 15.000 θεατών, είχε χτιστή μαρμάρινη σκηνή με κίονες στην πρόσοψή της και η λαμπρή του κατασκευή πρέπει να έγινε στην αρχή του 1ου μ.Χ. αιώνα, ενώ η αρχική του κατασκευή ανάγεται στον 5ο π.Χ. αιώνα. Στις αρχές του 3ου μ.Χ. αιώνα η ορχήστρα μετατράπηκε σε ρωμαϊκή αρένα.
Ανηφορίζοντας τα σκαλοπάτια προσπεράστε και το Ωδείο, λαξευμένο τον 1ο μ.Χ. αιώνα στο βράχο, χωρητικότητα 3.000 περίπου θεατών. Το 20 μ.Χ. καταστράφηκε από πυρκαγιά και ανακαινίστηκε από τον Ηρώδη τον Αττικό.
Σε απόσταση 500 περίπου μέτρων βόρεια από την Αγορά, εντός των τειχών, αλλά αρκετά μακριά από το κέντρο της πόλης, σώζεται το ιερό του Ασκληπιού, το οποίο γειτονεύει άμεσα στα δυτικά με την πηγή Λέρνα, ενώ νοτιότερα του Ασκληπιείου βρισκόταν το γυμνάσιο της Κορίνθου, χώρος σωματικής άσκησης.
Μέσα στο καταπράσινο και μεθυστικό τοπίο της Αρχαίας Κορίνθου και κοντά στους πρόποδες του θρυλικού Ακροκόρινθου, βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο, ένα από τα σημαντικότερα μουσεία της επαρχίας σε όλη την Ελλάδα. Συγκεντρώνει πλήθος επισκεπτών απ’ όλο τον κόσμο, για να δουν και να θαυμάσουν τα κορινθιακά και τα ρωμαϊκά αριστουργήματα τέχνης που φιλοξενούνται στις τρεις ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες και σε υπόστεγα γύρω από την κεντρική αυλή. Μέσα από τα αναρίθμητα εκθέματά τους, ο επισκέπτης μπορεί να φανταστεί τη μακραίωνη ιστορία της λαμπρής αυτής πόλης και να παρακολουθήσει τη σταδιακή της εξέλιξη από τα νεολιθικά χρόνια ως τον Μεσαίωνα, τις περιόδους της ακμής, του πλούτου, έως και τις περιόδους της παρακμής και της τελικής πτώσης, που οδήγησαν στην ανοικοδόμηση μιας νέας σύγχρονης πόλης, της νέας Κορίνθου.
Στα νότια του οικισμού της Αρχαίας Κορίνθου δεσπόζει ο επιβλητικός όγκος του Ακροκορίνθου. Η ομορφιά του τοπίου και η σπουδαία γεωγραφική του θέση, έκανε δύο θεούς να φιλονικήσουν για την κυριότητά του. Ο Ποσειδώνας, θεός της θάλασσας, και ο Ήλιος αντιδίκησαν για το ποιος θα πάρει στην κατοχή του τον Ακρόκορινθο. Με τη συμβιβαστική μεσολάβηση του δικαστή Βριάρεω, ο Ποσειδώνας πήρε τον Ισθμό και ο Ήλιος τον Ακροκόρινθο. Αργότερα, ο Ήλιος παραχώρησε στο γιο του τον Αιήτη τα κτήματα κάτω από τον Ακροκόρινθο, αλλά τον ίδιο τον Ακροκόρινο στην Αφροδίτη.
Το κάστρο του Ακροκορίνθου λειτούργησε από την αρχαιότητα ως «οφθαλμός» όλης της Πελοποννήσου. Εδραιώθηκε την εποχή του μυθικού βασιλιά Σίσυφου, ο οποίος έλυσε το πρόβλημα λειψυδρίας του λόφου, όταν ζήτησε από τον ποτάμιο θεό Ασωπό να κάνει να αναβλύσει μια πηγή, ως αντάλλαγμα για να του αποκαλύψει πού βρισκόταν η κόρη του Αίγινα, η οποία είχε απαχθεί από τον Δία. Έτσι ο Ακροκόρινθος απέκτησε πηγή νερού, την Πειρήνη, που έδωσε ζωή στο μέρος.
Ο Παυσανίας μας πληροφορεί ότι ο βράχος αποτελούσε σπουδαίο λατρευτικό κέντρο της αρχαιότητας, με χτισμένα πάνω του τεμένη αφιερωμένα στην Ίσιδα και τον Σάραπι, Βωμό του Ήλιου, ιερό της Ανάγκης και της Βίας, ναό και θρόνο της Μητέρας των θεών, ναό των Μοιρών, της Δήμητρας και της Κόρης, ιερό της Βουναίας Ήρας και ναό της Αφροδίτης.
Τα τείχη του Ακροκόρινθου ενισχύθηκαν σε διάφορες εποχές, ενώ μάχες και πολιορκίες φοβερές διαδραματίστηκαν κάτω από τις επάλξεις του, με ιστορικότερη αυτή του 1821, κατά την οποία ο Κιαμήλ-μπέης αναγκάστηκε να παραδώσει το φρούριο. Ποτέ όμως δεν αποκάλυψε που είχε κρυμμένους τους θησαυρούς του, μυστικό που φύλαξε μέχρι το θάνατό του, τον Ιούλιο του 1822.
Περπατήστε μέχρι την ψηλότερη κορφή του λόφου, ακολουθώντας τα αρχαία βήματα, και αφήστε το βλέμμα σας να ξεμακρύνει και να αγκαλιάσει τον βαθυγάλανο κόλπο, την πολύχρωμη στενόμακρη πεδιάδα και τα γύρω βουνά, που συνθέτουν, με μια φυσική μεγαλοπρέπεια, την πιο μαγευτική εικόνα, αυτή που ατενίζουν οι άνθρωποι χιλιάδες χρόνια τώρα.
Η σημερινή πόλη της Κορίνθου χτίστηκε σ’ αυτή τη θέση το 1858, όταν η παλιά Κόρινθος (το σημερινό χωριό της Αρχαίας Κορίνθου) ισοπεδώθηκε από έναν τρομακτικό σεισμό. Το 1928 χτυπήθηκε εκ νέου από τη μανία του εγκέλαδου, οπότε ξαναχτίστηκε με ένα θαυμάσιο ρυμοτομικό σχέδιο. Αν μπείτε στην Κόρινθο και επισκεφθείτε το κέντρο της, θα δείτε μια σωστά δομημένη πόλη, με φαρδιούς κεντρικούς δρόμους, πάρκα και πλατείες, που δίνουν μια αρχοντιά σ’ αυτή την πόλη των 30.000 κατοίκων.
Στολίδι της ο μητροπολιτικός ναός του Αποστόλου Παύλου, που τιμάται πανηγυρικά κάθε χρόνο στις 29 Ιουνίου. Στην είσοδό του είναι χαραγμένο σε μαρμάρινη πλάκα το εκπληκτικό απόσπασμα της Α΄ προς Κορινθίους επιστολής του Αποστόλου Παύλου, που μιλάει για την αγάπη. Καθίστε σ’ ένα παγκάκι στη μεγάλη πλατεία που περιβάλλει το ναό, με τις μεθυστικές μυρωδιές από τις νεραντζιές και τις δάφνες και προσπαθήστε να νιώσετε την αγάπη που ευαγγελίζεται ο Κύριος δια στόματος του πλέον ένθερμου αποστόλου Του, του Παύλου.
Εάν επισκεφθείτε την Κόρινθο, ξεκινήστε τη μέρα σας με έναν καφέ σε κάποιο από τα πολυάριθμα καφέ του πεζόδρομου. Στην παραθαλάσσια πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου (Φλοίσβος) βρίσκεται ένα μικρό γραφικό ψαρολίμανο, με ψαρόβαρκες και λιγοστά τουριστικά σκάφη, ενώ δίπλα του ορθώνεται ένα σημαντικό αξιοθέατο της πόλης, το Ιστορικό – Λαογραφικό Μουσείο Κορίνθου. Διασώζει στους τρεις ορόφους του έναν σπάνιο θησαυρό που σκιαγραφεί την καθημερινή ζωή στην Ελλάδα τα τελευταία τριακόσια χρόνια. Επίτευγμα μοναδικό μιας σπάνιας Ελληνίδας από την Κόρινθο, της Αλκμήνης Πετροπούλου-Γαρταγάνη, που αφιέρωσε τη ζωή της για να συγκεντρώσει παραδοσιακές φορεσιές απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας, θαυμάσια συντηρημένες. Τα εκθέματα αποτελούν ένα ελάχιστο μέρος της συνολικής συλλογής που φυλάσσεται, υπό ιδανικές συνθήκες, στο υπόγειο του μουσείου.
Μετά το Μουσείο, μπορείτε να περπατήσετε μέχρι την παραλία Καλάμια, μια φαρδιά, άρτια φροντισμένη βοτσαλένια παραλία, με πολυάριθμα καφέ και ουζερί που σερβίρουν πεντανόστιμους θαλασσινούς μεζέδες.
Το σημερινό χωριό της Αρχαίας Κορίνθου είναι ένα τουριστικό μέρος, με εστιατόρια και ενοικιαζόμενα δωμάτια, που προσελκύει πλήθος επισκεπτών κάθε χρόνο. Απολαύστε, λοιπόν, τον καφέ σας σ’ ένα από τα καφέ και επισκεφθείτε τον αρχαιολογικό χώρο και το μουσείο, περιδιαβαίνοντας τα μονοπάτια του μύθου και της ιστορίας αυτής της ξακουστής αρχοντούπολης.
Ιδανική για επίσκεψη, ιδιαίτερα την άνοιξη, που τα λιβάδια γεμίζουν με κίτρινα αγριολούλουδα και παπαρούνες, είναι η ενδοχώρα του Δήμου Κορινθίων: Εξαμίλια, Ξυλοκέριζα, Σολομός. Χωριά μικρά, γραφικά, με ιδιαίτερο χρώμα, απ’ όπου μπορείτε να απολαύσετε μια θέα μοναδική προς το βράχο του Ακροκορίνθου, αλλά και ν’ ανηφορίσετε στα Όνεια όρη, απολαμβάνοντας μια θαυμάσια διαδρομή μέσα από το πευκόδασος.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=2536
https://www.taxidologio.gr/corinth.html
Ο Ισθμός αποτελεί το κατεξοχήν στρατηγικό σημείο του ελλαδικού χώρου κι ένα από τα σημαντικότερα της Ανατολικής Μεσογείου. Η διάνοιξή του αποτέλεσε από την αρχαιότητα μείζον θέμα, καθώς η δημιουργία διώρυγας θα έλυνε πολλά προβλήματα για τη ναυσιπλοΐα και το εμπόριο.
Πρώτος συνέλαβε την ιδέα της διάνοιξης ο Περίανδρος, τύραννος της Κορίνθου, περί το 602 π.Χ. ο οποίος τελικά αρκέστηκε στη δημιουργία του Δίολκου. Δημήτριος ο Πολιορκητής, Ιούλιος Καίσαρας, Καλιγούλας και Νέρωνας, όλοι μελέτησαν και επιχείρησαν τη διάνοιξη χωρίς επιτυχία. Ηρώδης ο Αττικός, Βυζαντινοί και Ενετοί, όλοι διάδοχοι του οράματος του Περίανδρου. Όλοι εγκατέλειψαν για διάφορους λόγους. Τελικά μετά την Τουρκοκρατία, το νεοσύστατο ελληνικό κράτος μετά από πολλές διεργασίες ολοκλήρωσε την διάνοιξη του Ισθμού.
Με τη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους και το τέλος της Τουρκοκρατίας, το 1852 ο Λ. Λυγούνης, ο οποίος είχε διατελέσει διευθυντής των έργων του Νείλου, επεξεργάστηκε σχέδιο τομής του Ισθμού και κατέθεσε την πρότασή του στην Ελληνική Κυβέρνηση. Δέκα χρόνια αργότερα ο Γάλλος μηχανικός Grimant De Caux καταθέτει τις δικές του προτάσεις στην ελληνική βουλή. Αμφότερες κρίθηκαν ανεδαφικές. Όταν, όμως, το 1869 πραγματοποιήθηκε η διάνοιξη της Διώρυγας του Σουέζ, η τότε Κυβέρνηση του Θρ. Ζαΐμη έλαβε τελικώς την απόφαση τομής του Ισθμού κι ένα χρόνο αργότερα υπογράφηκε η σχετική σύμβαση με Γάλλους μηχανικούς. Δυστυχώς η σύμβαση ατόνησε και έτσι το 1881 το έργο κατακυρώθηκε στον στρατηγό Στέφανο Τυρρ μαζί με το προνόμιο εκμετάλλευσης της γέφυρας για 99 χρόνια.
Οι εργασίες άρχισαν στις 5 Μαΐου 1882 με μεγάλη επισημότητα, παρόντος του βασιλιά και της βασιλικής οικογένειας, ενώ προκρίθηκε ως οικονομικότερη και σωστότερη η χάραξη που είχε εφαρμόσει ο Νέρωνας με συνολικό μήκος 6.300 μέτρα. Στις 7 Αυγούστου του 1893 και αφού το έργο είχε πλέον περιέλθει στην ευθύνη της ελληνικής εταιρείας με την επωνυμία «Εταιρεία της Διώρυγος της Κορίνθου» υπό τον Α. Συγγρό, η βασίλισσα Όλγα εγκαινίασε επισήμως την Διώρυγα, διαπλέοντας την εν μέσω κανονιοβολισμών.
Για τη δημιουργία της χρησιμοποιήθηκαν 2.500 εργάτες και τα τελειότερα μηχανήματα της εποχής. Έχει συνολικό μήκος 6.343 μέτρα, πλάτος στην επιφάνεια της θάλασσας 24,6 μέτρα και στο βυθό της 21,3 μέτρα, με ωφέλιμο βάθος 7,5 έως 8 μέτρα. Κατά τη διάρκεια των εργασιών εξορύχτηκαν 12 εκατομμύρια κυβικά μέτρα χώματος, ενώ σε όλο το μήκος της είχαν κατασκευαστεί κρηπιδότοιχοι ύψους μέχρι 2 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Η «Εταιρεία της Διώρυγος της Κορίνθου» εκμεταλλεύτηκε τη Διώρυγα μέχρι το 1906, οπότε την ανέλαβε η Εθνική Τράπεζα μέσω της «Νέας Ανωνύμου Εταιρείας της Διώρυγος της Κορίνθου». Την 1η Νοεμβρίου του 1980 η εκμετάλλευση της Διώρυγας περιήλθε στο Ελληνικό Δημόσιο και την «Ανώνυμο Εταιρεία Διώρυγος Κορίνθου».
Στα περισσότερα από εκατό χρόνια λειτουργίας της η Διώρυγα έχει κατά καιρούς κλείσει, κυρίως λόγω των καταπτώσεων των πρανών της, εξαιτίας της ιδιόμορφης γεωλογικής σύστασης της περιοχής. Μέχρι το 1940 παρέμεινε κλειστή συνολικά 4 χρόνια με αποκορύφωμα το 1923, για δύο χρόνια. Το 1944 κατά την αποχώρησή τους οι Γερμανοί προκάλεσαν την πτώση 60.000 κυβικών μέτρων χωμάτων και οι εργασίες εκφράξεως κράτησαν 5 χρόνια.
Κάθε χρόνο το πιο διάσημο κανάλι του ελλαδικού χώρου διαπλέεται από 15.000 περίπου πλοία διαφορετικών εθνικοτήτων. Ο αδιαμφισβήτητος θαλασσινός «ομφάλιος λώρος» μεταξύ Δυτικής και Ανατολικής Μεσογείου.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1964
Το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, φημισμένο για την τέλεια ακουστική του, την απόλυτη αρμονία των μελών του και την πλήρη εναρμόνισή του με το φυσικό τοπίο, έχει χαρακτηριστεί ως το μεγαλύτερο και ωραιότερο «πέτρινο ηχείο» του κόσμου. Χτίστηκε στη δυτική πλευρά του Κυνορτίου όρους τον 4ο αι. π.Χ. από τον Πολύκλειτο και το 2ο αι. π.Χ. η χωρητικότητά του αυξήθηκε. Κάθε καλοκαίρι στις 14.000 περίπου θέσεις του φιλοξενεί τους λάτρεις του αρχαίου δράματος, που έρχονται να απολαύσουν τα απαράμιλλης αξίας έργα των μεγάλων τραγικών και κωμικών ποιητών.
Περνώντας την είσοδο του ιερού του Ασκληπιού και βαδίζοντας αργά-αργά, στα ίχνη των μεγάλων τραγικών ποιητών, θα συναντήσεις χτισμένο αμφιθεατρικά στη δυτική πλευρά του Κυνορτίου όρους το εξαιρετικό και περίτεχνο Θέατρο της Επιδαύρου, το καλύτερα σωζόμενο από όλα τα υπόλοιπα της Αρχαίας Ελλάδος.
Το θέατρο αυτό κτίστηκε στα μέσα του 4ου αι. π.Χ. από τον μεγάλο αρχιτέκτονα Πολύκλειτο και προοριζόταν αρχικά για αγώνες μουσικούς, ωδικούς και παραστάσεις αρχαίου δράματος, στ πλαίσιο της λατρείας του Ασκληπιού. Στα μέσα του 2ου αι. π.Χ. το κυρίως θέατρο (κοίλον) επεκτάθηκε και η χωρητικότητά του έφτασε περίπου τις 14.000 θέσεις. Στους μετέπειτα αιώνες η μορφή του (κοίλον, ορχήστρα, σκηνή) δεν άλλαξε, εν αντιθέσει με άλλα θέατρα, που υπέστησαν ριζικές αλλαγές κατά τα Ρωμαϊκά χρόνια και η λειτουργία του συνεχίστηκε κανονικά. Όμως το 395 μ.Χ. οι Γότθοι προκάλεσαν μεγάλες ζημιές στο χώρο ενώ το 426 μ.Χ. ο Μέγας Θεοδόσιος με διάταγμά του απαγόρευσε τη λειτουργία του Ασκληπιείου, οπότε όλο ο χώρος έκλεισε οριστικά. Μετά όμως από 15 σχεδόν αιώνες το μεγάλο αυτό δημιούργημα βγήκε στο φως, από την αρχαιολογική σκαπάνη του αρχαιολόγου Παναγή Καββαδία και της Αρχαιολογικής Εταιρείας, που ξεκίνησε το 1881. Στη διάρκεια του 20ού αι. άρχισαν αναστηλώσεις, προκειμένου να διατηρηθεί σωστά το υπέροχο αυτό μνημείο.
Σήμερα το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου προκαλεί δέος στον επισκέπτη και σκορπά ρίγη συγκίνησης λόγω της αρχιτεκτονικής του αρτιότητας, της πλήρους εναρμόνισής του με το φυσικό τοπίο και της τέλειας ακουστικής του. Άλλωστε δεν θεωρείται τυχαία το τελειότερο και μεγαλύτερο «πέτρινο ηχείο» του κόσμου. Εδώ συναντά κανείς τη γνωστή τριμερή διάρθρωση του αρχαιοελληνικού θεάτρου στην τελειότερή της έκφραση. Το κυρίως θέατρο (κοίλον) αποτελείται από 55 σειρές εδωλίων χωρισμένες σε δύο διαζώματα. Η ορχήστρα διατηρεί το υπέροχο κυκλικό της σχήμα ενώ από τη σκηνή σώζονται μονάχα τα θεμέλια. Στα πλάγια ορθώνονται πυλώνες ιωνικού ρυθμού που συνδέουν τη σκηνή με το κοίλον.
Από το 1955, οπότε καθιερώθηκε το Φεστιβάλ Επιδαύρου, κάθε καλοκαίρι μεγάλοι Έλληνες και ξένοι ηθοποιοί καταθέτουν την ψυχή τους στο μεγαλείο αυτού του σπουδαίου χώρου, ερμηνεύοντας έργα του αρχαίου δράματος και οδηγούν το θεατή στην «κάθαρση» του αριστοτελικού ορισμού της τραγωδίας. Τηλέφωνο: 27530 23009
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=773
Ξεκινώντας από τη βίλα μας, περνώντας το γραφικά χωριά Λύκαιο, Λυκόσουρα και τα χωριά Απιδίτσα, Χωρέμης, μετά από λίγη ώρα θα περάσετε γραμμές του τρένου και τη γέφυρα και θα στρίψετε αριστερά προς Μεγαλόπολη. Μετά από 2 χλμ και πριν το χωριό Γέφυρα, ακολουθώντας τις πινακίδες, θα μπείτε στην εθνική οδό ΤΡΙΠΟΛΗΣ-ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ με κατεύθυνση προς Τρίπολη και Αθήνα.
Προσοχή, αμέσως μετά από 200 μέτρα περίπου στην εθνική οδό θα πρέπει να πάρετε την κατεύθυνση προς Σπάρτη !!!
Οδηγώντας λοιπόν για 70 λεπτά της ώρας συνολικά και μετά από 70 χλμ απόσταση περίπου, ακολουθώντας τις πινακίδες θα φτάσετε στη πόλη του Λεωνίδα, τη Σπάρτη.
Αξίζει να περπατήσετε τη πρωτεύουσα της Λακωνίας όπου θα συναντήσετε το Λεωνίδα να στέκει επιβλητικός, φύλακας της πόλης του και να πιείτε το καφέ σας σε κάποιο πλακόστρωτο σοκάκι.
Μη παραλείψετε να επισκεφθείτε το μουσείο Ελιάς και τη καστροπολιτεία του Μυστρά, η οποία βρίσκεται 5 χλμ έξω από το πόλη της Σπάρτης, που είναι επισκέψιμη για εσάς. Σας συμβουλεύουμε να καλέσετε, πριν ξεκινήσετε, για να ρωτήσετε το ωράριο λειτουργίας του αρχαιολογικού χώρου του Μυστρά.
Τηλέφωνα
Αρχαιολογικού χώρου Μυστρά : +30 2731083377, 2731025363
Αφήνοντας τον αρχαιολογικό χώρο της καστροπολιτείας του Μυστρά, ευελπιστούμε ενθουσιασμένοι, θα πάρετε τον δρόμο, προς Μονεμβασιά, ακολουθώντας τις πινακίδες. Οδηγώντας λοιπόν για 90 λεπτά της ώρας συνολικά και μετά από 90 χλμ απόσταση περίπου θα φτάσετε στην πανέμορφη και ρομαντική παραθαλάσσια καστροπολιτεία της Μονεμβασιάς, της γενέτειρας του ποιητή Γιάννη Ρίτσου.
Σας συνιστούμε να περιηγηθείτε τα πλακόστρωτα σοκάκια της καστροπολιτείας. Στη παραλία του χωριού μπορείτε να απολαύσετε το θαλασσινό σας μπάνιο και να πιείτε το καφεδάκι σας ή να απολαύσετε το φαγητό σε κάποιο παραλιακό κατάστημα εστίασης.
Φεύγοντας από τη Μονεμβασιά, ευελπιστούμε ενθουσιασμένοι, Οδηγώντας λοιπόν για 120 λεπτά της ώρας συνολικά και μετά από 100 χλμ απόσταση περίπου, ακολουθώντας τις πινακίδες θα φτάσετε στα φημισμένα υποθαλάσσια σπήλαια Διρού, όπου αξίζει να τα επισκεφθείτε με τη χρήση βάρκας και τη βοήθεια ξεναγού-βαρκάρη. που είναι επισκέψιμη για εσάς. Σας συμβουλεύουμε να καλέσετε, πριν ξεκινήσετε, για να ρωτήσετε το ωράριο λειτουργίας του αρχαιολογικού χώρου του Μυστρά.
Τηλέφωνα
Σπηλαίων Διρού : +30 2733 052222
Επιστρέφοντας, μπορείτε να πάρετε το παραλιακό δρόμο της λακωνικής και της μεσσηνιακής Μάνης, ακολουθώντας τις πινακίδες με κατεύθυνση προς Καλαμάτα που θα σας οδηγήσει στη πόλη της Καλαμάτας και ακολούθως στη βίλα μας.
Να περάσετε όμορφα …
Κάθε νομός ένα πέρασμα από την πραγματικότητα στον μύθο
Λακωνία
Έχει ειπωθεί πώς στη Λακωνία, αντί να φυτρώνουν δέντρα, φυτρώνουν πύργοι. Θρύλοι, μύθοι και παραμύθια στροβιλίζονται γύρω της εδώ και αιώνες. Η συγκλονιστική θυσία 300 ανδρών δημιούργησε ένα από τα ηρωικότερα κομμάτια της παγκόσμιας ιστορίας και η Σπάρτη αναγνωρίστηκε ως ηγέτιδα δύναμη του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Η ομηρική «κοίλη Λακεδαίμων» απλώνεται κάτω από τον Ταΰγετο, όπου, σύμφωνα με τον μύθο, ο βασιλιάς Ευρώτας δημιούργησε κι έδωσε το όνομά του στον ποταμό της κοιλάδας της σημερινής Σπάρτης. Τοπέρασμα στο νομό Λακωνίας περιλαμβάνει τουλάχιστον 8.000 χρόνια ιστορίας, δεσποτείες και επιβλητικά κάστρα, σπάνιο ορεινό πλούτο και σαγηνευτικές παραλίες, που τον καθιστούν έναν από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς πόλους έλξης για ολόκληρη την Ευρώπη.
Οι παραλιακές περιοχές του νομού Λακωνίας έχουν ξηρό μεσογειακό κλίμα, ενώ στο εσωτερικό και στα ορεινά του νομού, ο χειμώνας που επικρατεί είναι συνήθως βαρύς. Τα αστικά κέντρα του νομού Λακωνίας με την περισσότερη τουριστική κίνηση είναι ηΣπάρτη, τοΓύθειοκαι ηΝεάπολη. Στο μυχό του Λακωνικού κόλπου, τοΔέλτα του ποταμού Ευρώτααποτελεί έναν από τους τελευταίους σημαντικούς υγροβιότοπους στη νότια Ελλάδα και συνάμα τοπέρασμα πολλών μεταναστευτικών πουλιών, ενώ η περιοχή της Ανατολικής Λακωνίας είναι μόνιμο καταφύγιο άγριας ζωής.
ΗΣπάρτη, πρωτεύουσα του νομού Λακωνίας, είναι χτισμένη στην καταπράσινη κοιλάδα ανάμεσα στις οροσειρές του Πάρνωνα και του Ταΰγετου, κοντά στη δεξιά όχθη του ποταμού Ευρώτα. Αποτελεί την έδρα του δήμου Σπάρτης με πληθυσμό περίπου 35.000 κατοίκους και κομβικό σημείο διέλευσης προς τις υπόλοιπες περιοχές του νομού, συγκεντρώνοντας μεγάλο πολιτιστικό πλούτο. Τα σημαντικότερα αξιοθέατα πολιτισμού είναι οτάφος του Λεωνίδα, τοαρχαιολογικό μουσείο, τοΜουσείο της Ελιάςκαι του Ελληνικού Λαδιού, η Κουμαντάρειος πινακοθήκη, ο αρχαιολογικός χώρος της αρχαίας πόλης με το ρωμαϊκό θέατρο και τα σπουδαιότερα ιερά της αρχαιότητας, οι αρχαίες Αμύκλες, η περιοχή της Σοχάς,όπου διοργανώνεται κάθε τελευταίο Σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη το «Σπάρταθλον», με δεινούς μαραθωνοδρόμους να περπατούν στα βήματα του Φειδιππίδη. Σε μικρή απόσταση από τη Σπάρτη εντοπίζονται οι ορεινές περιοχές του Ταΰγετου. Βορειοδυτικά της πρωτεύουσας, το τελευταίο προπύργιο του Ελληνισμού πριν την Οθωμανική κατάκτηση, οΜυστράς, κλείνει μέσα από τα αγέρωχα τείχη του, τέσσερις εγκαταλειμμένους οικισμούς με σπουδαίες μεταβυζαντινές εκκλησίες, οικίες και παλάτια των Παλαιολόγων και συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco.
Επίνειο της Σπάρτης είναι τοΓύθειο, ο τόπος όπου ο Ηρακλής και ο Απόλλωνας, προς ένδειξη συμφιλίωσης του έδωσαν την ονομασία «Γη θεών». Στο βάθος του Λακωνικού κόλπου, το Γύθειο, αποτελεί την έδρα του νέου δήμου ανατολικής Μάνης και το δεύτερο μεγαλύτερο αστικό κέντρο του νομού Λακωνίας. Χτισμένο αμφιθεατρικά, με παραδοσιακό αρχιτεκτονικό χαρακτήρα, διαθέτει υποδομές για όλες τις τουριστικές δραστηριότητες πριν το απαραίτητοπέρασμα στη Λακωνική Μάνη, ένα από πιο γνωστά σύνολα παραδοσιακών οικισμών, διεθνώς γνωστό. Κοντά στο Γύθειο ξεπροβάλλει επίσης τοφράγκικο Κάστρο του Πασσαβάκαι συναντώνται τα περίφημασπήλαια του Διρού, καθώς ο δρόμος οδηγεί τον επισκέπτη στη βαθύτερη γνωριμία με τη Μέσα Μάνη. Από το Γύθειο, τα τοπικά οχηματαγωγά πλοία μεταφέρουν τους επισκέπτες από τη Νεάπολη και την Ελαφόνησο, μέχρι τα Κύθηρα, την Κρήτη και τον Πειραιά.
Από τονΓερολιμέναο ταξιδευτήςπερνά στηνΑρεόπολη, την πρωτεύουσα του δήμου Ανατολικής Μάνης. Ένας παλιός οχυρωμένος οικισμός, με ατμοσφαιρικά καλντερίμια, πέτρινα κτίσματα, και επιβλητικούς πύργους, όπως ο πύργος «Πικουλάκη» όπου και λειτουργεί βυζαντινό μουσείο, γίνεται το πέρασμα για να γνωρίσει κανείς την καρδιά της Μέσα Μάνης. ΤοΟίτυλο, ακόμα ένας πανέμορφος παραδοσιακός οικισμός με πέτρινα μανιάτικα πυργόσπιτα, αγναντεύει το μεγάλο όρμο με εξαιρετική θέα προς το Νέο Οίτυλο. Επίνειο του οικισμού, το γραφικό ψαροχώρι Λιμένι, και το Καραβοστάσι στη βόρεια πλευρά του κόλπου.
Λίγο πιο βόρεια στην Ανατολική Πελοπόννησο, μας περιμένει ένα ακόμα πέρασμα στην ομορφιά και την ιστορία: ηΜονεμβασιά. Το περίφημο κάστρο και ο παραδοσιακός οικισμός του θεωρούνται από τους κορυφαίους ταξιδιωτικούς προορισμούς στον κόσμο. Ολόκληρη όμως η καστροπολιτεία αποτελεί μια ξεχωριστήπύλη στο μεσαιωνικό παρελθόν, προσφέροντας ρομαντικές περιηγήσεις σε βυζαντινά μνημεία, πεζοπορικές διαδρομές στη φημισμένη Αγιά Σοφιά, απ’ όπου απολαμβάνει κανείς πανοραμικά τη θέα μέχρι τα βουνά της Κρήτης, κι από εκεί ευκαιρία για βουτιά στις πολυάριθμες ακτές της ακτογραμμής του Μυρτώου ή εξερεύνηση στα άγνωστα φαράγγια των Ταλάντων, των Κουλεντιών και του Λάρνακα.
Στο νότιο άκρο της Λακωνικής χερσονήσου, περιμένει τον επισκέπτη ένας μικρός παράδεισος, το νησί τηςΕλαφονήσουμε την παραλία του Σίμου στον όρμο Σαρακήνικο, που αποτελεί ένα πέρασμα σε μια φύση σχεδόν εξωτική. Με παχιές αμμοθίνες, κεδροδάση που προστατεύονται από το Δίκτυο ΝΑΤURA, το νησί τα καλοκαίρια γεμίζει από επισκέπτες, ενώ προσελκύει και πολλά σκάφη αναψυχής. Εκεί υπάρχουν ενοικιαζόμενα δωμάτια, οι περισσότεροι όμως επιλέγουν το οργανωμένο κάμπινγκ που βρίσκεται πίσω από την παραδεισένια παραλία.
Τοπέρασμα στο δεύτερο νοτιότερο σημείο της ηπειρωτικής Ελλάδας μετά το ακρωτήρι Ταίναρο, στο «Κάβο Μαλιά», περιγράφεται ως μια εμπειρία υπερβατική. Στο σημείο όπου συναντώνται τρία πελάγη, το μεσαιωνικό ακρωτήρι των Αγγέλων, γνωστό κι ως το μικρό Άγιο όρος της Πελοποννήσου, στολίζεται από ερείπια ναών και ερημικές εκκλησίες, με τα πλοία να περνούν αδιάκοπα στα σκοτεινά φουρτουνιασμένα πελάγη, με τη θέα των Κυθήρων στο βάθος. Το ακρωτήριο Μαλέας περιβάλλεται από ένα πυκνό δίκτυο μονοπατιών, με σημαντικότερα αυτά που οδηγούν στο φάρο του, έναν από τους σημαντικότερους στην Ελλάδα, που έχει ανακηρυχτεί σε ιστορικό και διατηρητέο μνημείο. Αξίζει μια παραπάνω περιπλάνηση στα ψαροχώρια της Ελιάς, της Πλύτρας και του Αρχαγγέλου με τις πανέμορφες παραλίες, τη βυθισμένη πολιτεία στο Παυλοπέτρι, το γεώπαρκο του Καβομαλιά με το απολιθωμένο δάσος και το Σπήλαιο της Καστανιάς στη Νεάπολη, τη λιμνοθάλασσα Στρογγύλη και τον υγροβιότοπο του Γέρακα, για αξέχαστες οικοτουριστικές περιηγήσεις.
Στο νότιο άκρο της μανιάτικης χερσονήσου, λίγο πριν το ακρωτήριο Ταίναρο, στέκει η επιβλητικήΒάθεια, γνωστή και ως «Παρθενώνας» της μανιάτικης αρχιτεκτονικής παράδοσης. Χτισμένη μέσα σε ένα άγριο κι επιβλητικό τοπίο στην κορυφή του μανιάτικου λόφου, είναι η διασημότερη και πιο πολυφωτογραφημένη τοποθεσία σ’ ολόκληρη τη Μάνη. Μερικά από τα πυκνά οχυρωμένα της πυργόσπιτα, αναστηλώθηκαν και λειτουργούν σήμερα ως ξενώνες.
Στην άκρη της Μάνης, αλλά και της ηπειρωτικής Ευρώπης ξεκινούσε για τους αρχαίους το πέρασμα στον κάτω κόσμο. Το ακρωτήρι Ταίναρο αποτελεί το νοτιότερο άκρο της Ευρώπης και της Βαλκανικής χερσονήσου, ενώ για τους σύγχρονους Έλληνες σηματοδοτεί μια αξέχαστη περιπατητική εμπειρία, που περιβάλλεται από μια ιδιαίτερη ενέργεια.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=356
https://www.taxidologio.gr/sparta.html
Το Μουσείο της Ελιάς και του Ελληνικού Λαδιού Σπάρτης, δημιουργήθηκε από το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ), στο χώρο της παλιάς Ηλεκτρικής Εταιρείας, που παραχωρήθηκε από τον Δήμο Σπαρτιατών. Βρίσκεται στην καρδιά της Λακωνίας, μιας από τις κύριες ελαιοπαραγωγούς περιοχές της χώρας φιλοδοξώντας να αναδείξει τον πολιτισμό και την τεχνολογία της ελιάς και της ελαιοπαραγωγής.
Στονπάνω όροφοτου μουσείου μπορείς να θαυμάσεις τις πρώτες μαρτυρίες για την ελιά στον ελλαδικό χώρο, καθώς και τη συμβολή της στην οικονομία από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι τον 20οαι. Οι πρώτες γραπτές μαρτυρίες που συναντώνται από τον 14ο αι. σε πινακίδες Γραμμικής Β, ενώ εκτίθενται και σπάνια απολιθωμένα φύλλα ελιάς, ηλικίας περίπου 50.000-60.000 ετών, που βρέθηκαν στην καλντέρα της Σαντορίνης. Εκεί θα αντλήσεις πληροφορίες για το ρόλο της ελιάς στη διατροφή, τη φροντίδα του σώματος αλλά και τις συμβολικές της διαστάσεις μέσα από τη θρησκεία, τη μυθολογία, τα ήθη και τα έθιμα και θα έχεις την ευκαιρία να θαυμάσεις μία σύντομη παρουσίαση της ελιάς στην ελληνική τέχνη ως πηγή έμπνευσης για τους καλλιτέχνες από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας.
Οκάτω όροφοςτου Μουσείου είναι αφιερωμένος στην εξέλιξη της τεχνολογίας παραγωγής του ελαιολάδου από την αρχαιότητα έως την πρωτοβιομηχανική περίοδο. Εκτίθεται η τεχνολογία των μεταβυζαντινών μηχανισμών, ενώ έμφαση έχει δοθεί στην αναπαράσταση των μηχανοκίνητων ελαιοτριβείων σε μεγάλες κινούμενες μακέτες. Τέλος παρουσιάζεται και μία ενότητα αφιερωμένη στην οικιακή και βιομηχανική σαπωνοποιία.
Στην ημιυπαίθρια έκθεση του Μουσείου, που λειτουργεί στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών του προγραμμάτων, μπορείς να ξεναγηθείς στους μηχανισμούς τριών ελαιοτριβείων, ενός προϊστορικού, ενός ελληνιστικού κι ενός βυζαντινού. To Μουσείο Ελιάς και Ελληνικού Λαδιού είναι μοναδικό στο είδος του στην Ελλάδα και αποτελεί μέλος του δικτύου Μουσεία Ελιάς της Μεσογείου.
Όθωνος-Αμαλίας 129, 231 00 Σπάρτη (27310 89315)
Καθημερινά (εκτός από την Τρίτη) 10 π.μ.-6 μ.μ.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=2332
Έμβλημα και σημαντικό μνημείο της σύγχρονης Σπάρτης αποτελεί ο τάφος του Λεωνίδα βόρεια της πόλης. Γνωστός και σαν Λεωνίδαιον, ανεσκάφη το 1892 από τον Βαλντστάιν και είναι το μοναδικό μνημείο της Αρχαίας Αγοράς που σώζεται ως τις μέρες μας. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό οικοδόμημα, με σχήμα και μορφή ναού, που χρονολογείται πιθανότατα τον 5οαι. π.Χ. και μεταγενέστερα. Το κτίριο, που είναι διαστάσεων 12,5×8,30 μέτρα, κατασκευάστηκε από ογκώδεις πωρόλιθους, και το εσωτερικό του ήταν χωρισμένο σε δύο θαλάμους που συγκοινωνούσαν μεταξύ τους. Ο ανατολικός, μήκους 3.15 μέτρων, είχε τη μορφή πρόναου και ήταν διακοσμημένος με κίονες.
Η χρήση του κτιρίου δεν έχει εξακριβωθεί μέχρι σήμερα. Πιθανολογείται ότι ήταν κενοτάφιο, ενώ πολλοί μελετητές συμμερίζονται την άποψη ότι πρόκειται για το ναό του Απόλλωνος Καρνείου.
Παρότι δεν υπάρχει καμία ένδειξη για το συσχετισμό του ναού με το θρυλικό βασιλιά της Σπάρτης, τόσο η τοπική παράδοση όσο και ο περιηγητής Παυσανίας, εκφράζουν την άποψη ότι εκεί μεταφέρθηκαν και ετάφησαν τα οστά του Λεωνίδα από τις Θερμοπύλες.
Έτσι το μνημείο ταυτίστηκε στη λαϊκή συνείδηση με τον τάφο του Λεωνίδα. Ο Παυσανίας αναφέρει επίσης, ότι ο τάφος βρισκόταν δυτικά της αγοράς, απέναντι από το θέατρο, και ότι εδώ τελούταν κάθε χρόνο αγώνες.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1936
Έξι χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Σπάρτης, σ’ έναν βραχώδη λόφο, βόρεια του Ταϋγέτου, βρίσκεται το κάστρο του Μυστρά με την ερειπωμένη σήμερα πολιτεία του. Ο λόφος, με την απότομη και κωνοειδή μορφή του, λεγόταν Μυστράς ή Μυζυθράς και λόγω της στρατηγικής του θέσης, αποτελούσε από μόνος του σπουδαίο φυσικό οχυρό.
Η ιστορία του Μυστρά αρχίζει από τα μέσα του 13ου αι. όταν συμπληρώθηκε η κατάκτηση της Πελοποννήσου από τους Φράγκους. Το κάστρο χτίστηκε το 1249, από τον Γουλιέλμο Β΄ Βιλλεαρδουίνο στην κορυφή του λόφου της βυζαντινής καστροπολιτείας και μετά τη μάχη της Πελαγονίας έπεσε στα χέρια των βυζαντινών για να χτιστεί εκεί ο Μυστράς, που ήταν η πρωτεύουσα του Δεσποτάτου. Η καστροπολιτεία είχε συνεχόμενη πορεία έως και το 1953 αποτελώντας κέντρο των γραμμάτων και των τεχνών, κλείνοντας μέσα της σπουδαίους αυτοκράτορες όπως ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος.
Σήμερα ο Μυστράς, κλείνει μέσα από τα τείχη του, τέσσερις εγκαταλειμμένους οικισμούς με σπουδαίες μεταβυζαντινές εκκλησίες, οικίες και παλάτια. Από το 1989 με απόφαση της Unesco, ο Μυστράς εγγράφεται ως πολιτιστικό αγαθό στον κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Χτισμένος σε ένα φυσικό οχυρό και στρατηγικής σημασίας λόφο του βυζαντινού Μυζηθρά στα βόρεια του Ταϋγέτου, η ίδρυσή του συνδέεται με την πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης. Το 1249, ο φράγκος πρίγκιπας Γουλιέλμος Β΄ Βιλλεαρδουίνος χτίζει το κάστρο του Μυζηθρά, στην κορυφή του ομώνυμου λόφου για τον έλεγχο της κοιλάδας του Ευρώτα. Δέκα χρόνια αργότερα το κάστρο παραχωρείται στο Βυζαντινό αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο. Το κάστρο θα αποτελέσει τον πυρήνα της μετέπειτα καστροπολιτείας του Μυστρά, μιας από τις σημαντικότερες υστεροβυζαντινές πόλεις. Το 1262, μετά τη μάχη της Πελαγονίας, το κάστρο μαζί με αυτά της Μονεμβασίας και της Μαΐνης παραδίδεται στους Βυζαντινούς, προκειμένου αυτοί να ελευθερώσουν τον φράγκο πρίγκιπα που κρατούσαν αιχμάλωτο. Από τότε ξεκινά η κυρίως ιστορική περίοδός του Μυστρά που διήρκεσε δύο αιώνες. Το κάστρο οχυρώνεται με τείχος και οι κάτοικοι της γειτονικής Λακεδαίμονος έρχονται και εγκαθίστανται στην περιοχή εσωτερικά των τειχών, που ονομάστηκε Χώρα. Με την πάροδο των χρόνων δημιουργήθηκε και νέα συνοικία, έξω από το τείχος, που ονομάσθηκε Κάτω Χώρα κι ήταν επίσης προστατευμένη με τείχος.
Το 1349 ο Μυστράς γίνεται η πρωτεύουσα του ημιαυτόνομου Δεσποτάτου του Μορέως με πρώτο «Δεσπότη» τον Μανουήλ Καντακουζηνό. Το 1383 τη δυναστεία των Καντακουζηνών διαδέχεται στο Μυστρά η αυτοκρατορική οικογένεια των Παλαιολόγων. Ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους Δεσπότες του Μυστρά κατέχει ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Την περίοδο αυτή ο Μυστράς γίνεται εστία της πολιτικής και πνευματικής ζωής της αυτοκρατορίας. Η βυζαντινή φάση στην ιστορία του Μυστρά λήγει το 1460 με την παράδοσή του στους Τούρκους.
Το διάστημα από το 1460 έως το 1540 γίνεται ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα παραγωγής και εμπορίας μεταξιού της ανατολικής Μεσογείου. Μικρή διακοπή στη μακραίωνη τουρκική κατάκτηση αποτελεί η περίοδος της Ενετοκρατίας. Η παρακμή του Μυστρά αρχίζει το 1770 κατά την επανάσταση του Ορλώφ, μετά την καταστροφή του από Τουρκαλβανούς στρατιώτες. Στα χρόνια της επανάστασης του 1821 ο Μυστράς λεηλατήθηκε από τον Ιμπραήμ και σιγά-σιγά εγκαταλείφθηκε. Το 1834 ο βασιλιάς Όθωνας θεμελιώνει τις πόλεις της Σπάρτης και του Γυθείου. Από τότε και μέχρι το 1953, που το ελληνικό κράτος απαλλοτρίωσε το χώρο, οι τελευταίοι κάτοικοι εγκαταλείπουν την καστροπολιτεία. Το 1989 με απόφαση της αρμόδιας επιτροπής της Unesco, ο Μυστράς εγγράφεται ως πολιτιστικό αγαθό στον κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Σήμερα ο Μυστράς με το μεσαιωνικό κάστρο, τη φράγκικη ακρόπολη και τους τέσσερις οχυρωμένους οικισμούς του κλείνει μέσα από τα τείχη του οικίες και παλάτια ενώ φημίζεται για τα υστεροβυζαντινά μνημεία του, μοναστήρια και εκκλησίες με σπουδαίες τοιχογραφίες, που βρίσκονται διάσπαρτα στον αρχαιολογικό χώρο. Από τα σημαντικότερα αποτελούν ο ναός της Αγίας Σοφίας στην Πάνω χώρα, ο Μητροπολιτικός Ναός του Αγίου Δημητρίου, οι Άγιοι Θεόδωροι και η Οδηγήτρια, στην Κάτω χώρα και τέλος, οι ναοί της Περίβλεπτου, της Ευαγγελίστριας και η μονή της Παντάνασσας στη Μεσοχώρα. Τη λεγόμενη Έξω Χώρα του Μυστρά, στους πρόποδες του λόφου, αποτελούν σήμερα ελάχιστα αρχιτεκτονήματα, που ανάγονται στο 15ο αι. και έπειτα.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1980
Ανάμεσα στους κορυφαίους ταξιδιωτικούς προορισμούς στον κόσμο η καστροπολιτεία της Μονεμβασιάς ενδείκνυται για ρομαντικές περιηγήσεις στα πλούσια βυζαντινά μνημεία της Κάτω πόλης, πεζοπορία στην Άνω πόλη με τη φημισμένη Αγιά Σοφιά, παραδοσιακές γεύσεις και ντόπιο κρασί στις ταβέρνες με την εκπληκτική θέα. Η Κάτω Πόλη είναι χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός και εδώ θα βρεις πολλούς αναπαλαιωμένους παραδοσιακούς ξενώνες που προσφέρονται για διαμονή. Δεν είναι λίγοι αυτοί που επιλέγουν την Μονεμβασιά σαν προορισμό για γάμους και βαφτίσεις ενώ μεταξύ άλλων προτείνεται από τους ταξιδιωτικούς οδηγούς ανάμεσα στους καλύτερους προορισμούς για πασχαλινές αποδράσεις.
Η ευρύτερη περιοχή της Μονεμβασιάς είναι εξαιρετικός προορισμός για ελεύθερες καταδύσεις, γουίντ-σέρφινγκ και ιστιοπλοΐα ενώ διαθέτει μαρίνα και λιμάνι που συγκεντρώνει πλήθος από γραφικά ταβερνάκια. Κολυμπήστε στις κοντινές παραλίες Πορτέλο και Πορί, στον Κάκκαβο και στις πολυάριθμες ακτές της ακτογραμμής του Μυρτώου. Εξερευνήστε τα φαράγγια των Ταλάντων, των Κουλεντιών και του Λάρνακα καθώς και το δάσος με τις Αριές. Στο Κυπαρίσσι και στο Ζόμπολο του Καβομαλιά υπάρχουν αναρριχητικά πεδία ενώ ολόκληρη η περιοχή προστατεύεται από το δίκτυο NATURA. Πλούσια πολιτιστικά φεστιβάλ περιμένουν το καλοκαίρι τους επισκέπτες στο φαράγγι του Λάρνακας και την Κάτω πόλη της Μονεμβασιάς.
Ο αγέρωχος βράχος της Μονεμβασιάς με το κάστρο και τον παραδοσιακό οικισμό θεωρείται ένα από τους κορυφαίους ταξιδιωτικούς προορισμούς στον κόσμο. Ολόκληρη η καστροπολιτεία προσφέρει ρομαντικές περιηγήσεις στο μεσαιωνικό παρελθόν της Κάτω Πόλης με τις πύλες, τις στέρνες, τις βυζαντινές εκκλησιές και τις καμάρες. Αξίζει να επισκεφθείτε την εκκλησιά του Ελκομένου Χριστού, την Παναγιά Μυρτιδιώτισσα, την αρχαιολογική συλλογή και την οικία του ποιητή Γιάννη Ρίτσου στην είσοδο του Κάστρου. Το εξαιρετικό φαγητό, η εκπληκτική θέα, οι γκαλερί, τα προσεγμένα καφέ και η διαμονή στους παραδοσιακούς ξενώνες μετατρέπουν τις διακοπές στη Μονεμβασιά σε κάτι περισσότερο από ειδυλλιακές. Ανηφορίστε ως την ερημωμένη Άνω πόλη με την εκκλησιά της Αγιάς Σοφιάς, ένα αρχιτεκτονικό διαμάντι του 12ουαιώνα απ’ όπου απολαμβάνεις πανοραμικά τη θέα του βράχου μέχρι τα βουνά της Κρήτης. Η βραχώδης ακτή του Πορτέλου χαρίζει βουτιές κάτω από την ιστορική πύλη του Κάστρου. Στη σκιά του βράχου, η παραλία Πορί προσφέρει κολύμπι με άπλετη θέα στην καστροπολιτεία. Στην βοτσαλωτή ακτή του Κάκκαβου θα βρείτε ομπρέλες και ξαπλώστρες, εγκαταστάσεις για beach volley καθώς και πολλά ταβερνάκια και καφετέριες σε ένα χιλιόμετρο παραλίας. Η ευρύτερη περιοχή θεωρείται εξαιρετικός προορισμός για ιστιοπλοΐα, και η μαρίνα της Μονεμβασιάς διαθέτει όλες τις απαραίτητες παροχές για σκάφη αναψυχής. Στο λιμάνι της Μονεμβασιάς θα βρεις πολλές ταβέρνες με φρέσκο ψάρι στη θέα του βράχου.
Σε ολόκληρη την ακτογραμμή του Μυρτώου, στο Κυπαρρίσι, τη Ρειχιά, το Γέρακα, τον Άγιο Ιωάννη και τα Νόμια, πολυάριθμες παραλίες προσφέρονται για κολύμπι και θαλάσσια σπορ. Η περιοχή συγκαταλέγεται ανάμεσα στους καλύτερους προορισμούς για γουίντσερφ, κάιτ και ελεύθερες καταδύσεις.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που επιλέγουν την Μονεμβασιά σαν προορισμό για γάμους, βαφτίσεις και γαμήλια ταξίδια. Λόγω της κατανυκτικής ατμόσφαιρας που προσφέρει η καστροπολιτεία, η Μονεμβασιά συγκαταλέγεται μεταξύ άλλων και ανάμεσα στους καλύτερους πασχαλινούς προορισμούς. Από την Μονεμβασιά περνά και το εθνικό μονοπάτι Ε33 που οδηγεί στο ακρωτήρι Ταίναρο. Πολλές επιλογές για πεζοπορία προσφέρουν τα φαράγγια των Ταλάντων και των Κουλεντιών στην περιοχή της Μονεμβασιάς, το φαράγγι του Λάρνακα στους Μολάους, το δάσος με τις Αριές στην περιοχή της Βαβίλας, η περιοχή του Ζάρακα και ο Καβομαλιάς στην περιοχή Βοιών. Αναρριχητικά πεδία έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στο Κυπαρίσσι του Ζάρακα και στο Ζόμπολο του Καβομαλιά. Ολόκληρη η περιοχή προστατεύεται από το δίκτυο NATURA και προσφέρεται για οικοτουριστικές περιηγήσεις.
Το καλοκαίρι ο Δήμος Μονεμβασιάς και άλλοι φορείς οργανώνουν πλούσια φεστιβάλ με συναυλίες, αθλητικούς αγώνες και άλλα πολιτιστικά δρώμενα τόσο στην Κάτω πόλη της Μονεμβασιάς, όσο και στο φαράγγι του Λάρνακα. Από τα εξαιρετικά προϊόντα της περιοχής αξίζει να δοκιμάστε το μέλι και το ελαιόλαδο, τον περίφημο οίνο Malvasia και τα αμυγδαλωτά της Μονεμβασιάς.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=544
Ένας ισχυρότατος σεισμός γύρω στα 375 μ. Χ. ήταν η αιτία, να αποκοπεί ένα μέρος της στεριάς της «Άκρα Μινώα», όπως συναντά κανείς το όνομα της περιοχής σε αναφορές του Παυσανία. Γύρω στον 6οαι. το νησί κατοικήθηκε από Λάκωνες οι οποίοι κατέφυγαν εκεί προκειμένου να προφυλαχθούν από τις επιδρομές των βαρβάρων. Εκείνοι κατασκεύασαν και την πρώτη ξύλινη, κινητή γέφυρα που ένωνε τον βράχο με την ακτή. Όταν αυτή τραβιόταν, δεν υπήρχε δυνατότητα προσπέλασης στον βράχο. Από αυτό το γεγονός προέρχεται και η ονομασία του κάστρου που σημαίνει «μοναδική είσοδος». Ο οικισμός αποτέλεσε κέντρο επιχειρήσεων και στρατιωτική βάση των Βυζαντινών από τους από τους οποίους χτίσθηκε η Κάτω Πόλη, στη νοτιοανατολική ακροθαλασσιά, και έγινε η αρχή για τις περίφημες οκταγωνικές εκκλησιές που στολίζουν το νησί.
Από τον 12οαι. η Μονεμβάσια δημιουργεί μεγάλα κέρδη με τη μεταφορά του περίφημου οίνου μαλβάζια, προς στις ευρωπαϊκές αγορές. Το γλυκό αυτό κρασί, ήταν τοπικής προέλευσης και αποτελούσε αγαθό πολυτελείας στα τραπέζια των Βασιλιάδων. Το 1945 οι Τούρκοι απαγορεύουν την παραγωγή του και έτσι ο τρόπος παρασκευής του παρέμεινε δυστυχώς άγνωστος για τις επόμενες γενιές.
Κατά την Βυζαντινή εποχή, η Μονεμβασιά ακμάζει σε τέτοιο σημείο που το χρονικό διάστημα μεταξύ του 13ουκαι 14ουαι. αποκαλείται ο χρυσός αι. της πόλης. Γνωρίσει μεγάλη άνθηση σε όλους τους τομείς: το εμπόριο, τη ναυσιπλοΐα, τις τέχνες και τα γράμματα. Τα ειδικά προνόμια που της παραχωρήθηκαν καθώς και η διαμονή του Ανδρονίκου Β’ Παλαιολόγου εκεί, προσέδωσαν στη Μονεμβάσια μεγάλο κύρος και αίγλη. Τόσο εκείνα τα χρόνια αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας της, η Μονεμβασιά ήρθε αντιμέτωποι με πολλές επιδρομές. Το 1464 θα γίνει Ενετική κτήση, ενώ το 1540 το παραδίνεται στους Τούρκους. Το 1690 οι Ενετοί την καταλαμβάνουν και πάλι. Η Βενετσιάνικη ονομασία της ήταν «Napoli di Malvasia», δηλαδή «μενεξεδένια πόλη». Το 1715 οι Τούρκοι εξαγοράζουν τη Μονεμβασία από τους Ενετούς και σκοτώνουν ή αιχμαλωτίζουν όλους τους προκρίτους.
Οι Τούρκοι κατά την παραμονή τους, την έλεγαν «Μενεξέ-Καλεσί» δηλαδή φρούριο των μενεξέδων. Το Μάρτιο του 1821, οι Έλληνες με δύο χιλιάδες Λάκωνες και με τη βοήθεια Σπετσιώτικων πλοίων την πολιόρκησαν, από στεριά και θάλασσα. Ύστερα από πολιορκία και αφάνταστες στερήσεις αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν και να παραδοθούν τον Ιούλιο του 1821, παραδίδοντας τα κλειδιά της πόλης στον Πρίγκιπα Αλ. Κατακουζηνό
Σήμερα, η Άνω Πόλη του κάστρου είναι μια ερειπωμένη πολιτεία όπου σώζονται τρεις στέρνες και ο οκταγωνικός Ναός της Αγίας Σοφίας. Η Κάτω Πόλη αποτελείται από δαιδαλώδη δρομάκια, θολωτές καμάρες, εκκλησιές και σπίτια παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, ανάμεσα στα τείχη και τον απότομο βράχο, προσδίδοντας στην καστροπολιτεία μια μοναδική γοητεία.
http://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=1949
Ένα ενάλιο σπήλαιο ανείπωτης ομορφιάς, στη δυτική ακτή της Λακωνίας αποτελεί το τρίτο από τα σπήλαια του Διρού και έχει πάρει την πρώτη θέση ανάμεσα στα τρία ωραιότερα λιμναία σπήλαια του κόσμου. Το σπήλαιο της Βλυχάδας ξεκίνησε να εξερευνείται συστηματικά το 1949 και σήμερα είναι τουριστικά αξιοποιημένο, με 3.100 μέτρα επισκέψιμου τμήματος, στο μεγαλύτερο μέρος των οποίων η περιήγηση πραγματοποιείται με βάρκες. Στα τρία τέταρτα της διαδρομής ξεναγείσαι στον εκπληκτικό λιθωματικό διάκοσμο με τους πολύχρωμους σταλακτίτες και σταλαγμίτες που σχηματίζουν επιβλητικές κολώνες. Λόγω της σπάνιας ομορφιάς του θεωρείται από τα πιο γνωστά σπήλαια της χώρας.
Γνωστό και σαν Γλυφάδα, βρίσκεται στη δυτική ακτή της Λακωνικής Χερσονήσου, στον κόλπο του Διρού. Το σπήλαιο διατρέχεται από υπόγειο ποταμό που χύνεται στη θάλασσα, περίπου 23 μ. δεξιά της φυσικής εισόδου του, η οποία βρίσκεται μισό μέτρο πάνω από τη στάθμη των νερών. Είναι το τρίτο σπήλαιο της περιοχής του Διρού και έχει πάρει την πρώτη θέση ανάμεσα στα τρία ωραιότερα λιμναία σπήλαια του κόσμου. Διαθέτει έναν καταπληκτικό λιθωματικό διάκοσμο, από πολύχρωμους σταλαχτίτες και σταλαγμίτες, που σχηματίζουν επιβλητικές γκρίζες ή λευκές κολόνες. Αποτελείται από χερσαία και ενάλια τμήματα με πλήθος από στοές και θαλάμους, που το μεγαλύτερο μέρος τους καλύπτεται με θαλασσινό νερό. Είναι το μεγαλύτερο γνωστό σπήλαιο της χώρας με το επισκέψιμο τμήμα του να φτάνει τα 3.100 μέτρα, από τα οποία μόνο τα 300 είναι χερσαία. Για την τουριστική του αξιοποίηση ανοίχτηκαν δύο νέοι είσοδοι, διαφορετικοί από τη φυσική. Η ξενάγηση, που είναι κυκλική, κρατάει περίπου τρία τέταρτα και στο θαλάσσιο τμήμα γίνεται με βάρκες.
Η θερμοκρασία του σπηλαίου είναι σταθερά στους 18°. Η στάθμη των υδάτων μεταβάλλεται ανάλογα με τις εξωτερικές καιρικές συνθήκες, με το μέγιστο βάθος των νερών να φτάνει 15,5 μέτρα, ενώ η θερμοκρασία τους είναι 12°. Κάτω από την είσοδο του σπηλαίου βρίσκεται ο όρμος Διρού με τις κάτασπρες κροκάλες και τα κρυστάλλινα νερά.
Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε από τον Πέτρο Αραπάκη, και η συστηματική εξερεύνηση ξεκίνησε το 1949 από το ζεύγος Ιωάννη και Άννας Πετροχείλου. Στο εσωτερικό του εντοπίσθηκαν οστά προϊστορικών βοδιών, ιπποπόταμων, υαινών και άλλων ζώων καθώς και κεραμικά σκεύη της προϊστορικής εποχής. Μέχρι σήμερα έχει εξερευνηθεί έκταση άνω των 10.000 τ.μ. Λόγω της θαλάσσιας φυσικής εισόδου του, το σπήλαιο δεν χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν από ανθρώπους.
Ξεκινώντας από τη βίλα μας, περνώντας το γραφικά χωριά Λύκαιο, Λυκόσουρα και τα χωριά Απιδίτσα, Χωρέμης, μετά από λίγη ώρα θα περάσετε γραμμές του τρένου και τη γέφυρα και θα στρίψετε αριστερά προς Μεγαλόπολη. Μετά από 2 χλμ και πριν το χωριό Γέφυρα, ακολουθώντας τις πινακίδες, θα μπείτε στην εθνική οδό ΑΘΗΝΑΣ-ΤΡΙΠΟΛΗΣ-ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ με κατεύθυνση προς Τρίπολη και Αθήνα.
Οδηγώντας λοιπόν για 150 λεπτά της ώρας συνολικά και μετά από 210 χλμ απόσταση περίπου, ακολουθώντας τις πινακίδες θα φτάσετε στη πρωτεύουσα της Ελλάδας, την Αθήνα.
Αξίζει να περπατήσετε το ιστορικό κέντρο της πόλης γύρω από την Ακρόπολη αγοράζοντας ενθύμια από τις υπαίθριες αγορές και να πιείτε το καφέ σας ή να φάτε σε κάποιο πλακόστρωτο σοκάκι ακούγοντας ζωντανή ελληνική παραδοσιακή μουσική.
Μη παραλείψετε να επισκεφθείτε το μουσείο της Ακρόπολης και το Παρθενώνα. που είναι επισκέψιμα για εσάς. Σας συμβουλεύουμε να καλέσετε, πριν ξεκινήσετε, για να ρωτήσετε το ωράριο λειτουργίας των αξιοθεάτων.
Τηλέφωνα
Ακρόπολης-Παρθενώνα : +30 2109000900
https://www.theacropolismuseum.gr
Να περάσετε όμορφα …
Αθήνα
https://www.taxidologio.gr/athens.html
ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ
Με την πεζοδρόμηση κεντρικών οδών (Βασ. Όλγας, Δ. Αρεοπαγίτου, Απ. Παύλου, Αδριανού και τμήμα της Ερμού), δημιουργήθηκε ο μεγαλύτερος πεζόδρομος της Ευρώπης (μήκους 3 χλμ.), ένας ενιαίος περίπατος στους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της πόλης (αρχαιολογικό άλσος). Στο τμήμα από την οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου (απέναντι από την Πύλη του Αδριανού) ως τη συμβολή των οδών Ερμού και Πειραιώς (στην περιοχή του Κεραμεικού), ανατάσσεται, σε μεγάλο βαθμό, το αρχαίο τοπίο, καθώς μια ευρύτατη περιοχή απαλλάσσεται από τις δραστηριότητες της σύγχρονης πόλης. Ο αρχαιολογικός περίπατος αποτελεί μια αξέχαστη εμπειρία.
*ΟΛΥΜΠΙΕΙΟΝ
Σύμφωνα με τον περιηγητή Παυσανία, ο ναός του Ολύμπιου Διός ιδρύθηκε από το Δευκαλίωνα, έναν από τους μυθικούς προγόνους των Ελλήνων. Την εποχή της τυραννίας, γύρω στο 515 π.Χ., ο Πεισίστρατος ο νεώτερος, εγγονός του ομώνυμου τυράννου, επιχείρησε να αντικαταστήσει τον παλαιό ναό με έναν νέο, πιο εντυπωσιακό. Η τυραννία, όμως, καταργήθηκε και οι κατασκευαστικές εργασίες σταμάτησαν. Η κατασκευή του νέου ναού ανατέθηκε αργότερα στο Ρωμαίο αρχιτέκτονα Decimus Cossutius από το βασιλιά της Συρίας Αντίοχο το Δ´ τον Επιφανή. Όταν ο Αντίοχος πέθανε (το 163 π.Χ.), ο ναός εγκαταλείφθηκε για άλλη μία φορά, μένοντας χωρίς οροφή και αετώματα. Η κατασκευή του ναού, από τους μεγαλύτερους του αρχαίου κόσμου, ολοκληρώθηκε το 131 μ.Χ. από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Αδριανό.
Κοίτη Ιλισού. Μην παραλείψετε να κάνετε μια βόλτα στο μόνο σωζόμενο τμήμα της κοιλάδας του ποταμού Ιλισού (πίσω από το Ολυμπιείον), του ιερού ποταμού των Μουσών κατά τη αρχαιότητα, με διάσπαρτα απομεινάρια αρχαίων ιερών. Πολύ κοντά, υπάρχει ο βράχος της περίφημης στην αρχαιότητα πηγής Καλλιρρόη, ενώ δίπλα βρίσκεται η Αγία Φωτεινή, που κτίστηκε το 1872 στη θέση παλαιότερου ναού και στα θεμέλια ιερού της Εκάτης. Ακόμα, σε κοντινή απόσταση σώζονται σημαντικά μνημεία από τα κλασικά, ρωμαϊκά και βυζαντινά χρόνια (ναός του Δελφινίου Απόλλωνα, ναός του Κρόνου και της Ρέας, βυζαντινή συνοικία με εργαστήρια, η βασιλική του Λεωνίδη κ.α.).
ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΑΔΡΙΑΝΟΥ
Μετά την κατασκευή του ναού του Διός, οι Αθηναίοι τίμησαν τον Αδριανό χτίζοντας το 131 μ.Χ. μία αψιδωτή πύλη στη βορειοδυτική γωνιά της περίφραξης του ναού. Η αψίδα που κατασκευάστηκε από πεντελικό μάρμαρο φέρει, στο επιστύλιο, πάνω από το τόξο, δύο επιγραφές. Η μία, προς το μέροςτης Ακρόπολης και την παλιά πόλη (δυτική όψη) αναφέρει: «Αυτή είναι η Αθήνα, η πόλη του Θησέα», ενώ η δεύτερη που υπάρχει στην πλευρά η οποία αντικρίζει το ιερό και την προέκταση της πόλης από τον Αδριανό (ανατολική όψη), λέει: «Αυτή είναι η πόλη του Αδριανού και όχι του Θησέα».
*ΟΔΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΟΥ
Ένας από τους εντυπωσιακότερους δρόμους της Αθήνας, που προσφέρει εκπληκτική οπτική επαφή με το βράχο της Ακρόπολης και τον Παρθενώνα. Προσέξτε ιδιαίτερα τα κτήρια της αριστερής πλευράς, κτισμένα τα περισσότερα στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αι., σε νεοκλασικό ή μοντερνιστικό ύφος, που αποδίδουν την αύρα του μεγαλοαστικού κλίματος της οδού.
*ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ
Περάστε μέσα από την είσοδο που οδηγεί στον αρχαιολογικό χώρο (στη νότια κλιτύ της Ακρόπολης), στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου και κατευθυνθείτε προς τα πάνω. Ψηλά στα δεξιά θα δείτε το αρχαιότερο από όλα τα γνωστά θέατρα του κόσμου, το θέατρο του Διονύσου. Στο χώρο αυτό οι τέσσερις σημαντικότεροι αρχαίοι Έλληνες ποιητές, ο Αισχύλος, ο Αριστοφάνης, ο Ευριπίδης και ο Σοφοκλής είδαν τα έργα τους να παίζονται για πρώτη φορά τον 5ο αι. π.Χ. Το κοίλον και το προσκήνιο (σκηνή) ήταν αρχικά φτιαγμένα από ξύλο. Στη διάρκεια του 4ου αι. π.Χ. κατασκευάστηκαν, εκ νέου, από μάρμαρο. Σήμερα, σώζονται μόνο τμήματα του λίθινου κοίλου. Σύμφωνα με του ειδικούς, το θέατρο είχε χωρητικότητα 17.000 θεατών. Πάνω από το θέατρο, λαξευμένο στο βράχο της Ακρόπολης, βρίσκεται το χορηγικό Μνημείο του Θρασύλλου (319 π.Χ.), ενώ ψηλότερα ξεχωρίζουν δύο χορηγικοί κορινθιακοί κίονες.
*ΣΤΟΑ ΕΥΜΕΝΟΥΣ
Συνεχίζοντας, θα συναντήσετε τη Στοά Ευμένους που κτίστηκε από το Βασιλιά της Περγάμου Ευμένη το Β´, το 2ο αι. π.Χ. Κύριος σκοπός τής Στοάς ήταν η προστασία των θεατών από κακοκαιρία ή ήλιο. Πάνω από τη Στοά μπορείτε να δείτε τα ερείπια του Ασκληπείου, που κτίστηκε το 429 π.Χ. μετά το λοιμό, ο οποίος είχε αποδεκατίσει τον πληθυσμό της Αθήνας.
Το Ηρώδειον, όπως ονομάζεται σήμερα, χτίστηκε το 161 μ.Χ. από τον Ηρώδη Τιβέριο Κλαύδιο τον Αττικό, μία σημαντική μορφή της εποχής, δάσκαλο και φιλόσοφο, που είχε κληρονομήσει μία μεγάλη περιουσία από τον πατέρα του. Όταν η σύζυγός του Ρήγιλλα πέθανε, ο Ηρώδης ο Αττικός έχτισε αυτό το σκεπαστό Ωδείο για μουσικές παραστάσεις, που θα δίνονταν στη μνήμη της. Στο χώρο αυτό οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να διοργανώνουν μουσικές εκδηλώσεις. Σήμερα, στο χωρητικότητας 5.000 θέσεων θέατρο, πραγματοποιούνται κάθε καλοκαίρι οι εκδηλώσεις τουΦεστιβάλ Αθηνών. Όμως, την ομορφιά και τη μαγεία του μπορεί να την απολαύσει κάποιος στη διάρκεια ενός πρωινού περιπάτου στο δρόμο προς την Ακρόπολη.
Το σύμβολο της Αθήνας, ο ιερός βράχος, ο σύνδεσμος ανάμεσα στο θαυμαστό αρχαίο πολιτισμό και το σύγχρονο. Τα μνημεία που υπάρχουν σήμερα στον Ιερό Βράχο χρονολογούνται από την προϊστορική περίοδο μέχρι και τα βάθη της αρχαιότητας. Δεν υπάρχει Έλληνας ή ξένος επισκέπτης που να μην επιθυμεί να πραγματοποιήσει το προσκύνημα στον ιερό αυτό βράχο και να «απορροφήσει» το μεγαλείο και την ομορφιά του. Είναι μια ανεπανάληπτη και αξέχαστη εμπειρία.
Μουσείο της Ακρόπολης
*ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ
Πρόκειται για το αρχαιότερο δικαστήριο του κόσμου, ένα χώρο που ήταν ιδιαίτερα σεβαστός στους αρχαίους χρόνους. Εδώ υπήρχε η έδρα του πρώτου αριστοκρατικού κοινοβουλίου της αρχαίας Αθήνας. Με τον καιρό, ωστόσο, το κοινοβούλιο αυτό άρχισε να χάνει την πολιτική του δύναμη και από το δεύτερο μισό του 5ου αι. π.Χ. είχε αποκλειστικά δικαστική αρμοδιότητα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορούσε στην εκδίκαση ανθρωποκτονιών. Όπως περιγράφεται στην «Ορέστεια», σε αυτό το δικαστήριο ο Ορέστης δικάστηκε για το φόνο της μητέρας του Κλυταιμνήστρας και του εραστή της Αίγισθου. Επίσης, σ’ αυτόν ακριβώς το χώρο, οι Αθηναίοι άκουσαν το πρώτο κύρηγμα του Αποστόλου Πάυλου το 51 μ.Χ., όπως μας πληροφορεί η μπρούτζινη πλακέτα στη βάση του βράχου.
*ΛΟΦΟΣ ΦΙΛΟΠΑΠΠΟΥ
Όποια εποχή κι αν επιλέξετε να επισκεφτείτε το λόφο αυτό, θα αποζημιωθείτε. Ο περίπατος αυτός έχει όλα τα συστατικά μίας ενδιαφέρουσας εμπειρίας: έναν υπέροχο χώρο πρασίνου, σημαντικά μνημεία όπως οι θεωρούμενες ως«φυλακές του Σωκράτη», τα«Κιμώνεια Μνήματα», η αρχαία οδός Κοίλης, μια εμπορική λεωφόρος με μαγαζιά και σπίτια, το«Ηρώο Μουσαίου», τομνημείο του Φιλοπάππουκαι όλα όσα προσφέρει η υπέροχη θέα προς τον Παρθενώνα και την Ακρόπολη.
ΔΕΙΤΕ :
Μνημείο του Φιλοπάππου.Κτίστηκε από τους Αθηναίους τον 2ο αι. μ.Χ. προς τιμήν του ευεργέτη ηγεμόνα της Συρίας Γάιου Ιούλιου Αντιόχου, ο οποίος ήταν επίσης γνωστός με το όνομα Φιλόπαππος, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «ο αγαπημένος εγγονός του παππού του». Ο παππούς του ήταν ο τελευταίος Βασιλιάς της Κομμαγηνής Αντίοχος ο Δ´.
Λιθόστρωτα. Τη δεκαετία του 1950, ο Έλληνας αρχιτέκτονας Δ. Πικιώνης ένωσε σε ενιαίο σύνολο το χώρο από τα Προπύλαια της Ακρόπολης ως το λόφο Φιλοπάππου. Προσέξτε το χειροποίητα λιθόστρωτα, που οδηγούν προς τα μνημεία, την εκκλησία τουΑγ. Δημητρίου Λουμπαρδιάρη και το αναψυκτήριο. Το συνολικό έργο έχει κηρυχθεί διατηρητέο και προστατευόμενο Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
*ΠΝΥΚΑ
Η Πνύκα βρίσκεται μεταξύ του Λόφου των Μουσών, πάνω στον οποίο δεσπόζει το Μνημείο του Φιλοπάππου και του Λόφου των Νυμφών με το ομώνυμο ιερό, όπου υπάρχει σήμερα το Εθνικό Αστεροσκοπείο. Η ημικυκλική αυτή πλατεία ήταν ο τόπος όπου συναθροίζονταν από τον 6ο αι. π.Χ. οι πολίτες της Αθήνας για να ακούσουν γνωστούς ρήτορες, που μιλούσαν από το πέτρινο βήμα στο κέντρο της Πνύκας και να ασκήσουν τα δημοκρατικά τους καθήκοντα. Υπολογίζεται ότι είχε χωρητικότητα 10.000 ατόμων.
Στους πρόποδες της Ακρόπολης, κόντα στο σταθμό μετρό «Θησείο», υπάρχει ο αρχαιολογικός χώρος της Αρχαίας Αγοράς. Στους αρχαίους χρόνους, η Αγορά εκτός από το εμπορικό ήταν και το κύριο πολιτικό, πολιτιστικό και θρησκευτικό κέντρο της πόλης. Στην περιοχή αυτή υπήρχαν τα διοικητικά κτήρια, οι ναοί, οι δημόσιες υπηρεσίες και τα δικαστήρια. Εδώ συγκεντρώνονταν καθημερινά οι Αθηναίοι, όχι μόνο για να αγοράσουν και να πουλήσουν τα αγαθά τους, αλλά και για να ενημερωθούν, να ασκήσουν κριτική στην κυβέρνηση, να ανταλλάξουν ιδέες ή απλώς να συζητήσουν. Η ιστορία του χώρου αυτού ξεκινά από τους νεολιθικούς χρόνους, ενώ τα μνημεία του ανήκουν σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους: από τους κλασικούς χρόνους μέχρι τον 11ο αι. μ.Χ. Παράδειγμα του τελευταίου, η εκκλησία τωνΑγίων Αποστόλων.
ΔΕΙΤΕ:
Θησείον-Ναός του Ηφαίστου. Παρά το όνομά του, δεν ήταν ναός αφιερωμένος στον Θησέα αλλά στον Ήφαιστο και τη θεά Αθηνά. Βρίσκεται στη δυτική άκρη της Αγοράς και είναι σήμερα ο πιο καλοδιατηρημένος ναός της αρχαιότητας. Οικοδομήθηκε το 460-415 π.Χ. και φιλοξενούσε τα αγάλματα του Ηφαίστου και της Αθηνάς, τα οποία πιστεύεται ότι φιλοτέχνησε ο Αλκαμένης.
Το μνημείο των Επώνυμων Ηρώων.Εδώ τοποθετήθηκαν τα αγάλματα των δέκα ηρώων που έδωσαν τα ονόματά τους στις δέκα φυλές της Αττικής (4ος αι. π.Χ.). Όλες οι δημόσιες ανακοινώσεις αναρτούνταν στο βάθρο των αγαλμάτων αυτών.
Ποικίλη Στοά.Πιστεύεται ότι οφείλει το όνομά της στις τοιχογραφίες που διακοσμούσαν τους τοίχους της. Η λέξη «Ποικίλη» μας οδηγεί στην υπόθεση ότι οι τοιχογραφίες είχαν ποικίλα χρώματα και θέματα. Εδώ, ο Ζήνων δίδαξε τη Στωική φιλοσοφία του που πήρε το όνομά της από την Ποικίλη Στοά (460 π.Χ.).
Στοά του Αττάλου.Το διώροφο αυτό οικοδόμημα, δωρεά του βασιλιά της Περγάμου Αττάλου του Β´ (159-138 π.Χ.) στην πόλη της Αθήνας, θεωρείται ότι υπήρξε ένα είδος αρχαίου εμπορικού κέντρου που στέγαζε 21 μαγαζιά σε κάθε όροφό του. Η συλλογή του Μουσείου περιλαμβάνει κυρίως αντικείμενα καθημερινής χρήσης, που ανακαλύφθηκαν στη διάρκεια ανασκαφών στην αρχαία Αγορά, δίνοντας την ευκαιρία στον επισκέπτη να πάρει μία γεύση της καθημερινής ζωής στην αρχαία Αθήνα.
Βασίλειος Στοά.Βρίσκεται στους πρόποδες του Θησείου και κτίστηκε περίπου το 500 π.Χ. Ήταν η έδρα του Άρχοντα Βασιλέα και του συμβουλίου του Αρείου Πάγου.
Ωδείο Αγρίππα.Κτίστηκε από τον Αγρίππα το 15 π.Χ. Είχε χωριτηκότητα 1.000 θεατών και διώροφη στοά. Καταστράφηκε το 267 μ.Χ. από τους Ερούλους και το 400 μ.Χ. οικοδομήθηκε εκεί το Γυμνάσιο. Στη βόρεια πλευρά τοποθετήθηκαν σε βάθρο τέσσερα, μεγάλων διαστάσεων, αγάλματα Γιγάντων και Τριτώνων από το Ωδείο, τρία από τα οποία διασώζοντια έως σήμερα.
Ενιαίο αρχιτεκτονικό συγκρότημα, που κατασκευάστηκε μεταξύ 19-11 π.Χ. και αποτελούταν από μεγάλη ορθογώνια αυλή περιτριγυρισμένη από κιονοστοιχίες, ενώ οι στοές της στέγαζαν διάφορα μαγαζιά. Βόρεια του οικοδομήματος υπήρχε η βιβλιοθήκη (ορθογώνιο κτίσμα διαστάσεων 122 x 82 μ.) που χτίστηκε από τον Αδριανό το 132 μ.Χ.
ΔΕΙΤΕ:
Ωρολόγιο Κυρρήστου-Πύργος Ανέμων.Έξω από την ανατολική πλευρά της Ρωμαϊκής Αγοράς θα συναντήσετε ένα οκταγωνικό μνημείο. Πρόκειται για το Ωρολόγιο του Ανδρόνικου Κυρρήστου που κατασκευάστηκε τον 1ο αι. π.Χ. και στο οποίο στεγαζόταν ένα υδραυλικό ρολόι. Σε κάθε μία από τις οκτώ πλευρές του υπήρχε ανάγλυφη παράσταση των οχτώ ανέμων. Για το λόγο αυτό, το μνημείο φέρει το ψευδώνυμο «Αέρηδες».
Πύλη Αρχηγέτιδος Αθηνάς.Βρίσκεται στη δυτική πλευρά του χώρου. Μνημειώδης είσοδος με τέσσερις δωρικούς κίονες και αέτωμα από πεντελικό μάρμαρο, διατηρείται σε εξαιρετική κατάσταση.
Βεσπασιανές (δημόσια αποχωρητήρια). Ορθογώνιο κτήριο με προθάλαμο και τετράγωνη αίθουσα με πάγκους με οπές στις τέσσερις πλευρές και αποχετευτικό αγωγό από κάτω (1ος αι. μ.Χ.)
Ο αρχαίος Κεραμεικός βρισκόταν στις βορειοδυτικές παρυφές της Αθήνας και επεκτεινόταν τόσο μέσα όσο και έξω από τα τείχη, που σήμερα διασχίζουν το χώρο των ανασκαφών. Στο κέντρο του αρχαιολογικού χώρου βρίσκονται οι δύο γνωστότερες πύλες της αρχαίας Αθήνας, το Δίπυλον και η Ιερά Πύλη. Η περιοχή γύρω από τις πύλες αυτές αποτελούσε το αρχαιότερο και μεγαλύτερο νεκροταφείο της Αττικής. Ήταν επίσης ο τόπος ταφής των πολιτών που είχαν τιμηθεί από την πόλη της Αθήνας. Σύμφωνα με τον περιηγητή Παυσανία, η τοποθεσία πήρε το όνομά της από τον Κέραμο. Κατά πάσα πιθανότητα, όμως, το όνομά της το χρωστάει στον συνοικισμό των κεραμέων (Κεραμεικός: αυτός που έχει να κάνει με την κεραμική τέχνη ή τους κεραμουργούς), που είχε δημιουργηθεί στις όχθες του Ηριδανού ποταμού, η κοίτη του οποίου διακρίνεται στον αρχαιολογικό χώρο. Ο αρχαίος δήμος του Κεραμεικού περιλάμβανε περιοχή πολύ μεγαλύτερη από αυτή που έφεραν στο φως οι ανασκαφές. Πιστεύεται ότι εκτεινόταν από τα βορειοδυτικά όρια της Αγοράς μέχρι το αλσύλλιο που πήρε το όνομά του από τον ήρωα Ακάδημο.
Η γιορτή των Παναθηναίων.Κάθε χρόνο οι αρχαίοι Αθηναίοι γιόρταζαν τα Μικρά Παναθήναια, ενώ κάθε τέσσερα χρόνια τα Μεγάλα Παναθήναια, τα οποία ήταν μεγαλοπρεπέστερα και περιλάμβαναν αγώνες ιππασίες, αθλητικούς αγώνες, διαγωνισμό στη μουσική και σε άλλες τέχνες. Την τελευταία μέρα, πομπή ξεκινούσε από τον Κεραμεικό, περνούσε μέσα από την Αγορά και ανέβαινε στην Ακρόπολη, όπου θα προσφερόταν στην Αθηνά, το επονομαζόμενο πέπλο. Εκείνη την εποχή, κατά το έθιμο, τα αγάλματα καλύπτονταν με αληθινά ενδύματα. Έτσι, το πέπλο των θεών ήταν στην ουσία ένας μάλινος χιτώνας, τον οποίο είχε πλέξει μια ιέρεια και οι νεαρές παρθένες που την βοηθούσαν. Τοποθετούταν ως ιστίο στο κατάρτι ενός μεγάλου ξύλινου σκάφους και μεταφερόταν στην Ακρόπολη. Ολόκληρη η πομπή ακολουθούσε το πλοίο. Αυτή είναι η πομπή που απεικονίζεται στη ζωφόρο του Παρθενώνα.
ΔΕΙΤΕ:
Τάφοι και στήλες.Ο Κεραμεικός είναι κυρίως γνωστός για τους τάφους και τις στήλες του. Περπατώντας γύρω τους θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε το αντίγραφο του μαρμάρινου ταύρου μέσα στην περίφραξη του τάφου του Διονυσίου από τον Κολλυτό, καθώς και τα αντίγραφα των γνωστών στηλώνς του Δεξίλεω και της Ηγησούς (τέλη του 5ου αι. π.Χ.). Εάν θέλετε να δείτε τα πρωτότυπα γλυπτά, καθώς και άλλα ευρήματα από τις ανασκαφές, επισκεφτείτε το Μουσείο.
Μουσείο Κεραμεικού.Στεγάζει τα ευρήματα από τον Κεραμεικό και περιλαμβάνει κτερίσματα που βρέθηκαν στους τάφους, καθώς και επιτύμβια γλυπτά αρχαϊκών και κλασικών, κυρίως, χρόνων.
Δημόσιο Σήμα.Κοντά στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού (στην οδό Σαλαμίνος 35) ανασκάφηκε πρόσφατα τμήμα αυτού του αρχαίου νεκροταφείου, όπου υπήρχαν τάφοι δημοσίων προσώπων, αλλά κυρίως μεγάλος αριθμός τάφων των πεσόντων στους πολέμους.
*ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ
Η περιοχή κατοικήθηκε από τα προϊστορικά χρόνια και οφείλει την ονομασία της στον ήρωα Ακάδημο ή Εκάδημο. Κατά τον 6ο αι. π. Χ. ιδρύθηκε εκεί ένα από τα τρία ονομαστά Γυμνάσια των Αθηνών. Ωστόσο, σήμερα είναι γνωστή από την περίφημη φιλοσοφική σχολή, που ίδρυσε ο Πλάτων (συνοικία Ακαδημίας Πλάτωνος) το 387 π. Χ. και γνώρισε μεγάλη αίγλη από τους Νεοπλατωνικούς.
ΔΕΙΤΕ:
Ιερά Οικία γεωμετρικών χρόνων.Αποτελείται από επτά χώρους, ορθογώνιου σχήματος και παρουσιάζει κοινά στοιχεία με την ιερά οικία της Ελευσίνας. Από κατάλοιπα θυσιών μέσα στους χώρους της πιστεύεται πως εκεί πραγματοποιούταν εντατική λατρεία.
Γυμνάσιο.Ορθογώνιο οικοδόμημα (1ος αι. π. Χ.–1ος αι. μ. Χ.) με εσωτερικό περιστύλιο και δωμάτια στη βόρεια πλευρά. Στο εσωτερικό του, υπάρχει μικρότερος χώρος προορισμένος για Παλαίστρα.
Περίστυλο κτήριο.Μεγάλο τετράγωνο κτήριο (4ος αι. π. Χ.) με εσωτερικό περιστύλιο. Θεωρείται Παλαίστρα ή παράρτημα του Γυμνασίου.
Πρωτοελλαδική Αψιδωτή Οικία.Αποτελείται από πρόδομο, θάλαμο και βοηθητικό χώρο και θεωρείται ως η προϊστορική κατοικία του Ακάδημου.
http://www.visitgreece.gr/el/touring/on_foot/on_foot_ancient_athens
Το σύμβολο της Αθήνας, ο ιερός βράχος, ο σύνδεσμος ανάμεσα στο θαυμαστό αρχαίο πολιτισμό και το σύγχρονο. Τα μνημεία που υπάρχουν σήμερα στονΙερό Βράχοχρονολογούνται από την προϊστορική περίοδο μέχρι και τα βάθη της αρχαιότητας. Δεν υπάρχει Έλληνας ή ξένος επισκέπτης που να μην επιθυμεί να πραγματοποιήσει το προσκύνημα στον ιερό αυτό βράχο και να «απορροφήσει» το μεγαλείο και την ομορφιά του. Είναι μια ανεπανάληπτη και αξέχαστη εμπειρία.
Ανεβαίνοντας στον ιερό βράχο της Ακρόπολης μπορείτε να δείτε:
ΠροπύλαιαΠρόκειται για την μεγαλοπρεπή είσοδο που οδηγεί στην Ακρόπολη και τα μνημεία της, μέρος του οικοδομικού προγράμματος του Περικλή. Ανεγέρθηκαν την περίοδο 437-432 π.Χ. και ήταν έργο του διάσημου Αθηναίου αρχιτέκτοναΜνησικλή. Πριν φτάσετε στα Προπύλαια διασχίζετε τηνπύλη Beule, που αποτελούσε μέρος της ρωμαϊκής οχύρωσης της Ακρόπολης, ενώ αμέσως μετά συναντάτε ένα βάθρο ύψους 13 μ., γνωστό ως «μνημείο του Αγρίππα», στο οποίο το 27 π.Χ. οι Αθηναίοι τοποθέτησαν άγαλμα του Ρωμαίου Μάρκου Αγρίππα, ευεργέτη της πόλης.
Ναός της Αθηνάς Νίκης (Απτέρου Νίκης).Ανεγέρθηκε στην νότια πλευρά των Προπυλαίων το 420 π.Χ. περίπου, για τον εορτασμό της νίκης των Ελλήνων κατά των Περσών. Ο αρχιτέκτονας του ναού ήταν ο Καλλικράτης. Ο χώρος αυτός είναι μοναδικός, καθώς από τους προϊστορικούς χρόνους υπήρχε ιερό σε αυτό ακριβώς το σημείο. Αριστερά βρίσκεται το Ερέχθειο, ενώ ευθεία συναντά κανείς τον Παρθενώνα.
ΠαρθενώναςΠαγκόσμιο αρχιτεκτονικό αριστούργημα, κάτι που γίνεται αντιληπτό από τη στιγμή που θα σταθεί κάποιος μπροστά του και μάθει την ιστορία και τα μυστικά της κατασκευής του. Ο μοναδικός αυτός ναός ήταν αφιερωμένος στη θεά Αθηνά και κατασκευάστηκε από λευκό πεντελικό μάρμαρο. Κάτω από τον Παρθενώνα των κλασικών χρόνων υπάρχουν ερείπια του μνημειώδους πρωιμότερου Παρθενώνα, ενός αρχαϊκού ναού που χρονολογείται από τα τέλη του 6ου αι. π.Χ.
Οιαρχιτέκτονεςτου κλασικού ναού, ο οποίος κατασκευάστηκε και διακοσμήθηκε την περίοδο 447-432 π.Χ. στη διάρκεια του χρυσού αιώνα του Περικλή, ήταν οΙκτίνοςκαι οΚαλλικράτης. Είναι δωρικού ρυθμού, περίπτερος με 8 κίονες στις στενές πλευρές και 17 στις μακρές. Στο εσωτερικό του υπήρχε το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς, έργο του διάσημουγλύπτη Φειδία, που ήταν και ο επικεφαλής του συνολικού έργου. Το άγαλμα αυτό ήταν ο τελικός προορισμός της μεγάλης πομπής των Παναθηναίων, που απεικονίζεται στη ζωφόρο του ναού.
Το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς. Σύμφωνα με το μύθο, η ονομασία της πόλης συνδέεται με την αντιπαλότητα του Ποσειδώνα και της Αθηνάς για την προστασία της πόλης. Ο Ποσειδώνας πρόσφερε έναν ίππο, ενώ η Αθηνά, χτυπώντας με το δόρυ της το βράχο της Ακρόπολης, τους πρόσφερε την ελιά που φύτρωσε εκεί. Οι Αθηναίοι προτίμησαν την ελιά, που συμβόλιζε την ειρήνη και την ευημερία και η πόλη πήρε το όνομά της. Το εσωτερικό του αγάλματος, ύψους δώδεκα μέτρων, ήταν φτιαγμένο από ξύλο και τα γυμνά μέρη από ελεφαντόδοτο. Ο χιτώνας και το κράνος ήταν επενδυμένα με ελάσματα χρυσού και μπορούσαν να αφαιρεθούν. Το άγαλμα, το οποίο αναπαριστούσε τη θεά Αθηνά οπλισμένη να κρατά στο δεξί της χέρι ένα ελεφάντινο άγαλμα της Νίκης δύο μέτρων, χάθηκε στα πρώτα χρόνια της Βυζαντινής εποχής. Η ύπαρξή του μας είναι γνωστή από αρχαίες πηγές, καθώς και από αναλυτικές περιγραφές του περιηγητή Παυσανία (2ος αι. μ.Χ.). Επίσης, πολύτιμες πληροφορίες για το άγαλμα αυτό έχουμε αντλήσει από διάφορα αντίγραφά του, από τα οποία το γνωστότερο είναι αυτό της Βαρβακείου Αθηνάς.
ΕρέχθειοΤο Ερέχθειο κτίστηκε την περίοδο 420-406 π.Χ. στο σημείο της Ακρόπολης που θεωρούταν το πιο ιερό: τον τόπο όπου η θεά Αθηνά έκανε το ιερό της σύμβολο, το ελαιόδενδρο, να βλαστήσει. Το δέντρο αυτό καταστράφηκε αργότερα από τους Πέρσες εισβολείς. Σύμφωνα όμως με το μύθο, όταν οι Πέρσες εκδιώχθηκαν, το δέντρο άνθισε και πάλι. Οι μορφές των κορών, γνωστές ωςΚαρυάτιδες, που βλέπετε να στηρίζουν την οροφή της νότιας πρόστασης του ναού είναι αντίγραφα. Οι πέντε από τις πρωτότυπες έξι Κόρες υπάρχουν στο Μουσείο της Ακρόπολης, ενώ η έκτη στεγάζεται στο Βρετανικό Μουσείο.
Δώστε ιδιαίτερη προσοχή στα εξής:Η ανάβαση στον ιερό βράχο απαιτεί υπομονή και συγκέντρωση, το θέαμα στην κορυφή, όμως, σίγουρα θα σας αποζημιώσει. • Τα Προπύλαια που υποδέχονται τον επισκέπτη προτού αντικρίσει τον Παρθενώνα. •Τη θέα από το ναό της Αθηνάς Νίκης • Τους κίονες του Παρθενώνα. Το ελαφρύ κύρτωμα στο κέντρο τους δίνει την εντύπωση ότι λυγίζουν από το βάρος. • Την αρμονία του Παρθενώνα. Το μυστικό του μνημείου αυτού βρίσκεται στο γεγονός ότι καμμία από τις γραμμές του δεν είναι τέλεια ευθεία. Εάν το γνωρίζετε αυτό, δεν θα σας εξαπατήσει η οπτική ψευδαίσθηση των οριζόντιων γραμμών του, που δίνουν την εντύπωση μίας καμπύλης στη μέση. • Το Ερέχθειο, ένας ιδιαίτερος ναός κατασκευασμένος βάσει των αρχαίων αθηναϊκών προτύπων. Στην πραγματικότητα, δεν μοιάζει καθόλου με αθηναϊκό ναό. Είναι κτισμένο σε δύο επίπεδα, είναι ασύμμετρο και έχει δύο εξώστες (προστάσεις) που δεν έχουν καμμία σχέση ο ένας με τον άλλο. Ο μικρότερος εξώστης (πρόσταση) στη νότια πλευρά είναι ο πιο γνωστός, κυρίως λόγω των έξι Καρυάτιδων που στηρίζουν την οροφή του. Οι ανομοιότητες μεταξύ των διαφορετικών τμημάτων του ναού ενδεχομένως να οφείλονται στο γεγονός ότι τα διάφορα μέρη του ήταν αφιερωμένα σε διαφορετικούς θεούς. Το ανατολικό τμήμα ήταν αφιερωμένο στην Αθηνά Πολιάδα και το δυτικό στον Ποσειδώνα Ερεχθέους.
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ
Πρόκειται για τοαρχαιότερο δικαστήριο του κόσμου, ένα χώρο που ήταν ιδιαίτερα σεβαστός στους αρχαίους χρόνους. Εδώ υπήρχε η έδρα του πρώτου αριστοκρατικού κοινοβουλίου της αρχαίας Αθήνας. Με τον καιρό, ωστόσο, το κοινοβούλιο αυτό άρχισε να χάνει την πολιτική του δύναμη και από το δεύτερο μισό του 5ου αι. π.Χ. είχε αποκλειστικά δικαστική αρμοδιότητα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορούσε στην εκδίκαση ανθρωποκτονιών. Όπως περιγράφεται στην«Ορέστεια», σε αυτό το δικαστήριο ο Ορέστης δικάστηκε για το φόνο της μητέρας του Κλυταιμνήστρας και του εραστή της Αίγισθου. Επίσης, σ’ αυτόν ακριβώς το χώρο, οι Αθηναίοι άκουσαν το πρώτο κύρηγμα του Αποστόλου Πάυλου το 51 μ.Χ., όπως μας πληροφορεί η μπρούτζινη πλακέτα στη βάση του βράχου.
http://www.visitgreece.gr/el/culture/world_heritage_sites/a_visit_to_the_acropolis
Ελληνικά
English